Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ο ανθυγιεινός λόγος και η νέα υγιεινή

Υπάρχει ο κίνδυνος λόγω της πληθώρας των λόγων που εκφωνούνται και επειδή ο λόγος εκπίπτει σε ένα θορυβώδες παραλήρημα, κάποιοι μπουχτισμένοι από όλο αυτό το ακατάσχετο λέγειν να σκεφτούν ότι ο λόγος δεν έχει καμιά αξία, ότι είναι μόνο λέξεις που διαδέχεται η μια την άλλη σε μια ακατάπαυστη όσο και ύποπτη ροή. Ότι ο ανθρώπινος λόγος είναι εκ φύσεως σφαλερός και παραπλανητικός και όσο περισσότερο μιλάνε οι άνθρωποι τόσο περισσότερο θα απομακρύνονται από την πραγματικότητα και την αλήθεια που τους αφορά. Με μια πιο ελεύθερη έκφραση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ανθρώπινος λόγος είναι ανθυγιεινός....
Υπάρχει μια αλήθεια σε αυτή την σκέψη. Μια αλήθεια παγιδευτική για όλους. Πράγματι ο λόγος έχει μια αποκτήσει έναν αδιάφορο, καταναλωτικό και ισοδύναμο χαρακτήρα κι αυτό βαραίνει ιδιαίτερα αυτούς που εκ της θέσεώς τους -ας πούμε- μιλάνε με μια αβάσταχτη ελαφρότητα.

Ας προσέξουμε όμως ότι, αυτή η εξωφρενική, ακραία όσο και ανθρώπινη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το λέγειν, ίσως να είναι, η δικαιολόγηση που "μας" χρειάζεται για να αποδεχθούμε  μια νέα απολυταρχία. Εάν τα λόγια που λέει κάποιος δεν μπορούν να οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα για τις προθέσεις και την κατάστασή του, εάν διαβάζοντας και ακούγοντας κάποιον δεν μπορούμε να έχουμε άμεση πρόσβαση στο νοητικό περιεχόμενό του, τότε η μόνη περίπτωση να έχουμε μια ακριβή γνώση της πραγματικότητας που δεν θα είναι παραπλανητική ή παραποιημένη από τα λόγια, θα είναι η με ακρίβεια παρατήρηση των εγκεφαλικών λειτουργιών αυτού του κάποιου. Και όταν λέμε με ακρίβεια παρατήρηση των εγκεφαλικών λειτουργιών, εννοούμε την πλήρη παράκαμψη του λόγου και την αναγωγή των σωματικών κινήσεων και αλλαγών σε χημικές ενώσεις του εγκεφάλου. Τα λόγια θα είναι εντελώς περιττά και θα έχουν αντικατασταθεί από τα data. 

Έτσι, ο μόνος τρόπος για να ξέρουμε εάν κάποιος είναι ερωτευμένος μαζί μας ή μας κοροϊδεύει το καλύτερο που θα έχουμε να κάνουμε είναι ένα εγκεφαλογράφημα στο οποίο θα ανιχνεύεται η διέγερση ενός συγκεκριμένου τμήματος του εγκεφαλικού φλοιού, πράγμα το οποίο θα σημαίνει ότι θα μπορούμε να μεταφράσουμε τον έρωτα του σε μια χημική ουσία άμεσα και αδιαφιλονίκητα παρατηρήσιμη ή όχι... Με τον τρόπο αυτό θα μπορούμε να ανταποκρινόμαστε ή όχι, εκ του ασφαλούς στον έρωτα κάποιου, πειθόμενοι όχι από κάποιο ερωτικό ποίημα ή μια εξομολόγηση αλλά από τις εργαστηριακές αναφορές που θα μας προσκομίσει. 
Είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό! Θα έχουμε επιτέλους μια εκτεταμένη υγιεινή των σχέσεων, οι τιμές της οποίας ως αντικειμενικά δεδομένα θα μπορούν να συμπεριλαμβάνονται στα προγαμιαία συμβόλαια, στο ειδικό προβλεπόμενο άρθρο.
Αν κάποιος τολμήσει να ερωτευτεί με τον παλιό κλασικό τρόπο, θα είναι άξιος της μοίρας του και καλά να πάθει....

Ίσως σε κάποιους να φαίνονται γελοία όλα αυτά και ακραία, κι όμως είναι αυτό που τώρα συμβαίνει σε νευροεπιστημονικό επίπεδο και είναι ότι πιο σοβαρό -μαζί με παρόμοια project-  μπορεί να συμβεί στην εξελικτική πορεία του είδους μας.
Ελπίζουμε έτσι, οι άνθρωποι, ότι θα γλιτώσουμε από τις ατέλειες του να είμαστε άνθρωποι, οι οποίες τόσα δεινά και τόσες ταλαιπωρίες έχουν μέχρι τώρα προσφέρει και με τις οποίες σύμπας ο ανθρώπινος πολιτισμός παιδεύεται αλλά δεν μπορεί να εξαλείψει....  Ίσως, τότε,  να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε ένα παλιό όνειρο : να δραπετεύσουμε από αυτό που λέμε ατομική και συλλογική Ιστορία....
Θα είμαστε τότε ελεύθεροι ....
Τι θα είμαστε όμως;

Σχόλια

  1. Ανώνυμος23/7/18, 5:06 μ.μ.

    Εξαιρετικά ενδιαφέρων προβληματισμός! Μου θύμισε την Αστυνομία Σκέψης σε μια ταινία με τον Τομ Κρουζ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός