Ίσως κάποιοι να ενημερώθηκαν για το καινούργιο ηλεκτρονικό παιχνίδι "το κυνηγητό των Πόκεμον". Εγώ είχα την τύχη να ενημερωθώ τα σχετικά περί αυτού από δύο συναπτά κεντρικά βραδινά δελτία ειδήσεων της tv. Από τους παρουσιαστές χαρακτηρίστηκε "νέα τρέλα" και "εθισμός", το ύφος τους όμως ήταν χαρωπό και ανάλαφρο, καλλιεργώντας μια σκανδαλιάρα αναμονή για το πότε θα φθάσει και στην εγχώρια αγορά, ενώ ήδη πολλοί διάσημοι του εξωτερικού παίζουν μανιωδώς το νέο παιχνίδι...
Για τους αδαείς, "Πόκεμον" είναι κάτι ψηφιοποιημένα ρομποτοειδή πλάσματα τα οποία γρυλίζουν, εκπαιδεύονται αποκτώντας διάφορες ικανότητες που επιθυμεί ο εκπαιδευτής τους, αντιστοιχούν στα τέσσερα στοιχεία του κόσμου (γη, νερό, φωτιά, αέρας)! και κυρίως πολεμάνε τα "άλλα" πόκεμον, εμπνευστής τους υπήρξε ένας Ιάπωνας και έχουν πραγματοποιήσει κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων από όταν εμφανίστηκαν στην αγορά ηλεκτρονικών παιχνιδιών το έτος 1995.
Οι παρουσιαστές εκφώνησαν απλώς την είδηση αφού η είδηση ήταν γραμμένη στο δελτίο που όφειλαν να εκφωνήσουν. Δεν έκαναν καμία αξιολογική τοποθέτηση επί του θέματος... Το παρουσίασαν απλώς ως εξελικτικό... ότι είναι αναβάθμιση και πρόοδος και προπάντων είναι η "νέα γενιά" παιχνιδιών ... είναι τα νέα ενδιαφέροντα μέσα σ' ένα κόσμο που πλέον δεν έχει κανένα ενδιαφέρον από μόνος του και έχει καταντήσει να είναι μια πλήξη... πλήξη αφόρητη κι ατελείωτη...
Ασφαλώς είναι και κέρδη για τις εταιρείες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....όπως κι όλα τα προϊόντα που πωλούνται στην αγορά για κάποιους θα είναι πηγή νέων κερδών, θα είναι επενδύσεις, θα είναι τόνωση της αγοράς, θα είναι νέες θέσεις εργασίας ...
Α! να μην ξεχάσω, ασφαλώς είναι και νέοι κίνδυνοι από τον εθισμό κυρίως των νέων, αλλά να μην ανησυχείτε σε επόμενο δελτίο θα φιλοξενήσουμε την ΜΚΟ "Μαζί στον εθισμό" για να πάρουμε συμβουλές για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των συνεπειών της νέας αυτής μόδας, τάσης, τρέλας στον κυβερνοχώρο....
Αυτά!
Βγάζετε εσείς κανένα νόημα απ'όλα αυτά;
Εγώ μάλλον βγάζω....
Απ' ότι κατάλαβα μέσω μιας ηλεκτρονικής εφαρμογής που θα κατεβάζει ο ενδιαφερόμενος παίχτης στο κινητό του τηλέφωνο θα μπορεί εκεί που περπατάει, στο λεωφορείο, στο σχολείο, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, να βλέπει στην οθόνη να παρουσιάζονται τα "πόκεμον" μπροστά του στο δρόμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, κρυμμένα πίσω από υπαρκτά αντικείμενα, δίπλα του στην στάση, κάτω από το κάθισμα που κάθεται κ.ο.κ. κι αυτός θα πρέπει να τα προλάβει και να τα στοχεύσει ή να εκτελέσει κάποια άλλη ενέργεια.
