Γιορτες τέλος....
Τα καιρικά φαινόμενα, η ημερήσια τρομο-ενημερωση και η περίφημη πορεία της αξιολόγησης, είναι το τρίπτυχο των δελτίων των ειδήσεων τις τελευταίες μέρες.... κάτι δηλώσεις Χρυσόγονου και κάτι άλλα ψιλά είναι οι διακοσμητικές ελίτσες και ο μαϊντανός της πρότασης σερβιρίσματος.
Το ερώτημα είναι, πώς όλα αυτά συνιστούν μια ενιαία πιατέλα υπό τον τίτλο "ενημέρωση"; Δηλαδή, από πού εκκινεί η ενημέρωση; Ποιό είναι το προυπάρχον της ενημέρωσης επίπεδο;
Όλα αυτά που παρουσιαζονται ως γυμνά και ασύνδετα γεγονότα στα δελτία, ως απλώς συμβαίνοντα του αντικειμενικού, διαθέτουν μια κοινή στηρίζουσα βάση.
Την στηρίζουσα βάση δεν την προσκομιζουν τα γεγονότα καθ'αυτά, την διαθέτουμε και την προσκομίζουμε εμείς ως υποκείμενα της ενημέρωσης.
Το υποκείμενο της ενημέρωσης αυτό που προσκομίζει είναι η επιθυμία του.
Μια επιθυμία όχι γνωστικής φύσεως, να μάθει δηλαδή τι συμβαίνει εκεί έξω στον κόσμο, αλλά επιθυμία να είναι ο κόσμος κατά έναν ορισμένο τρόπο.
Η επιθυμία αυτή πηγάζει από το εκπληκτικό γεγονός ότι ο κόσμος υπήρχε πριν από την δική μας έλευση σε αυτόν και την μελαγχολική ομολογία ότι θα συνεχισει να υπάρχει ακόμα κι όταν εμεις τον εγκαταλείψουμε. Θα ήταν γι' αυτό καλό να διαχωρίσουμε την επιθυμία αυτή από το πλήθος των επιθυμιών του ανθρώπου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "ορέξεις" ή "πάθη" και να την χαρακτηρίσουμε ως διάθεση για να είναι ο κόσμος κατά ένα ορισμένο τρόπο. Η διάθεση αυτή είναι που ενεπλέκεται σε καθε ενημερωση, είναι γνωστή σε αυτούς που διαχειριζονται την "κοινή γνώμη" και αποτελεί την πεμπτουσία της.
Έτσι, μαθαίνοντας για τον χιονιά παραδειγματος χάριν, δεν μαθαίνουμε με το ίδιο ενδιαφέρον που έχουμε όταν μαθαίνουμε για την θερμοκρασία που επικρατεί στον πλανήτη Κρόνο ή για τις εκεί επικρατούσες κλιματολογικές συνθήκες, αλλά ως κάτι που μας αφορά άμεσα.
Αυτό το "μας αφορά άμεσα" δηλώνεται ως η επιθυμία μας, να χιονίσει πολύ για να αποκλειστούμε και να χουζουρέψουμε στο σπίτι ή λίγο ή καθόλου για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που προσκομίζουμε καθώς εμπλεκόμαστε στην ενημέρωση είναι η διάθεσή μας να είναι κάπως τα πράγματα και ποτέ η ουδετερότητα ή η αδιαφορία για αυτά.
Η ύπαρξη αυτής της διάθεσης είναι πρότερη του πώς .
Η διάθεση αυτή είναι αξιολογική πριν ακόμα λάβει το αξιολογικό της πρόσημο, με την έννοια ότι συνιστά την οπτική απο την θέση του α' προσώπου και βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την οπτική από την θέση του γ' προσώπου, που είναι η θέση του αντικειμενικού παρατηρητή.
Η διάθεση αυτή είναι θεμελιώδης, εξηγητική, πολύ ευρύτερη απο αυτή που απαιτείται για την "ενημέρωση" , είναι αυτή που μας καθιστά πλάσματα εντός του κόσμου τούτου και θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε άμεση ή πρωτοπρόσωπη κοσμο-αντιληπτική διάθεση.
Ως εκ τούτων "αντικειμενική ενημέρωση" δεν δύναται να υπάρχει και, ασφαλώς, η παράθεση απόψεων πλέον της μιας σε μια πλουραλιστική ενδεχομενικότητα, δεν ικανοποιεί την απαιτηση για αντικειμενικότητα, αλλά κάτι πιο πρωτοβαθμιο και βαθύτερο που έχει να κάνει με την σχέση μας με τον κόσμο.
Ακριβώς εκεί στην προυπάρχουσα διάθεση του α' προσώπου και στην λήψη του αξιολογικού προσήμου της, δηλ. στο τι είναι καλό ή κακό να είναι τα πράγματα, παρεμβαίνουν αριστοτεχνικά οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και αξιοποιώντας την αρχιμήδεια αμηχανία, καθιστούν την ενημέρωση εργαλείο εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
[Παράδειγμα: η ενημέρωση για την πορεία της αξιολόγησης έχει ως στόχο την εισαγωγή και αποδοχή της αξιολόγησης στο καλώς έχειν των πραγμάτων γενικώς, στο να καταστήσει την αξιολόγηση κατηγορία του πώς των πραγμάτων σε επίπεδο κυβερνησιμότητας και πέραν αυτού' ετσι κάθε τι που επιδέχεται αξιολόγησης να είναι άξιο και ότι δεν εμπίπτει σε αυτήν ανάξιο. Το πρώτο που θα κληθεί σε μια τέτοια προοπτική για να αξιολογηθεί δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες του χ προυπολογισμού ή του ψ δημόσιου φορέα, αν και η εμμονή με αυτούς δείχνει μια κατεύθυνση, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Εμείς οι ίδιοι σε μια κίνηση αυτο-εγκλωβισμού θα κληθούμε να αξιολογήσουμε εαυτούς και αλλήλους.]
Γι αυτό και καμία αλλαγή δεν θα γίνει ποτέ από ενημερωμένους πολίτες. Θα συμβαίνει δε το αντίθετο: για όσο υμνείται η ενημέρωση (και συνεπακόλουθα ο καινοφανής κόσμος της πληροφορίας) η δεδομενικότητα του κόσμου θα ισχυροποιείται. Η αρχιμηδεια αμηχανία μάς έχει προειδοποιήσει για την δυσκολία : δος μοι πα στω ταν γαν κινάσω (: δος μου έναν τόπο/ σημείο να σταθώ/ στηριχθώ, την γη να κινήσω).
Η εύρεση ενός "τόπου" υπερβατικού, κατάλληλου για να σταθείς, αλλά μάλλον εντέλει και η αδιαφορία για την ύπαρξη ή μη αυτού του τόπου δεν είναι θέμα ενημέρωσης αλλά ενσυνείδητης διαχείρισης της θεμελιώδους πρωτοπρόσωπης κοσμο-αντιληπτικής διάθεσης, έτσι που και να μας κρατάει εντός αλλά ταυτόχρονα και να μας πετάει εκτός του κόσμου τούτου.
Τα καιρικά φαινόμενα, η ημερήσια τρομο-ενημερωση και η περίφημη πορεία της αξιολόγησης, είναι το τρίπτυχο των δελτίων των ειδήσεων τις τελευταίες μέρες.... κάτι δηλώσεις Χρυσόγονου και κάτι άλλα ψιλά είναι οι διακοσμητικές ελίτσες και ο μαϊντανός της πρότασης σερβιρίσματος.
Το ερώτημα είναι, πώς όλα αυτά συνιστούν μια ενιαία πιατέλα υπό τον τίτλο "ενημέρωση"; Δηλαδή, από πού εκκινεί η ενημέρωση; Ποιό είναι το προυπάρχον της ενημέρωσης επίπεδο;
Όλα αυτά που παρουσιαζονται ως γυμνά και ασύνδετα γεγονότα στα δελτία, ως απλώς συμβαίνοντα του αντικειμενικού, διαθέτουν μια κοινή στηρίζουσα βάση.
Την στηρίζουσα βάση δεν την προσκομιζουν τα γεγονότα καθ'αυτά, την διαθέτουμε και την προσκομίζουμε εμείς ως υποκείμενα της ενημέρωσης.
Το υποκείμενο της ενημέρωσης αυτό που προσκομίζει είναι η επιθυμία του.
Μια επιθυμία όχι γνωστικής φύσεως, να μάθει δηλαδή τι συμβαίνει εκεί έξω στον κόσμο, αλλά επιθυμία να είναι ο κόσμος κατά έναν ορισμένο τρόπο.
Η επιθυμία αυτή πηγάζει από το εκπληκτικό γεγονός ότι ο κόσμος υπήρχε πριν από την δική μας έλευση σε αυτόν και την μελαγχολική ομολογία ότι θα συνεχισει να υπάρχει ακόμα κι όταν εμεις τον εγκαταλείψουμε. Θα ήταν γι' αυτό καλό να διαχωρίσουμε την επιθυμία αυτή από το πλήθος των επιθυμιών του ανθρώπου που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "ορέξεις" ή "πάθη" και να την χαρακτηρίσουμε ως διάθεση για να είναι ο κόσμος κατά ένα ορισμένο τρόπο. Η διάθεση αυτή είναι που ενεπλέκεται σε καθε ενημερωση, είναι γνωστή σε αυτούς που διαχειριζονται την "κοινή γνώμη" και αποτελεί την πεμπτουσία της.
