Είναι ωραίες οι καλοκαιρινές νύχτες στο χωριό!
Φεγγαρόφωτοι οι τόποι και οι αυλές, αεράκι ελαφρύ, ήχοι που κάνουν τα τριζόνια, λίγο από το νυχτολούλούδο που κάπου κάπου αφήνει μικρά λιγωμένα παφ...παφ.... μια θεία μοναξιά μέσα σε όλα...
Είναι ωραία...
Τώρα, τι θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά;
Ο πατέρας του είναι επίτροπος στην Ενορία και ο παππούς του ήταν κι αυτός επίτροπος επίσης, και ένας θείος του ήταν παπάς.... Η οικογένεια είναι πολύ δραστήρια και εργατική.... όλοι δουλεύουν. Μένουν απέναντι.
Ο Άνδρας μετά από μια περίοδο ασωτίας, έτσι λέγανε στο χωριό (σιγά την ασωτία, δηλαδή... σε κάτι πανηγύρια πήγαινε ο άνθρωπος με τα μαύρα πουκάμισα που φοράνε, ξενυχτάνε, πίνουν τα ουίσκια τους και πυροβολάνε... ασωτία είν'αυτό; εγώ μάλλον θα το έλεγα "δοκιμές αρρενωπότητας")... νοικοκυρεύτηκε, παντρεύτηκε και στρώθηκε στη δουλειά. Άλλη δουλειά το πρωί, άλλη το βράδυ....
Δεν είναι τόσο οι απόψεις τους όσο το σχηματιζόμενο σύνολο (: ο τόπος, οι θαμώνες, τα τρόπαια στα χαρτιά ή στο τάβλι, οι κουβέντες... οι παρουσίες) , ένα σκηνικό που δημιουργεί την αίσθηση θεατρικής παράστασης, κάτι το αντι-κείμενο, έναντι του οποίου όλοι θέτουν εαυτούς και ταυτόχρονα συμμετέχουν στην δημιουργία του.
Τώρα, τι θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά;
Ακόμα κι αν το πρόσωπο της νύχτας είναι χαραγμένο από τα φώτα του τρακτέρ στο απέναντι λοφίσκο...
Ακόμα κι αν στον λοφίσκο που ήταν κατάφυτος από ελιές οι οποίες κρίθηκαν... γέρικες και γι' αυτό κόπηκαν όλες... όλες... όλες από την ρίζα, μετά ξεριζώθηκαν και οι ρίζες τους... ανοίχτηκαν μικρές τάφροι .... ακόμα κι αν οι ρόδες ισοπέδωσαν το έδαφός του, και η μεταλλική δαγκάνα του τρακτέρ γκρέμισε τις ξερολιθιές που συγκρατούσαν το χώμα του...
Ακόμα κι αν όλα ξεσχίστηκαν, ανοίχτηκαν, σπαράχθηκαν.... και αυτό που ξεκίνησε πριν από μέρες πάνω στον απέναντι λοφίσκο ακόμα δεν έχει τελειώσει....
Ακόμα κι αν ο γεροδεμένος Άνδρας που αγόρασε την μεγάλη έκταση κάνοντας μια καλή και έξυπνη επένδυση, καβάλα πάνω στο τρακτέρ με τους μεταλλικούς θορύβους, πηγαίνει στο χωράφι του περνώντας μπροστά από το καφενείο και κάθε απόγευμα οι θαμώνες τον χαιρετούν πίνοντας τον καφέ τους....
Ακόμα και τώρα που είναι η ώρα 10 τη νύχτα κι ακόμα ο εργατικός Άνδρας βρίσκεται στο χωράφι του....
Ακόμα κι αν οι ήχοι του ξεσχίσματος φτάνουν εδώ που βρίσκομαι και εγώ σχεδόν ακούω την γη να κλαίει...
Ακόμα κι αν ο αυθάδης Άνδρας δεν συμμερίζεται κανέναν φυσικό ρυθμό, δεν αναγνωρίζει και δεν παραχωρεί καμιά ανάπαυλα για να ξαποστάσει ο κόσμος και απόλυτα υλικός και υλόφρων καθώς είναι, υποτάσσει την ύλη στην ανυλική θηριώδη βούλησή του... μέσω της φυσικής- μεταλλικής του ρώμης...
Ακόμα κι αν ο ανδρειωμένος Άνδρας δεν μπορεί (κι ούτε καν το υποψιάζεται, πώς θα μπορούσε άλλωστε, μέσα σ' αυτό το κακοστημένο θεατράκι που ζει) να λειτουργήσει ιερατικά, ευχαριστηριακά και ερωτικά μέσα στον κόσμο...
Οι πληγές θα κρυφτούν, αύριο θα ξημερώσει μια λαμπρή Κυριακή μέρα... ο επίτροπος θα ανοίξει το πρωί την εκκλησία, θα έρθει ο παπάς, θα κάνει τη λειτουργία, οι χωριανοί θα καθίσουν μετά στο καφενείο.... το τρακτέρ θα είναι αραγμένο απέναντι....