Το διαφοροποιητικό και εξελικτικό στοιχείο είναι ότι τα "πόκεμον" πλέον αποδεσμεύονται από την δική τους εικονική πραγματικότητα στην οποία μέχρι τώρα ήταν υπόλογα. Σπάει, σα να λέμε, ο φραγμός που χώριζε τους δύο κόσμους και έκανε το παιχνίδι να είναι παιχνίδι σε αντιδιαστολή προς τον πραγματικό κόσμο. Εφόσον τα πλάσματα αυτά εμφανίζονται μέσα στον δεδομένο τρισδιάστατο χώρο και συγχρονίζονται με το πραγματικό χρόνο ζωής του παίχτη, μπορούν π.χ. να εμφανιστούν πάνω στην πλάτη ενός προπορευόμενου ανθρώπου καθώς αυτός περπατάει στον δρόμο, αποκτούν οντικές διαστάσεις και προς αυτά, ως χωροχρονικά παρόντα θα μπορεί να κατευθύνεται η βουλητική ενέργεια του ανθρώπου π.χ. να θελήσει να τα χτυπήσει,να τα αιχμαλωτίσει ή άλλο τι, όπως προς κάθε άλλο πραγματικό αντικείμενο. Δεν πρόκειται πλέον για την εικονική πραγματικότητα, αλλά για μια νέα, την "εμπλουτισμένη", όπως την λένε. Εμπλουτισμένη από τί;
Εμπλουτισμένη από έναν πλούτο οντοτήτων που θα σου ανήκουν, θα φανερώνονται και θα αναφέρονται σε σένα, ακόμα κι αν για όλους τους άλλους είναι ανύπαρκτες και αόρατες.
Αλλ' όμως και οι άλλοι, αφού μιλάμε για μια "γενικευμένη" τρέλα θα έχουν την δική τους εμπλουτισμένη πραγματικότητα και τις αντίστοιχες δικές τους οντότητες- αναφορές.
Δεν είμαι ειδική, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο μηχανισμός της ψυχοπαθολογίας της παράνοιας που πλέον γίνεται ένα καθολικό φαινόμενο.
Ίσως κάποιοι ειδικότεροι εμού (ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ψυχοθεραπευτές κλπ) θα μπορούσαν κάτι παραπάνω να πουν.
Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο κάποιους ειδικούς ενός ή και περισσότερων επιστημονικών τομέων.
Το πρόβλημα προκύπτει ως καρπός της οντολογίας που αναπτύχθηκε στην δύση εδώ και μερικούς αιώνες, κάποιοι λένε πολύ πριν τον Καρτέσιο.... και ως τέτοιο έχει πολύ βαθιές ρίζες και μια δικτύωση που δεν αφήνει ανέπαφο τίποτα, έτσι που μια ρητορική αφορισμών ή καταγγελιών του φαινομένου ή άλλων παρόμοιων με αυτό, δεν θα έκανε τίποτα περισσότερο από το να υποτάξει τον γενικότερο προβληματισμό σε μια άγονη πολεμική, που θα σήμαινε χαράς ευαγγέλια για την ευγενή συντεχνία των δημοσιογραφούντων...και όχι μόνο γι' αυτήν!
Ένα ερώτημα μόνο θέλω να θέσω : γιατί να υπάρχει ανάγκη για μια εμπλουτισμένη πραγματικότητα, σε τι συνίσταται η ένδεια της πραγματικής πραγματικότητας και ποιός ή τι απουσιάζει απ' αυτήν και τρόπον τινά "εισάγεται" για να την κάνει ενδιαφέρουσα κι αξιοβίωτη και για να την εμπλουτίσει;
Διότι το πρόβλημα, βεβαίως είναι ότι ο πραγματικός κόσμος θα εξακολουθεί να υπάρχει, από τον κόσμο αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε εξαρτημένοι υποστασιακά, θα τον τρώμε και θα τον πίνουμε, θα τον αναπνέουμε και θα τον αφομοιώνουμε αδιάκοπα ακόμα κι αν τα πόκεμον κυριεύσουν τον πλανήτη, εγκατασταθούν στα κοινοβούλια και στα πιλοτήρια των αεροσκαφών, ο κόσμος αυτός θα έχει σάρκα και οστά, θα έχει μύριες ανάγκες και φόβους, θα έχει τη δική του άκαμπτη νομοθεσία και σα να γυρεύει εκδίκηση για την ασέβεια του εκμηδενισμού που έγινε σε βάρος του, θα κάνει την παρουσία του όλο και πιο αιματηρά, όλο και πιο ασυνάρτητα και θηριώδη...
Κι όσο ο κόσμος θα γίνεται ένας απέραντος τόπος της παράνοιας, τόσο και η αρχή της πραγματικότητας θα υποχωρεί, και ο άνθρωπος θα γυρεύει ασφάλεια, επιβεβαίωση της ύπαρξής του, κυριαρχία 'ή απλώς συναισθηματική επιβίωση, εκεί που υπάρχει μια πιθανότητα να υπάρχουν...στην προέκταση του εγκεφάλου του στην εικονική, εμπλουτισμένη πραγματικότητα.
Ένας φαύλος κύκλος που άνοιξε πριν από αιώνες γυρεύει να ολοκληρωθεί...το ποιοί θα εγκλωβιστούν μέσα στο παρανοϊκό του σχήμα δεν είναι υπόθεση ενός παιχνιδιού ή σενάριο ταινίας τρόμου, είναι μια υπόθεση που αφορά την ίδια την ελευθερία του ανθρώπου και ως τέτοια υπόθεση είναι ανάλογης βαρύτητας με ότι μπορεί να προκύψει από την άσκησή της.
Για τους αδαείς, "Πόκεμον" είναι κάτι ψηφιοποιημένα ρομποτοειδή πλάσματα τα οποία γρυλίζουν, εκπαιδεύονται αποκτώντας διάφορες ικανότητες που επιθυμεί ο εκπαιδευτής τους, αντιστοιχούν στα τέσσερα στοιχεία του κόσμου (γη, νερό, φωτιά, αέρας)! και κυρίως πολεμάνε τα "άλλα" πόκεμον, εμπνευστής τους υπήρξε ένας Ιάπωνας και έχουν πραγματοποιήσει κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων από όταν εμφανίστηκαν στην αγορά ηλεκτρονικών παιχνιδιών το έτος 1995.
Οι παρουσιαστές εκφώνησαν απλώς την είδηση αφού η είδηση ήταν γραμμένη στο δελτίο που όφειλαν να εκφωνήσουν. Δεν έκαναν καμία αξιολογική τοποθέτηση επί του θέματος... Το παρουσίασαν απλώς ως εξελικτικό... ότι είναι αναβάθμιση και πρόοδος και προπάντων είναι η "νέα γενιά" παιχνιδιών ... είναι τα νέα ενδιαφέροντα μέσα σ' ένα κόσμο που πλέον δεν έχει κανένα ενδιαφέρον από μόνος του και έχει καταντήσει να είναι μια πλήξη... πλήξη αφόρητη κι ατελείωτη...
Ασφαλώς είναι και κέρδη για τις εταιρείες, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα....όπως κι όλα τα προϊόντα που πωλούνται στην αγορά για κάποιους θα είναι πηγή νέων κερδών, θα είναι επενδύσεις, θα είναι τόνωση της αγοράς, θα είναι νέες θέσεις εργασίας ...
Α! να μην ξεχάσω, ασφαλώς είναι και νέοι κίνδυνοι από τον εθισμό κυρίως των νέων, αλλά να μην ανησυχείτε σε επόμενο δελτίο θα φιλοξενήσουμε την ΜΚΟ "Μαζί στον εθισμό" για να πάρουμε συμβουλές για την πρόληψη και την αντιμετώπιση των συνεπειών της νέας αυτής μόδας, τάσης, τρέλας στον κυβερνοχώρο....
Αυτά!
Βγάζετε εσείς κανένα νόημα απ'όλα αυτά;
Εγώ μάλλον βγάζω....
Απ' ότι κατάλαβα μέσω μιας ηλεκτρονικής εφαρμογής που θα κατεβάζει ο ενδιαφερόμενος παίχτης στο κινητό του τηλέφωνο θα μπορεί εκεί που περπατάει, στο λεωφορείο, στο σχολείο, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, να βλέπει στην οθόνη να παρουσιάζονται τα "πόκεμον" μπροστά του στο δρόμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, κρυμμένα πίσω από υπαρκτά αντικείμενα, δίπλα του στην στάση, κάτω από το κάθισμα που κάθεται κ.ο.κ. κι αυτός θα πρέπει να τα προλάβει και να τα στοχεύσει ή να εκτελέσει κάποια άλλη ενέργεια.
Το διαφοροποιητικό και εξελικτικό στοιχείο είναι ότι τα "πόκεμον" πλέον αποδεσμεύονται από την δική τους εικονική πραγματικότητα στην οποία μέχρι τώρα ήταν υπόλογα. Σπάει, σα να λέμε, ο φραγμός που χώριζε τους δύο κόσμους και έκανε το παιχνίδι να είναι παιχνίδι σε αντιδιαστολή προς τον πραγματικό κόσμο. Εφόσον τα πλάσματα αυτά εμφανίζονται μέσα στον δεδομένο τρισδιάστατο χώρο και συγχρονίζονται με το πραγματικό χρόνο ζωής του παίχτη, μπορούν π.χ. να εμφανιστούν πάνω στην πλάτη ενός προπορευόμενου ανθρώπου καθώς αυτός περπατάει στον δρόμο, αποκτούν οντικές διαστάσεις και προς αυτά, ως χωροχρονικά παρόντα θα μπορεί να κατευθύνεται η βουλητική ενέργεια του ανθρώπου π.χ. να θελήσει να τα χτυπήσει,να τα αιχμαλωτίσει ή άλλο τι, όπως προς κάθε άλλο πραγματικό αντικείμενο. Δεν πρόκειται πλέον για την εικονική πραγματικότητα, αλλά για μια νέα, την "εμπλουτισμένη", όπως την λένε. Εμπλουτισμένη από τί;
Εμπλουτισμένη από έναν πλούτο οντοτήτων που θα σου ανήκουν, θα φανερώνονται και θα αναφέρονται σε σένα, ακόμα κι αν για όλους τους άλλους είναι ανύπαρκτες και αόρατες.
Αλλ' όμως και οι άλλοι, αφού μιλάμε για μια "γενικευμένη" τρέλα θα έχουν την δική τους εμπλουτισμένη πραγματικότητα και τις αντίστοιχες δικές τους οντότητες- αναφορές.
Δεν είμαι ειδική, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο μηχανισμός της ψυχοπαθολογίας της παράνοιας που πλέον γίνεται ένα καθολικό φαινόμενο.
Ίσως κάποιοι ειδικότεροι εμού (ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ψυχοθεραπευτές κλπ) θα μπορούσαν κάτι παραπάνω να πουν.
Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο κάποιους ειδικούς ενός ή και περισσότερων επιστημονικών τομέων.
Το πρόβλημα προκύπτει ως καρπός της οντολογίας που αναπτύχθηκε στην δύση εδώ και μερικούς αιώνες, κάποιοι λένε πολύ πριν τον Καρτέσιο.... και ως τέτοιο έχει πολύ βαθιές ρίζες και μια δικτύωση που δεν αφήνει ανέπαφο τίποτα, έτσι που μια ρητορική αφορισμών ή καταγγελιών του φαινομένου ή άλλων παρόμοιων με αυτό, δεν θα έκανε τίποτα περισσότερο από το να υποτάξει τον γενικότερο προβληματισμό σε μια άγονη πολεμική, που θα σήμαινε χαράς ευαγγέλια για την ευγενή συντεχνία των δημοσιογραφούντων...και όχι μόνο γι' αυτήν!
Ένα ερώτημα μόνο θέλω να θέσω : γιατί να υπάρχει ανάγκη για μια εμπλουτισμένη πραγματικότητα, σε τι συνίσταται η ένδεια της πραγματικής πραγματικότητας και ποιός ή τι απουσιάζει απ' αυτήν και τρόπον τινά "εισάγεται" για να την κάνει ενδιαφέρουσα κι αξιοβίωτη και για να την εμπλουτίσει;
Διότι το πρόβλημα, βεβαίως είναι ότι ο πραγματικός κόσμος θα εξακολουθεί να υπάρχει, από τον κόσμο αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε εξαρτημένοι υποστασιακά, θα τον τρώμε και θα τον πίνουμε, θα τον αναπνέουμε και θα τον αφομοιώνουμε αδιάκοπα ακόμα κι αν τα πόκεμον κυριεύσουν τον πλανήτη, εγκατασταθούν στα κοινοβούλια και στα πιλοτήρια των αεροσκαφών, ο κόσμος αυτός θα έχει σάρκα και οστά, θα έχει μύριες ανάγκες και φόβους, θα έχει τη δική του άκαμπτη νομοθεσία και σα να γυρεύει εκδίκηση για την ασέβεια του εκμηδενισμού που έγινε σε βάρος του, θα κάνει την παρουσία του όλο και πιο αιματηρά, όλο και πιο ασυνάρτητα και θηριώδη...
Κι όσο ο κόσμος θα γίνεται ένας απέραντος τόπος της παράνοιας, τόσο και η αρχή της πραγματικότητας θα υποχωρεί, και ο άνθρωπος θα γυρεύει ασφάλεια, επιβεβαίωση της ύπαρξής του, κυριαρχία 'ή απλώς συναισθηματική επιβίωση, εκεί που υπάρχει μια πιθανότητα να υπάρχουν...στην προέκταση του εγκεφάλου του στην εικονική, εμπλουτισμένη πραγματικότητα.
Ένας φαύλος κύκλος που άνοιξε πριν από αιώνες γυρεύει να ολοκληρωθεί...το ποιοί θα εγκλωβιστούν μέσα στο παρανοϊκό του σχήμα δεν είναι υπόθεση ενός παιχνιδιού ή σενάριο ταινίας τρόμου, είναι μια υπόθεση που αφορά την ίδια την ελευθερία του ανθρώπου και ως τέτοια υπόθεση είναι ανάλογης βαρύτητας με ότι μπορεί να προκύψει από την άσκησή της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου