Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_μουγκοί ρήτορες

Ακόμα και ο απαγχονισμός ενός 15χρονου μαθητή μπορεί να γίνει αφορμή για φτηνή ρητορεία.
Είναι τόσο βαθιά η αφασία μιας ολόκληρης κοινωνίας, που τίποτα δεν μπορεί να την συνταράξει.
Να την κάνει να νιώσει ότι δεν έχει λόγια, ότι στην πραγματικότητα δεν ξέρει τίποτα για ότι συμβαίνει, γιατί δεν θέλει να ξέρει τίποτα.... θέλει μόνο να μιλάει, να μιλάει ακατάπαυστα, να μιλάει πάνω στο θάνατο.
Δεν βλέπει τίποτα.
Όλα γίνονται αφορμές για να μην βλέπει ποτέ τίποτα και κάποιοι φροντίζουν γι'αυτό.
Είναι αυτοί που μιλάνε χωρίς να πουν....
Ούτε λέξη για την "αγία" ελληνική οικογένεια,
Ούτε λέξη για την πατροπαράδοτη ελληναράδικη νοοτροπία,
Ούτε λέξη για την "αγνή" ελληνική επαρχία,
Ούτε λέξη για το κυριακάτικο κήρυγμα μίσους κατά όσων επιβουλεύονται την χώρα μας και την Ορθοδοξία μας,
Ούτε λέξη για τα βουλευτικά παραληρήματα, τις από βήματος εξυπνάδες προς κατανάλωση και τις κραυγές τύπου "νομοσχέδιο της ανωμαλίας"
Ούτε λέξη για το τηλεοπτικό life style
Ούτε λέξη για τον ποδοσφαιρικό κανιβαλισμό
Ούτε λέξη για τα πρωτοσέλιδα "βουλή τραβεστί-ξύλο σε κάθε αδελφή"
Ούτε λέξη για τον "σοφό" ελληνικό λαό και την αφόρητη, από άμβωνος, κολακεία των "παραδόσεών" του
Ούτε λέξη....
αυτή είναι η φτηνή ρητορεία... να μιλάς χωρίς να πεις ούτε λέξη.
Χρειάζεται να έχεις ασκήσει χρόνια εξουσία, οποιουδήποτε είδους -εκκλησιαστική, κυβερνητική, τηλεοπτική, μιντιακή, δεν ξέρω τι άλλο- για να καταφέρνεις να μιλάς με τόση έπαρση και βεβαιότητα, χωρίς να λες απολύτως τίποτα....

"Δεν αντέχω άλλο", έλεγε στο σημείωμα που άφησε ο μαθητής πριν κρεμαστεί από το μπαλκόνι του σπιτιού του...
Κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι εννοούσε το bulling των συμμαθητών του.... εγώ δεν είμαι τόσο σίγουρη γι' αυτό.
Δεν βαριέσαι όμως.... εμείς όμως, έτσι θα πορευτούμε.
Μουγκοί και Ρήτορες....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός