Ένα παιδί που έγδαρε άσχημα το γόνατό του παίζοντας
κι η μάνα του, σα γύρισε στο σπίτι,
τ' αγριοκοίταξε, πάλι τα ίδια, άδικα πηγαίνουν τα λόγια της,
κι απότομα έβαλε πάνω στη πληγή
ένα βαμβάκι με πράσινο οινόπνευμα
πιέζοντάς το με δύναμη, σταθερά.
Ένα τίναγμα
δεν είχαμε δέρμα
αυτό ήταν για μας η ποίηση
και τίποτ' άλλο.
κι η μάνα του, σα γύρισε στο σπίτι,
τ' αγριοκοίταξε, πάλι τα ίδια, άδικα πηγαίνουν τα λόγια της,
κι απότομα έβαλε πάνω στη πληγή
ένα βαμβάκι με πράσινο οινόπνευμα
πιέζοντάς το με δύναμη, σταθερά.
Ένα τίναγμα
δεν είχαμε δέρμα
αυτό ήταν για μας η ποίηση
και τίποτ' άλλο.
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
ΑπάντησηΔιαγραφήκουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο...
Έτσι γράφει ο Ελύτης στον Ήλιο τον πρώτο.
Το δικό σου, βέβαια, ποίημα δεν έχει παραπομπή σ' αυτός τους στίχους
αν και θα μπορούσε, κάποιος, ευφάνταστος μελετητής να κάνει ένα συσχετισμό και να πλέξει μια μελέτη.
Οι δικοί σου στίχοι μιλούν για πραγματικό γεγονός πολλές φορές επαναλαμβανόμενο στα παιδικά σου χρόνια
που μ' ένα αριστοτεχνικό γύρισμα στη δεύτερη στροφή μας ανάγεις σ' ένα στοχασμό περί ποιητικής,
λέγοντας μας ότι το ποίημα είναι η λύσις της ασυνέχειας του δέρματος, ήτοι
ότι η ποίηση είναι ένα τραύμα. Είναι η αποκοτιά, που προϋποθέτει μια παιδική πρωτεϊκή ματιά, ένα παιχνίδι με τον κόσμο από το οποίο δεν βγαίνεις ποτέ κερδισμένος αλλά μόνο πληγές γεμίζεις και μετά έρχεται ως θεραπεία η επαφή με την πραγματικότητα που πονάει γιατί είναι γυμνή η τραυματισμένη ψυχή, και τότε σε ένα τίναγμα, στον πόνο.... γεννιέται το ποίημα.
Μια γέννα από το γόνατο όπως ο πρωτεϊκός ανδρόγυνος Διόνυσος από το μηρό του Δία.
Αυτό είναι κυριολεκτικά η ποίηση για αμέτρητους ποιητές παντού στον κόσμο.
Η ποίηση γενικά, αλλά και ειδικά η δική τους, του καθενός η ποίηση.
Ένα τραύμα που δείχνεται για πολλούς λόγους αλλά, κυρίως, ως έκλυση κάποιος/-οι να μας γιατρέψουν
γιατί ο πόνος είναι δυνατός και το αίμα δεν είναι αστείρευτο, είναι πολύτιμο για να ρέει...