Έτσι, μαθαίνοντας για τον χιονιά παραδειγματος χάριν, δεν μαθαίνουμε με το ίδιο ενδιαφέρον που έχουμε όταν μαθαίνουμε για την θερμοκρασία που επικρατεί στον πλανήτη Κρόνο ή για τις εκεί επικρατούσες κλιματολογικές συνθήκες, αλλά ως κάτι που μας αφορά άμεσα.
Αυτό το "μας αφορά άμεσα" δηλώνεται ως η επιθυμία μας, να χιονίσει πολύ για να αποκλειστούμε και να χουζουρέψουμε στο σπίτι ή λίγο ή καθόλου για να μπορέσουμε να ταξιδέψουμε.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που προσκομίζουμε καθώς εμπλεκόμαστε στην ενημέρωση είναι η διάθεσή μας να είναι κάπως τα πράγματα και ποτέ η ουδετερότητα ή η αδιαφορία για αυτά.
Η ύπαρξη αυτής της διάθεσης είναι πρότερη του πώς .
Η διάθεση αυτή είναι αξιολογική πριν ακόμα λάβει το αξιολογικό της πρόσημο, με την έννοια ότι συνιστά την οπτική απο την θέση του α' προσώπου και βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την οπτική από την θέση του γ' προσώπου, που είναι η θέση του αντικειμενικού παρατηρητή.
Η διάθεση αυτή είναι θεμελιώδης, εξηγητική, πολύ ευρύτερη απο αυτή που απαιτείται για την "ενημέρωση" , είναι αυτή που μας καθιστά πλάσματα εντός του κόσμου τούτου και θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε άμεση ή πρωτοπρόσωπη κοσμο-αντιληπτική διάθεση.
Ως εκ τούτων "αντικειμενική ενημέρωση" δεν δύναται να υπάρχει και, ασφαλώς, η παράθεση απόψεων πλέον της μιας σε μια πλουραλιστική ενδεχομενικότητα, δεν ικανοποιεί την απαιτηση για αντικειμενικότητα, αλλά κάτι πιο πρωτοβαθμιο και βαθύτερο που έχει να κάνει με την σχέση μας με τον κόσμο.
Ακριβώς εκεί στην προυπάρχουσα διάθεση του α' προσώπου και στην λήψη του αξιολογικού προσήμου της, δηλ. στο τι είναι καλό ή κακό να είναι τα πράγματα, παρεμβαίνουν αριστοτεχνικά οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και αξιοποιώντας την αρχιμήδεια αμηχανία, καθιστούν την ενημέρωση εργαλείο εγκλωβισμού και ενσωμάτωσης στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
[Παράδειγμα: η ενημέρωση για την πορεία της αξιολόγησης έχει ως στόχο την εισαγωγή και αποδοχή της αξιολόγησης στο καλώς έχειν των πραγμάτων γενικώς, στο να καταστήσει την αξιολόγηση κατηγορία του πώς των πραγμάτων σε επίπεδο κυβερνησιμότητας και πέραν αυτού' ετσι κάθε τι που επιδέχεται αξιολόγησης να είναι άξιο και ότι δεν εμπίπτει σε αυτήν ανάξιο. Το πρώτο που θα κληθεί σε μια τέτοια προοπτική για να αξιολογηθεί δεν είναι οι ποσοτικοί δείκτες του χ προυπολογισμού ή του ψ δημόσιου φορέα, αν και η εμμονή με αυτούς δείχνει μια κατεύθυνση, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Εμείς οι ίδιοι σε μια κίνηση αυτο-εγκλωβισμού θα κληθούμε να αξιολογήσουμε εαυτούς και αλλήλους.]
Γι αυτό και καμία αλλαγή δεν θα γίνει ποτέ από ενημερωμένους πολίτες. Θα συμβαίνει δε το αντίθετο: για όσο υμνείται η ενημέρωση (και συνεπακόλουθα ο καινοφανής κόσμος της πληροφορίας) η δεδομενικότητα του κόσμου θα ισχυροποιείται. Η αρχιμηδεια αμηχανία μάς έχει προειδοποιήσει για την δυσκολία : δος μοι πα στω ταν γαν κινάσω (: δος μου έναν τόπο/ σημείο να σταθώ/ στηριχθώ, την γη να κινήσω).
Η εύρεση ενός "τόπου" υπερβατικού, κατάλληλου για να σταθείς, αλλά μάλλον εντέλει και η αδιαφορία για την ύπαρξη ή μη αυτού του τόπου δεν είναι θέμα ενημέρωσης αλλά ενσυνείδητης διαχείρισης της θεμελιώδους πρωτοπρόσωπης κοσμο-αντιληπτικής διάθεσης, έτσι που και να μας κρατάει εντός αλλά ταυτόχρονα και να μας πετάει εκτός του κόσμου τούτου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου