Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα, με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί. Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα. Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών. Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του. Το κόμμα,
Μας αρέσει η τοποθέτηση. Ας μάθουμε λοιπόν. Πώς πρέπει να μιλήσουμε στον άλλον για τον εαυτόν του; Εν πρώτοις, υποθέτουμε, θα τον ακούσουμε. Θα του δώσουμε χώρο και χρόνο να εκφραστεί... Μετά, ακούγοντάς τον, έτι και έτι εν ειρήνη, τι αντικαθρέφτισμα θα του επιστρέψουμε για τον εαυτόν του; καλά σχόλια; κακά σχόλια; ή θα του επιστρέψουμε -ως ανατροφοδότηση- την εκφρασθείσα "αλήθειά" του, -όπως έκαστος, απείρως υποκειμενικά συλλαμβάνει την "αλήθεια"εκάστου πλησίον του-, εντός της εμπαθούς κεφαλής του; Βοηθήστε μας, αν έχετε την καλωσύνη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ δύσκολο αυτό που με ρωτάτε... Δεν θα δώσω απάντηση. Μερικό προβληματισμό μόνο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΠού βρίσκεται, αλήθεια, η δυσκολία μας όταν "πάμε" να συναντήσουμε τον άλλον; Γιατί κάποια δυσκολία πρέπει να υφίσταται, οπωσδήποτε. Η δυσκολία μας, βρίσκεται, κατά την γνώμη μου, σε μια ασυνείδητη θέση επίθεσης ή άμυνας που κινητοποιείται ευθύς αμέσως μόλις ο άλλος εμφανιστεί. Ο άλλος, ως άλλος αποτελεί πάντα μια εν δυνάμει απειλή. Απειλή για την ισορροπία μας, για την εικόνα μας, για τον εαυτό μας εν τέλει. Αυτή η θέση άμυνας ή επίθεσης, μεταμφιέζεται συνήθως λαμβάνοντας το σχήμα του "δέοντος" , του ηθικού λόγου. Μια επικοινωνία εν πνεύματι αληθείας και ελευθερίας, όμως συντελείται στο υπαρξιακό επίπεδο. Εκεί που τα σχήματα του ηθικού λόγου έχουν λίγη ή μικρή σημασία και η διαφωνία εναλλάσσεται με την συμφωνία φυσικά, πάνω στο έδαφος της υπαρξιακής προ-αποδοχής του άλλου ως εαυτόν...
Η δυσκολία υφίσταται οπωσδήποτε διότι συνεχώς έχει η ψυχή να αντιπαλέψει με την έμφυτη εχθρότητά της. Σε ποιες περιπτώσεις αίρεται αυτή η εχθρότητα; Φοβούμαι σε ελάχιστες. Ισως σε σχέσεις ερωτευμένων, σε αρμονικές (σπανιότατες) σχέσεις συζύγων, σε συγγενικές σχέσεις αίματος, καμιά φορά (επίσης σπάνιο ) και σε κάποιες φιλικές σχέσεις. Μετά; Τι γίνεται μετά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά...μετά γινόμαστε ηθικά όντα! Φτιάχνουμε δίκαιο, διεκδικούμε δικαιώματα...άλλες φορές τα καταφέρνουμε καλά κι άλλες όχι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό όμως είναι να ξέρουμε ότι όλα αυτά αποτελούν προϊόντα της ατέλειάς μας... κι όχι ένδειξη κάποιας υπεροχής μας.
Αν με ρωτήσετε πάλι... Μετά; Τι γίνεται μετά;
θα σας πω ότι,
Πέρα από τα ηθικά όντα... υπάρχουν οι άγιοι.
Ω ναι. Υπάρχουν οι άγιοι. Ευτυχώς που έχουμε και αυτούς. Και είναι πολύ περισσότεροι από όσοι φανταζόμαστε ότι είναι. Και περνούν τη ζωή τους απαρατηρήτοι. Συχνά και εντελώς αόρατοι. Και οι προσευχές τους, περικρατούν όσους ζητούν τη σωτηρία...
ΑπάντησηΔιαγραφή