Μπορεί να είναι απροσδιόριστου χρώματος. Χα! Παλιά έφτιαχναν καινούργια κουβάρια από κλωστές παλιών ρούχων που ξήλωνανε. Ναι,ναι!! Παρδαλά κουβάρια. Κομποδεμένα, ματισμένα....
Κουβάρια υπάρχουν πολλά και κλωστές πολλώ λογιώ. Χοντρές, λεπτές, βαμβακερές, μεταξωτές, δίκλωνες, τρίκλωνες, πολύκλωνες, χρυσόκλωνες... θα έλεγα πως κάποιες τραγουδάνε κιόλας... αλλά δεν θα με πιστεύατε.
Ας κρατήσετε λοιπόν κάτι που νομίζω ότι έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον : Σε ένα κουβάρι, κατ' επέκταση σε μια κλωστή, αυτό που κοιτάμε, είναι να υπάρχει συνέχεια. Να να μην κόβεται.
Να ξετυλίγεται ομαλά, να μην έχει γρόμπους, κόμπους, μπερδέματα. Να μην αδυνατίζει και σπάσει και κοπεί. Είναι σάπιες αυτές οι κλωστές.
Να υπάρχει συνέχεια. Όχι κενά διαστήματα. Χειρότερο και από μια μαύρη κλωστή, από μια παρδαλή κλωστή, από μια κλωστή γελοία, είναι να μην υπάρχει καθόλου κλωστή.
Αυτή όμως είναι μια καθαρά υποκειμενική εκτίμηση που δυστυχώς δεν βρίσκει σύμφωνο κανένα.
Έτσι κι εγώ συμφωνώ μ' αυτόν τον κανένα και δεν ΒΡΙΣΚΩ, δεν ΒΡΙΣΚΩ, δεν ΒΛΕΠΩ πλέον την κλωστή μου.
Φοβάμαι όμως ότι δεν θα με πιστεύατε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου