Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_"Όσα ζήσαμε το 2016-Απολογισμός της δράσης μας" και ένα σχόλιο.




Μια ακόμη χρονιά έφτασε στο τέλος της..
Μια χρονιά κατά την οποία δεχτήκαμε περισσότερες από 900 κλήσεις για διασώσεις,απεγκλωβισμούς,τραυματισμούς,κακοποιήσεις και εγκαταλείψεις -τόσο νεογέννητων όσο και ενήλικων ζώων συντροφιάς.
Ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλον τον πλανήτη σε όλα τα επίπεδα.Παρόλα αυτά συνεχίσαμε τον αγώνα μας σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες υλοποιώντας μια σειρά δράσεων για να προασπίσουμε τα δικαιώματα των ζώων.
Ο Φιλοζωικός Σύλλογος Χανίων “Η Προστασία των Ζώων” ,  με Πρόεδρο την

Όλο το κείμενο και φωτογραφίες εδώ : Όσα ζήσαμε το 2016-Απολογισμός της δράσης μας..


Σχόλιο : 

Δημοσιεύω την ανακοίνωση του Φιλοζωικού Συλλόγου Χανίων που έφτασε στο ταχυδρομείο μου κυρίως εξαιτίας μιας λέξης του τίτλου της.
Της απλής αλλά τόσο σημαντικής λέξης : ζήσαμε. 
Δεν λέει "κάναμε", "πετύχαμε", "υλοποιήσαμε", "πραγματοποιήσαμε" κλπ, που συνήθως λένε στους απολογισμους τους οι σύλλογοι και οι φορείς,  και σημαίνουν μια δράση γύρω από κάτι, μια εκτελεστική αντίληψη για τα πράγματα, κυρίως μια μάταιη πολυπραγμοσύνη και μια διαχείρηση στόχων που στοχεύει στο να αλλάξουμε με έναν εξωτερικό τρόπο τα πράγματα χωρίς όμως να αλλάξουμε μαζί τους και εμείς.  Λέει : ζήσαμε.
Πράγμα που, κατά την γνώμη μου, σημαίνει κατοικήσαμε στα πράγματα.
Μετακομίσαμε εκεί τις ζωές μας.
Δύσκολο...
Και γι'αυτό είναι τόσο δύσκολη η αλλαγή. Γι'αυτό τα πράγματα συνήθως μας αντιστέκονται και δεν αλλάζουν. Γιατί η οποιαδήποτε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, προσωπική ή συλλογική, νοοτροπίας και πράξης, έχει ως όρο απαράβατο την σύναψή της με την δραματικότητα της ζωής και πέραν αυτής της δραματικότητας, το βερμπαλιστικό ουδέν...

Γνωρίζω την δράση του συγκεκριμένου συλλόγου, μα πιο πολύ γνωρίζω το δράμα πίσω απο την δράση.

Υπάρχει κι ακόμα ένας λόγος που με κάνει να θέλω να δημοσιεύσω αυτήν την ανακοίνωση: μ'αρέσουν οι Απολογισμοί...ως τέτοιοι, όχι μόνο ως κίνηση προς τα πίσω αλλά και ως εποπτεία.


Σχόλια

  1. Να σταθώ σε κάτι άλλο.Νομίζω ότι είναι λάθος να μιλάμε για δικαιώματα των ζώων εφόσον τα ίδια δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν με κανένα τρόπο.Περισσότερο πρόκειται για υποχρέωση των ανθρώπων να μην τα βασανίζουν,σκοτώνουν,εξαφανίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν ήθελα να θίξω το περιεχόμενο της δράσης ή άλλων παρόμοιων.
    Συμφωνώ μαζί σου π. Κωστα. Το να μιλάμε για "δικαιώματα των ζώων" είναι προβληματικό με πολλούς τρόπους.
    Ολο το φιλοζωικό κινημα ερχεται αντιμετωπο με πολύ βαθύτερα προβλήματα.
    Σκέφτομαι μόνο ότι στις δυτικές πολιτικές κοινότητες για να γίνει κάτι ορατό πρέπει να επενδυθεί απαραίτητα με "δικαιώματα" . Δεν εχει αναγνωρισμένα δικαιώματα, είναι σα να μην υπάρχει.
    Αυτό δειχνει την δικονομική φύση της πολιτικής που μαζί με την οικονομική εξασφάλιση/ εκμετάλλευση εχουν μετατρέψει τις δυτικές κοινωνίες σε παγετώνες αδιαφορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τη δράση αυτή καθαυτή.Ίσα ίσα.Αλλά νομίζω ότι θα υπήρχαν καλύτερα αποτελέσματα αν προσπαθούσαν να κάνουν τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι η προστασία των ζώων είναι υποχρέωσή τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ούτε εγώ εχω. Μάλιστα τους θαυμάζω απεριόριστα. Στο πλαίσιο που δραστηριοποιούνται κάνουν παρα πολλά.
      Εκεί στην υποχρεωση έχω κάποιες ενστάσεις.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,