Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ιστορίες φροντίδας σε χώρο εσωτερικό (vii)

Σήμερα Παρασκευή σηκώθηκα όπως κάθε πρωί κατά τις 7.00
και έκανα όλες τις πρωινές φροντίδες
και άδειασα
και γέμισα
και όλα αυτά

Σήμερα Παρασκευή μαγείρεψα βλίτα με κολοκυθάκια και πατάτες.

Ξέρω πως θα θέλατε επιπλέον
και να σας αγαπάω
όπως ένας γάιδαρος το σχοινί που τον δένει
όπως τις ιστορίες που ηδονικά επαναλαμβάνετε
όπως τις παρακολουθήσεις των ζωών των άλλων
όπως τις αποξηραμένες τροφές
όπως τις απαρασάλευτες αρχές και βεβαιότητές σας
όπως ξέρετε εσείς ν' αγαπάτε
όπως αγαπάτε τους ανθρώπους που τρώτε και πίνετε και καταπίνετε

αλλά δεν μπορώ

Ξέρω ότι βασανίζεστε επειδή σας στερώ την αγάπη μου
αυτή την αγάπη που τόσο έχετε ανάγκη
διότι αυτό το φαγοπότι της αγάπης σάς προστατεύει από την άβυσσο

αλλά δεν μπορώ

θα πείτε ότι δεν είμαι μια καλή χριστιανή αφού δεν μπορώ να αγαπώ

κι εγώ θα σας απαντήσω
ότι έχετε δίκιο
δεν είμαι καλή χριστιανή
δεν είμαι καν ένας καλός άνθρωπος
δεν είμαι καν ένας άνθρωπος

Σήμερα Παρασκευή το μόνο που μπορώ
είναι να σας προσφέρω ένα πιάτο βλίτα με κολοκυθάκια και πατάτες.




Ετικέτες

Σχόλια

  1. Ανώνυμος31/7/16, 9:38 μ.μ.

    Μια αλήθεια σε τοοοοοοοοοοοοσα ψεματα. Σ'ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος7/8/16, 11:17 μ.μ.

    Θα την έπαιρνα μια μερίδα. Έστω κι αν δεν μου αρέσουν τα βλίτα και τα κολοκυθάκια.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. paracosmos7/8/16, 11:53 μ.μ.

    Καλησπέρα Ήλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα