Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_η μεγάλη εικόνα: Η εποχή των Μπράβων

Στην μεγάλη εικόνα  περιέχονται ετερόκλιτα στοιχεία, στοιχεία που δύσκολα θα τα συσχέτιζε κανείς... είναι όμως -ας μην το ξεχνάμε αυτό- η μεγάλη εικόνα και το πνεύμα που την διακατέχει είναι αυτό που θα μας κάνει να καταλάβουμε τι συμβαίνει....και όχι τα εκ πρώτης όψεως ασύνδετα επιμέρους στιγμιότυπα....
Η μεγάλη, λοιπόν, εικόνα μας λέει ότι περνάμε στην Εποχή των Μπράβων... 
Οι μπράβοι είναι το ανθρωπο-πρότυπο του μέλλοντός μας ......
Οι πρακτικές, το στυλ, το ήθος τους κυκλοφορούν ευρέως και καλύπτουν όλα τα γούστα.αφήνοντας άθικτο τον πυρήνα της "μπραβοσύνης" τους...

Ενσαρκώνονται π.χ. στον Ιβάν Σαββίδη, όταν μπαίνει ασυγκράτητος στο γήπεδο-αρένα να καθαρίσει την κατάσταση, οπλοφορώντας, αλλά κι όταν, λίγες μέρες μετά, σε μια κίνηση εθνικής ευαισθησίας στέλνει μια πολύ περιποιημένη, αυτοκρατορικού γλωσσικού ιδιώματος,  επιστολή στον επανεκλεγέντα "τσάρο" της Ρωσίας Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν για να του ζητήσει να μεσολαβήσει ως "μπράβος" που είναι κι αυτός, στην αποφυλάκιση των δύο Ελλήνων κρατουμένων αξιωματικών από τις φυλακές της Τουρκίας....

Ενσαρκώνονται επίσης στον Καλαβρύτων Αμβρόσιο, όταν δηλώνει ότι αν είχε ένα ένα όπλο θα τελείωνε με τους ομοφυλόφιλους... (τι σμικρή- ολίγιστη φιγούρα και αυτός, ο ρασοφόρος μπράβος!!)

Ενσαρκώνονται επίσης στον Πειραιώς Σεραφείμ, όταν αντί να επιδεικνύει κάποιο όπλο ή τα μούσκουλά του, εξαπολύει  on camera...την χριστιανική οντολογία..... (θεολόγος μπράβος!)

Όλοι αυτοί ανήκουν και συνθέτουν την μεγάλη εικόνα, ανήκουν στους κυρίαρχους,  ενσαρκώνουν το πνεύμα της εποχής των μπράβων που  περιδιαβαίνουν τα τοπία της ερήμωσης....ανάμεσα σε ανθρώπους διαλυμένους, σε καταστάσεις τραγικές και αδιέξοδες, σε υπαρξιακά ράκη.....
Μήπως όμως δεν είναι πάντα αυτές οι προϋποθέσεις για να εμφανιστούν οι μπράβοι;

  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός