Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ξαφνικά που άδειασε το σπίτι




Στη μνήμη του κυρίου Γιώργου 


Δεν ήξερα τι να πω...
Κι αυτοί δεν ξέρανε πώς να του το πούνε...
Κι είναι αυτές οι ιδιαίτερες περιπτώσεις στις ζωές των ανθρώπων που λέγεται αυτό που δεν ξέρεις πώς το λένε.


Ντιβάνι που γίνεται καναπές ή και το αντίστροφο, στην ανάγκη.
Η ανάγκη σκεπασμένη με ένα κάλυμμα απο ύφασμα χοντρό, ανθεκτικό στην καθημερινή χρήση, σκουρόχρωμο διακοσμημένο με μικρά κίτρινα κρινάκια του αγρού και άπειρες μικρές σουρίτσες τριγύρω.
Στην χαμηλοτάβανη κουζίνα τους χειμώνες.
Τα καλοκαίρια και τις άνοιξες στην στενάχωρη αυλή μια μεγάλη κούνια, βαριά, μεταλλική, αργοκίνητη,  ένα εκκρεμές του χρόνου που περνούσε, χωρούσαν και τέσσερις να κάθονται επάνω. Στριμωγμένοι πάντα, αλλά χωρούσαν.

Την έκτη μέρα, όταν πήρε να βραδιάζει...
Γυναίκα,  γυναικα, γυναίκα... φώναξε τρεις φορές, σα να διάταζε και να παρακαλούσε μαζί.
Σα πιάσει τη κουβέντα με την απέναντι, ξεχνάει πως έχει σπίτι και άντρα και παιδιά...
Έτσι σκέφτηκε και δεν βάστηξε άλλο.
Ορμητικός σηκώθηκε απ' το ντιβάνι της ανάγκης που γινότανε και καναπές, άνοιξε την πόρτα της κουζίνας, πέρασε ξυστά από την μεταλλική κούνια της αυλής και βγήκε στο δρόμο να την φωνάξει από απέναντι, γιατί ήταν περασμένη η ώρα και βράδιασε πιά.

Και στην ορμή του τρεμούλιασαν τα κίτρινα κρινάκια του αγρού και οι σουρίτσες, κι η κούνια έτριξε στις αλυσίδες της.

Ξαφνικά που άδειασε το σπίτι.

Κι εγώ δεν ήξερα τι να τους πω
Αν ήταν η ορμή του Θανάτου ή μήπως η ορμή του Έρωτα που κάνει αβάσταχτες αυτές τις περιπτώσεις....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,