Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ζωντανές χειροβομβίδες




στιγμές [ε]


1. Πώς και ποιος παράγει τις ζωντανές χειροβομβίδες; Ποιος τις απασφαλίζει; Είναι άνθρωπος μια ζωντανή χειροβομβίδα; Ποιο είναι το μέλλον της παραγωγής ζωντανών χειροβομβίδων;
2. Ζωντανή χειροβομβίδα είναι ο άνθρωπος που εκρήγνυται και φονεύει γνωστούς κι αγνώστους (το 99% των φόνων γίνονται μεταξύ γνωστών, συγγενών, φίλων, συνεργατών, γειτόνων) με ένα όπλο στο χέρι όσο πιο πολλούς μπορεί. Οι σφαίρες εδώ είναι υλοποιημένα ψυχικά θραύσματα.
3. Τις ζωντανές χειροβομβίδες τις παράγει, μαζικά πια όσο περνάνε τα χρόνια, η απόλυτη μοναξιά και ο ανυπόφορος εξευτελισμός, τις παράγει η απόγνωση του κοινωνικού αποκλεισμού στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες.
4. Η ζωντανή χειροβομβίδα είναι μίσος που έχει πάρει ανθρώπινη μορφή, είναι όλη μίσος: άνθρωπος- μίσος. Ο άνθρωπος-μίσος, η ζωντανή χειροβομβίδα είναι και δεν είναι άνθρωπος. Πολύ συχνά οι αλληλοαποκλειόμενες έννοιες και καταστάσεις δεν είναι αντιφατικές. Δεν είναι άνθρωπος διότι η ατομικότητα δεν νοείται χωρίς συλλογικότητα. Ένας άνθρωπος μόνος πάνω στο Φεγγάρι, είναι και δεν είναι άνθρωπος.
5. Η μοναξιά, η στέρηση, η απόγνωση, το μίσος αυξάνονται καθημερινά. Αναπόφευκτα, έρχεται μια στιγμή που η πίεση είναι τόση και τέτοια που η χειροβομβίδα θα εκραγεί νομοτελειακά. Κανείς δεν ξέρει πότε.
6. Τις ζωντανές χειροβομβίδες απασφαλίζει η διαιώνιση του κοινωνικού αποκλεισμού, της θυματοποίησης.
7. Είναι τόσο και τέτοιο το άγχος, η επιθετικότητα δηλαδή, η στέρηση δηλαδή, της ζωντανής χειροβομβίδας που ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος διοχέτευσης του άγχους είναι ο φόνος.
8. Ο φόνος είναι στιγμιαία εκτόνωση τεραστίων ποσοτήτων συσσωρευμένου άγχους, επιθετικότητας, στέρησης, απόγνωσης, μίσους. Αφού κάθε εκτόνωση άγχους είναι ηδονική, από το σπάσιμο των πιάτων μέχρι το σεξ, ο φόνος θα πρέπει να χαρίζει πολύ μεγάλη ηδονή, την μεγαλύτερη, την εντονότερη, ελάχιστης διάρκειας και φευγαλέα. Η οποία προκαλεί το εντονότερο άγχος.
9. Είναι τόση και τέτοια η απόγνωση του κοινωνικού αποκλεισμού και της θυματοποίησης, ώστε το μέλλον ανήκει στην παραγωγή των ζωντανών χειροβομβίδων. Θα βλέπουμε να εκρήγνυνται όλο και πιο πολλές, όλο και πιο συχνά.
10. Οι ζωντανές χειροβομβίδες είναι ένας τρόπος αλληλοεξόντωσης των υπηκόων στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι ξέμαθαν και ξέχασαν να γελούν. Είναι απαραίτητες. Τα θύματά τους; Παράπλευρες απώλειες.

published by Athanasios

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός