Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ένας φίλος μου που ταξίδεψε στη Γερμανία



Ένας φίλος μου που ταξίδεψε πρόσφατα στη Γερμανία, 
όταν γύρισε πίσω, μου είπε με θλίψη πώς βλέπουν εμάς τους Έλληνες στο εξωτερικό
Πνευματικά η Ελλάδα είναι, φυσικά, ανύπαρκτη...
μου είπε,
Μας περιφρονούν....

Δεν αμφιβάλλω πως έτσι είναι τα πράγματα... μπορεί και χειρότερα.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα...
Η ανυπαρξία, η πνευματική ανυπαρξία της Ελλάδας πολύ  πριν την συναντήσουμε στις γνώμες των ξένων για μας,
την ζήσαμε στο εσωτερικό της χώρας μας.

Εννοώ ότι τα τελευταία εκατό χρόνια
κάθε Έλληνας που κατόρθωνε να μάθει πέντε γράμματα,
να ανοίξει ο νους του, να μορφωθεί...
το πρώτο που έκανε, επιδεικτικά πολλές φορές,
ήταν να ξεχωρίσει τον εαυτό του, την πνευματική του παραγωγή και υπόσταση
από την πραγματικότητα αυτού του λαού.

Είτε επιτιμώντας τον για την αμορφωσιά και την καθυστέρησή του
είτε εξιδανικεύοντάς τον  μέσα από αφόρητους ρομαντισμούς.
Είναι δύο όψεις της ίδιας περιφρονητικής στάσης.
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση
οι πνευματικοί άνθρωποι εκφράζανε
την βαθιά τους περιφρόνηση
για τον τόπο που τους γέννησε.

Κάθε "πνευματικός" άνθρωπος στη χώρα μας,
ένιωθε ότι έπρεπε και είχε το δικαίωμα να ζήσει αλλιώς, να μιλάει περίπλοκα, να ξεκόψει...
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε ο ίδιος πνευματικά
Δεν καταλάβαινε ότι έτσι φτώχαινε κι ο τόπος κι ερχόντουσαν ξοπίσω τα κοράκια...
Ο τόπος ήταν, ήδη γι' αυτούς τους πνευματικούς ανθρώπους, ανύπαρκτος, ακόμα κι αν εμφανιζόταν στα λόγια, στις ημερίδες, στα φιλολογικά και άλλα μνημόσυνα και στις ποιητικές ονειρώξεις τους.
Η ζωή τους δεν ήταν εκεί....

Δύσκολο θα μου πείτε να κρατηθείς... να μην ξεκόψεις, όταν όλα είναι ενάντια κι όλα είναι δύσκολα και κανείς δεν φαίνεται να καταλαβαίνει...
Εξαρτάται πώς εννοεί ο καθένας την πνευματικότητα και τι συνδέει μαζί της....
Όμως αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό σε αυτό που λέμε "πνευματικότητα"
και δεν πρόκειται για λόγια του αέρα και πυροτεχνήματα
τότε βρίσκεται ακριβώς σε αυτή τη τεράστια δυσκολία και πουθενά αλλού!
Κάποιοι τα κατάφεραν... ο Καββαδίας ήταν ένας από αυτούς, ο Σκαρίμπας ένας άλλος κι άλλοι ακόμα...

Αυτή, όμως την εθνική περιφρόνηση που εμείς πρώτοι εδραιώσαμε και διοχετεύσαμε
αναμεταξύ μας
τώρα πια
  αντικρίζουμε φυσικά και στα λόγια και στα βλέμματα των ξένων για μας.


Το ορχηστρικό του Ξαρχάκου και το βίντεο που το συνοδεύει, μου φάνηκαν ταιριαστά για την περίπτωση.....




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,