Το ότι ζούμε το παρατεταμένο και οδυνηρό τέλος μιας εποχής διαπιστώνεται με πολλούς και ποικίλους τρόπους. Ένας αλάνθαστος είναι όταν πλέον παύουν να τηρούνται κι αυτά τα προσχήματα.
Το πρόσχημα, είναι ένα όριο, ένας φραγμός που επιτρέπει εντός των πλαισίων του μοντέλου που εκάστοτε κυριάρχησε και ισχύει, να έχουν την δική τους θέση εννοιολογήσεις και συμπεριφορές που δεν προέρχονται από κι ούτε ανήκουν στον πυρήνα του συστήματος αλλά συνδέονται χαλαρά μαζί του, συνήθως μέσω ενός κατα συνθήκη ψεύδους. Έτσι, τα προσχήματα για όσο καιρό τηρούνται, γίνονται σεβαστά και εκφράζουν μια δεδομένη ισορροπία του συστήματος που του επιτρέπει να θέτει κάτω από την "ομπρέλα" του εξαιρέσεις και διαφορετικότητες δίχως να ενοχλείται από αυτές, επιβεβαιώνοντας έτσι την δυναμική και την κυριαρχία του.
Το ότι η λειτουργία του προσχήματος είναι κυρίως αμυντική, μας το φανερώνει η χρήση μέσα στη γλώσσα : μιλάμε για "προσχηματικές θέσεις" και για "απροσχημάτιστη επίθεση".
Καθώς, λοιπόν, τα προσχήματα είναι αποτελέσματα ισορροπιών και κατά συνθήκη ψευδών, όταν καταπίπτουν ζουμε σε συνθήκες σκληρού ρεαλισμού, δηλαδή την σκληρότητα του τέλους.
Για να μην διατρέξω τον κίνδυνο της θεωρητικολογίας, συντηρώντας άθελά μου κι εγώ τον πλασματικό διαχωρισμό ή στεγανότητα μεταξύ θεωρητικού λόγου - καθημερινής ζωής, θα σπεύσω αφενός να θυμίσω ότι η λειτουργία των προσχημάτων, μας δίνεται ανάγλυφα και παραστατικά μέσα από τον κώδικα του παραμυθιού, στο γνωστό παραμύθι του Χ.Κ.Άντερσεν "Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα", όπου όταν τα προσχήματα των αυλικών και των υπηκόων καταρρέουν, αποκαλύπτεται με τρόπο σκληρό και αδυσώπητο η γύμνια του βασιλιά, δηλ. το τι ήταν όχι μόνο ο βασιλιάς αλλά και οι αυλικοί και οι υπήκοοι και ο απατεώνας ράφτης και αφετέρου θα φέρω ένα επίκαιρο παράδειγμα.
Το πιο επίκαιρο που μπορώ να σκεφτώ και που αποτέλεσε την αφορμή αυτού του σημειώματος, είναι η εκλογή του γνωστού τραπεζίτη, κ. Λουκά Παπαδήμα στην θέση του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος την ερχόμενη Πέμπτη στην επίσημη τελετή της αναγόρευσής του θα εκφωνήσει τον λόγο : "Οικονομική Ανάπτυξη και Δημοσιονομική Εξυγίανση : Η διττή πρόκληση για την οικονομική πολιτική".
Νομίζω, λοιπόν, ότι το γεγονός αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η πολιτική και ο πολιτισμός, τα γράμματα και το σχολείο έχουν καταπέσει και φθαρεί, ίσως με τον πιο παταγώδη τρόπο από οπουδήποτε αλλού' όπου όλα φαίνεται να έχουν παραδοθεί προς αξιολόγηση ως εμπορεύματα στην μεζούρα του θεσμικού αξιολογητή, όπου εκλιπαρείται η Αγορά και δοξάζεται η αγοραία ηθική της... η εκλογή στην πρωτοκαθεδρία του πλέον αναγνωρισμένου και επίσημου think tank των διανοουμένων και των καλλιτεχνών της χώρας, ενός τραπεζίτη, ο οποίος συνέβαλε ενεργά επι δεκαετίες με την συμβουλή και την οικονομική επιστημοσύνη του στην παντοειδή χρεοκοπία της χώρας... συνιστά πτώση των τηρουμένων προσχημάτων και σημειολογική ένδειξη πλήρους κυριαρχίας και υποταγής της οργανικής διανόησης της χώρας στην προτεραιότητα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Ασφαλώς και δεν περίμενα από το ευαγές ίδρυμα της Ακαδημίας κάποια οργανωμένη και σθεναρή αντίσταση και από την άποψη αυτή, του ξεγυμνώματος του βασιλιά, η συγκεκριμένη εκλογή είναι κάτι θετικό!
Μόνο που το τέλος θα αργήσει ακόμα πολύ να τελειώσει!
Το πρόσχημα, είναι ένα όριο, ένας φραγμός που επιτρέπει εντός των πλαισίων του μοντέλου που εκάστοτε κυριάρχησε και ισχύει, να έχουν την δική τους θέση εννοιολογήσεις και συμπεριφορές που δεν προέρχονται από κι ούτε ανήκουν στον πυρήνα του συστήματος αλλά συνδέονται χαλαρά μαζί του, συνήθως μέσω ενός κατα συνθήκη ψεύδους. Έτσι, τα προσχήματα για όσο καιρό τηρούνται, γίνονται σεβαστά και εκφράζουν μια δεδομένη ισορροπία του συστήματος που του επιτρέπει να θέτει κάτω από την "ομπρέλα" του εξαιρέσεις και διαφορετικότητες δίχως να ενοχλείται από αυτές, επιβεβαιώνοντας έτσι την δυναμική και την κυριαρχία του.
Το ότι η λειτουργία του προσχήματος είναι κυρίως αμυντική, μας το φανερώνει η χρήση μέσα στη γλώσσα : μιλάμε για "προσχηματικές θέσεις" και για "απροσχημάτιστη επίθεση".
Καθώς, λοιπόν, τα προσχήματα είναι αποτελέσματα ισορροπιών και κατά συνθήκη ψευδών, όταν καταπίπτουν ζουμε σε συνθήκες σκληρού ρεαλισμού, δηλαδή την σκληρότητα του τέλους.
Για να μην διατρέξω τον κίνδυνο της θεωρητικολογίας, συντηρώντας άθελά μου κι εγώ τον πλασματικό διαχωρισμό ή στεγανότητα μεταξύ θεωρητικού λόγου - καθημερινής ζωής, θα σπεύσω αφενός να θυμίσω ότι η λειτουργία των προσχημάτων, μας δίνεται ανάγλυφα και παραστατικά μέσα από τον κώδικα του παραμυθιού, στο γνωστό παραμύθι του Χ.Κ.Άντερσεν "Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα", όπου όταν τα προσχήματα των αυλικών και των υπηκόων καταρρέουν, αποκαλύπτεται με τρόπο σκληρό και αδυσώπητο η γύμνια του βασιλιά, δηλ. το τι ήταν όχι μόνο ο βασιλιάς αλλά και οι αυλικοί και οι υπήκοοι και ο απατεώνας ράφτης και αφετέρου θα φέρω ένα επίκαιρο παράδειγμα.
Το πιο επίκαιρο που μπορώ να σκεφτώ και που αποτέλεσε την αφορμή αυτού του σημειώματος, είναι η εκλογή του γνωστού τραπεζίτη, κ. Λουκά Παπαδήμα στην θέση του Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος την ερχόμενη Πέμπτη στην επίσημη τελετή της αναγόρευσής του θα εκφωνήσει τον λόγο : "Οικονομική Ανάπτυξη και Δημοσιονομική Εξυγίανση : Η διττή πρόκληση για την οικονομική πολιτική".
Νομίζω, λοιπόν, ότι το γεγονός αυτό σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου η πολιτική και ο πολιτισμός, τα γράμματα και το σχολείο έχουν καταπέσει και φθαρεί, ίσως με τον πιο παταγώδη τρόπο από οπουδήποτε αλλού' όπου όλα φαίνεται να έχουν παραδοθεί προς αξιολόγηση ως εμπορεύματα στην μεζούρα του θεσμικού αξιολογητή, όπου εκλιπαρείται η Αγορά και δοξάζεται η αγοραία ηθική της... η εκλογή στην πρωτοκαθεδρία του πλέον αναγνωρισμένου και επίσημου think tank των διανοουμένων και των καλλιτεχνών της χώρας, ενός τραπεζίτη, ο οποίος συνέβαλε ενεργά επι δεκαετίες με την συμβουλή και την οικονομική επιστημοσύνη του στην παντοειδή χρεοκοπία της χώρας... συνιστά πτώση των τηρουμένων προσχημάτων και σημειολογική ένδειξη πλήρους κυριαρχίας και υποταγής της οργανικής διανόησης της χώρας στην προτεραιότητα του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Ασφαλώς και δεν περίμενα από το ευαγές ίδρυμα της Ακαδημίας κάποια οργανωμένη και σθεναρή αντίσταση και από την άποψη αυτή, του ξεγυμνώματος του βασιλιά, η συγκεκριμένη εκλογή είναι κάτι θετικό!
Μόνο που το τέλος θα αργήσει ακόμα πολύ να τελειώσει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου