Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_επίκαιρο σχόλιο: σε τι αποσκοπεί ο λόγος των ιεραρχών όταν μιλάνε;

Μπορεί η αντίδραση που ξεσήκωσαν οι δηλώσεις Αμβροσίου να ήταν και εύλογη και δικαιολογημένη. Το πρόβλημα όμως για την Εκκλησία (ιεραρχία, απλό κλήρο, χριστιανοί) παραμένει και είναι - από όσο εγώ καταλαβαίνω- πολύ πιο καίριο και ζωτικής σημασίας από μια απλή καταδίκη.
Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε το θέμα στην ερώτηση : σε τι αποσκοπεί ο λόγος των ιεραρχών, όταν μιλάνε; 

Που πάει να πει, με την σειρά του,  δύο πολύ σημαντικά πράγματα :
1) Πώς ο λόγος των ιεραρχών μπορεί να διαφέρει ουσιαστικά, εάν διαφέρει, από τον κυρίαρχο λόγο, αυτών που έχουν το προνόμιο να μιλούν δημόσια π.χ. πολιτικοί, μέσα μαζικής ενημέρωσης, κυρίαρχη ιδεολογική προπαγάνδα, χριστιανικό life style (δηλαδή από τις διάφορες μορφές εξουσιαστικού λόγου);
Και επιπλέον, αυτός ο λόγος για να έχει ένα οντολογικό έρεισμα και να μην είναι μια απλή συμμόρφωση σε κάποιους τύπους, περισσότερο ή λιγότερο παραδοσιακούς, θέτει επί τάπητος το ιστορικό πρόβλημα :
2) Τι σημαίνει να είναι κάποιος χριστιανός στον σύγχρονο κόσμο, στο εδώ και στο τώρα που ο λόγος αυτός αρθρώνεται;

Εάν υπάρχουν ζωντανοί και σκεπτόμενοι άνθρωποι στο χώρο αυτό, δεν θα πρέπει να αρκεστούν σε μια απλή "καταδίκη" των πιο ακραίων και σκοτεινών -και γι' αυτό σχετικά εύκολα αντιμετωπίσιμων - φωνών στον χώρο της Εκκλησίας, αλλά να προσπαθήσουν να αναμετρηθούν με αυτά τα ζωτικής σημασίας γι' αυτούς θέματα, και όχι με τα ράκη και τα φαντάσματα του χώρου....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός