Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_για την ενημέρωση και άλλοι στοχασμοί

Γιορτες τέλος....
Τα καιρικά φαινόμενα, η ημερήσια τρομο-ενημερωση και η περίφημη πορεία της αξιολόγησης,  είναι το τρίπτυχο των δελτίων των ειδήσεων τις τελευταίες μέρες.... κάτι δηλώσεις Χρυσόγονου και κάτι άλλα ψιλά είναι οι διακοσμητικές ελίτσες και ο μαϊντανός της πρότασης σερβιρίσματος.

Το ερώτημα είναι, πώς όλα αυτά συνιστούν μια ενιαία πιατέλα υπό τον τίτλο "ενημέρωση"; Δηλαδή, από πού εκκινεί η ενημέρωση; Ποιό είναι το προυπάρχον της ενημέρωσης επίπεδο;

Όλα αυτά που παρουσιαζονται ως γυμνά και ασύνδετα γεγονότα στα δελτία, ως απλώς συμβαίνοντα του αντικειμενικού, διαθέτουν μια κοινή στηρίζουσα βάση.
Την στηρίζουσα βάση δεν την προσκομιζουν τα γεγονότα καθ'αυτά, την διαθέτουμε και την προσκομίζουμε εμείς ως υποκείμενα της ενημέρωσης.
Το υποκείμενο της ενημέρωσης αυτό που προσκομίζει είναι η επιθυμία του.
Μια επιθυμία όχι γνωστικής φύσεως,  να μάθει δηλαδή τι συμβαίνει εκεί έξω στον κόσμο,  αλλά επιθυμία να είναι ο κόσμος κατά έναν ορισμένο τρόπο. 
Η επιθυμία αυτή πηγάζει από το εκπληκτικό γεγονός ότι ο κόσμος υπήρχε πριν από την δική μας έλευση σε αυτόν και την μελαγχολική ομολογία ότι θα συνεχισει να υπάρχει ακόμα κι όταν εμεις τον εγκαταλείψουμε. Θα ήταν γι' αυτό καλό να διαχωρίσουμε την επιθυμία αυτή από το πλήθος των επιθυμιών του ανθρώπου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "ορέξεις" ή "πάθη" και να την χαρακτηρίσουμε ως διάθεση για να είναι ο κόσμος κατά ένα ορισμένο τρόπο. Η διάθεση  αυτή είναι που ενεπλέκεται  σε καθε ενημερωση, είναι γνωστή σε αυτούς που διαχειριζονται την "κοινή γνώμη" και αποτελεί την πεμπτουσία της.

Έτσι,  μαθαίνοντας για τον χιονιά παραδειγματος χάριν, δεν μαθαίνουμε με το ίδιο ενδιαφέρον που έχουμε όταν μαθαίνουμε για την θερμοκρασία που επικρατεί στον πλανήτη Κρόνο ή για τις εκεί επικρατούσες κλιματολογικές συνθήκες, αλλά ως κάτι που μας αφορά άμεσα.
Αυτό το "μας αφορά άμεσα" δηλώνεται ως η επιθυμία μας, να χιονίσει πολύ για να αποκλειστούμε και να χουζουρέψουμε στο σπίτι ή λίγο ή καθόλου για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε.

Σε κάθε περίπτωση αυτό που προσκομίζουμε καθώς εμπλεκόμαστε στην ενημέρωση είναι η διάθεσή μας να είναι κάπως τα πράγματα και ποτέ η ουδετερότητα ή η αδιαφορία για αυτά.
Η ύπαρξη αυτής της διάθεσης είναι πρότερη του πώς .
Η διάθεση αυτή είναι αξιολογική πριν ακόμα λάβει το αξιολογικό της πρόσημο,  με την έννοια ότι συνιστά την οπτική απο την θέση του α' προσώπου και βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την οπτική από την θέση του γ' προσώπου,  που είναι η θέση του αντικειμενικού παρατηρητή.
Η διάθεση αυτή είναι θεμελιώδης, εξηγητική, πολύ ευρύτερη απο αυτή που απαιτείται για την "ενημέρωση" , είναι αυτή που μας καθιστά πλάσματα εντός του κόσμου τούτου και θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε άμεση ή πρωτοπρόσωπη κοσμο-αντιληπτική διάθεση.
Ως εκ τούτων "αντικειμενική ενημέρωση" δεν δύναται να υπάρχει και, ασφαλώς, η παράθεση απόψεων πλέον της μιας σε μια πλουραλιστική ενδεχομενικότητα, δεν ικανοποιεί την απαιτηση για αντικειμενικότητα, αλλά κάτι πιο πρωτοβαθμιο και βαθύτερο που έχει να κάνει με την σχέση μας με τον κόσμο.

Ακριβώς εκεί στην προυπάρχουσα διάθεση του α' προσώπου και στην λήψη του αξιολογικού προσήμου της, δηλ. στο τι είναι καλό ή κακό να είναι τα πράγματα, παρεμβαίνουν αριστοτεχνικά οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και αξιοποιώντας  την αρχιμήδεια αμηχανία, καθιστούν την ενημέρωση εργαλείο εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

[Παράδειγμα: η ενημέρωση για την πορεία της αξιολόγησης έχει ως στόχο την εισαγωγή και αποδοχή της αξιολόγησης στο καλώς έχειν των πραγμάτων γενικώς, στο να καταστήσει την αξιολόγηση κατηγορία του πώς των πραγμάτων σε επίπεδο κυβερνησιμότητας και πέραν αυτού' ετσι κάθε τι που επιδέχεται αξιολόγησης να είναι άξιο και ότι δεν εμπίπτει σε αυτήν ανάξιο.  Το πρώτο που θα κληθεί σε μια τέτοια προοπτική για να αξιολογηθεί δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες του χ προυπολογισμού ή του ψ δημόσιου φορέα, αν και η εμμονή με αυτούς δείχνει μια κατεύθυνση,  αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Εμείς οι ίδιοι σε μια κίνηση αυτο-εγκλωβισμού θα κληθούμε να αξιολογήσουμε  εαυτούς και αλλήλους.]

Γι αυτό και καμία αλλαγή δεν θα γίνει ποτέ από ενημερωμένους πολίτες. Θα συμβαίνει δε το αντίθετο:  για όσο υμνείται η ενημέρωση (και συνεπακόλουθα ο καινοφανής κόσμος της πληροφορίας) η δεδομενικότητα του κόσμου θα ισχυροποιείται. Η αρχιμηδεια αμηχανία μάς έχει προειδοποιήσει για την δυσκολία : δος μοι πα στω ταν γαν κινάσω (: δος μου έναν τόπο/ σημείο να σταθώ/ στηριχθώ, την γη να κινήσω).
Η εύρεση ενός "τόπου" υπερβατικού, κατάλληλου για να σταθείς, αλλά μάλλον εντέλει και η αδιαφορία για την ύπαρξη ή μη αυτού του τόπου δεν είναι θέμα ενημέρωσης αλλά ενσυνείδητης διαχείρισης της θεμελιώδους πρωτοπρόσωπης κοσμο-αντιληπτικής διάθεσης, έτσι που και να μας κρατάει εντός αλλά ταυτόχρονα και να μας πετάει εκτός του κόσμου τούτου.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,