_διαφημιστική αποδομητική : "Φάγαμε τον δρόμο" και με τη φόρα που έχουμε πάρει...

Το project είναι εξαιρετικά απλό : 

Μια εταιρεία παραγωγής μπύρας διαφημίζει το προϊόν της, την μπύρα, και σε συνεργασία με επιχειρήσεις εστίασης διαφόρων περιοχών, οι οποίες επίσης διαφημίζονται (θα μπορούσαμε να το πούμε "επιχειρηματικός διϋποκειμενισμός")  παράγεται μια σειρά ταινιών μικρών μήκους που έχουν εντελώς καινούργια χαρακτηριστικά:

Έχουν ένα ντοκιμαντερίστικο στυλ ταινιών "δρόμου", αποπνέουν μια αμεσότητα και όχι έναν στημένο επαγγελματισμό, έχουν ελεύθερο λεξιλόγιο όπως αυτό της καθημερινότητας, ακούγονται γέλια, επιφωνήματα, ατάκες, ακούγονται ακόμα και λέξεις όπως "μαλάκα", οι διάλογοι είναι ελεύθεροι, εμφανίζονται απλοί καθημερινοί άνθρωποι όπως ζουν στην καθημερινότητά τους και που θα μπορούσαμε να συναντήσουμε παντού, στην θέση του καθενός από αυτούς θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς.

Η ταύτιση πρέπει να είναι απόλυτη και να μην αφήνει περιθώριο κανένα σημείο διαφοράς, από το οποίο θα μπορούσε, ίσως,  να εγερθεί ένα "Οχι!"
Η παρέα αυτή περιφέρεται στα διάφορα στέκια φαγητού της περιοχής και...
τι κάνει;
-Τρώει...

Η ζωή τους, η παρέα τους, η φιλία τους 

φαίνεται να είναι ένα απάνθισμα χαρούμενων στιγμών και μιας ευδιαθεσίας
που θα μπορούσαμε να πούμε ευτυχία.
Πώς πετυχαίνεται αυτή η "ευτυχία";
Η απάντηση είναι η ίδια, όπως παραπάνω
- απλώς Τρώει...

Θυμάμαι στη γειτονιά της Αθήνας που μεγάλωσα υπήρχε ένα ταβερνείο... το μόνο στην περιοχή εκείνη την εποχή...
Με αυλή χωμάτινη, κληματαριά, δυο ξύλινα τραπέζια έξω για το καλοκαίρι
και καμιά δεκαριά μέσα για το χειμώνα. Με βαρέλια και μια κουζίνα στο βάθος πίσω από τον πάγκο του ταβερνιάρη....μια γυναικεία μορφή που δεν μπορώ να δω καθαρά αλλά την αισθάνομαι
μυρωδιά κρασιού και κάτι να τηγανίζεται...
μας έστελνε ο πατέρας μας στο Σολωμονίδη -έτσι λέγανε τον ταβερνιάρη- με μια γυάλινη μπουκάλα να πάρουμε ρετσίνα.
- Πες του να την γεμίσει....

Ποτέ δεν σκέφτηκε ο Σολωμονίδης ότι το ταβερνείο του, το κρασί που μας έδινε, τα σμυρναίικα κεφτεδάκια που έφτιαχνε  η σκυθρωπή συμβία του χωμένη στη κουζίνα,
θα μπορούσαν να περιβληθούν με τέτοια φαντασμαγορία ώστε να αποτελούν
μέγιστη απόλαυση,
αξία ζωής,
πηγή χαράς
και το νόημα

Αυτή είναι η διαφορά.
Γι'αυτό δεν υπάρχει Σολωμονίδης πιά
παρά μόνο ικανοποιημένα ανώτερα θηλαστικά
που μόνο τρώνε
τρώνε
τρώνε

και, βέβαια, αυτοί που εξασφαλίζουν τον μεταβολισμό των εμπορικών τους συμφερόντων
σε ευτυχία των θηλαστικών.


  

ΥΓ. Υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι αυτές οι ταινίες (που απ' ότι είδα είναι ήδη 17 στον αριθμό και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο) και το 80% των διαφημίσεων που αφορούν πλέον το φαγητό και τις γευστικές ηδονές, που μπορεί κάποιος να απολαύσει αγοράζοντας το τάδε προϊόν ή ψωνίζοντας από το δείνα πολυκατάστημα,  δεν είναι ο πιο ιδιωτικός κόσμος που μπορεί κάποιος να έχει
δεδομένης της χρεοκοπίας κάθε άλλου δυνατού να υπάρξει κόσμου;