Ακόμα και τότε... αφού υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος μέσα σ'αυτή τη νύχτα...
Τίποτα, μα τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά!!
Φεγγαρόφωτοι οι τόποι και οι αυλές, αεράκι ελαφρύ, ήχοι που κάνουν τα τριζόνια, λίγο από το νυχτολούλούδο που κάπου κάπου αφήνει μικρά λιγωμένα παφ...παφ.... μια θεία μοναξιά μέσα σε όλα...
Είναι ωραία...
Τώρα, τι θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά;
Το τρακτέρ
Πρέπει να είναι το μεγαλύτερο τρακτέρ στην γύρω περιοχή. Ίσως δεν είναι το μεγαλύτερο που υπάρχει αλλά είναι σίγουρα μεγάλο. Μια μέρα που περνούσα για να πάω τα σκουπίδια στον κάδο, κοντοστάθηκα λιγάκι δίπλα του, έτσι για να μετρηθούμε λέει, και η ρόδα του μου έφτανε ως τον λαιμό.... της έριχνα ένα κεφάλι, ένα κεφάλι ήταν η διαφορά μας.... Ρόδες, σίδερα, εξαρτήματα... όλα σε μια προκλητική θέα... καμιά προσπάθεια κάπως κάτι να κρυφτεί. Το βάρος του μετάλλου, η μυρωδιά του πετρελαίου.Ο άνδρας
Μπορεί να έχει ένα ειδικό όνομα, ίσως Ανδρέας... εγώ όμως θα τον ονομάσω Άνδρα. Νέος, περίπου 30 χρόνων, ψηλός ίσως πάνω από 1.90, εύσωμος γύρω στα 130 κιλά... μελαχρινός, βαρύς στο περπάτημα ... μια πλήρης ανάπτυξη μυών, νευρώνων, ορμονών....Ο πατέρας του είναι επίτροπος στην Ενορία και ο παππούς του ήταν κι αυτός επίτροπος επίσης, και ένας θείος του ήταν παπάς.... Η οικογένεια είναι πολύ δραστήρια και εργατική.... όλοι δουλεύουν. Μένουν απέναντι.
Ο Άνδρας μετά από μια περίοδο ασωτίας, έτσι λέγανε στο χωριό (σιγά την ασωτία, δηλαδή... σε κάτι πανηγύρια πήγαινε ο άνθρωπος με τα μαύρα πουκάμισα που φοράνε, ξενυχτάνε, πίνουν τα ουίσκια τους και πυροβολάνε... ασωτία είν'αυτό; εγώ μάλλον θα το έλεγα "δοκιμές αρρενωπότητας")... νοικοκυρεύτηκε, παντρεύτηκε και στρώθηκε στη δουλειά. Άλλη δουλειά το πρωί, άλλη το βράδυ....
Το καφενείο
Στο καφενείο, οι άνθρωποι του χωριού διατυπώνουν σε μικρές μη περαιτέρω αναλύσιμες προτάσεις, τις απόψεις τους για τη ζωή... για ό,τι έχει αξία και για τον άξιο και Ανδρειωμένο άνθρωπο...Δεν είναι τόσο οι απόψεις τους όσο το σχηματιζόμενο σύνολο (: ο τόπος, οι θαμώνες, τα τρόπαια στα χαρτιά ή στο τάβλι, οι κουβέντες... οι παρουσίες) , ένα σκηνικό που δημιουργεί την αίσθηση θεατρικής παράστασης, κάτι το αντι-κείμενο, έναντι του οποίου όλοι θέτουν εαυτούς και ταυτόχρονα συμμετέχουν στην δημιουργία του.
Τώρα, τι θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά;
Ακόμα κι αν το πρόσωπο της νύχτας είναι χαραγμένο από τα φώτα του τρακτέρ στο απέναντι λοφίσκο...
Ακόμα κι αν στον λοφίσκο που ήταν κατάφυτος από ελιές οι οποίες κρίθηκαν... γέρικες και γι' αυτό κόπηκαν όλες... όλες... όλες από την ρίζα, μετά ξεριζώθηκαν και οι ρίζες τους... ανοίχτηκαν μικρές τάφροι .... ακόμα κι αν οι ρόδες ισοπέδωσαν το έδαφός του, και η μεταλλική δαγκάνα του τρακτέρ γκρέμισε τις ξερολιθιές που συγκρατούσαν το χώμα του...
Ακόμα κι αν όλα ξεσχίστηκαν, ανοίχτηκαν, σπαράχθηκαν.... και αυτό που ξεκίνησε πριν από μέρες πάνω στον απέναντι λοφίσκο ακόμα δεν έχει τελειώσει....
Ακόμα κι αν ο γεροδεμένος Άνδρας που αγόρασε την μεγάλη έκταση κάνοντας μια καλή και έξυπνη επένδυση, καβάλα πάνω στο τρακτέρ με τους μεταλλικούς θορύβους, πηγαίνει στο χωράφι του περνώντας μπροστά από το καφενείο και κάθε απόγευμα οι θαμώνες τον χαιρετούν πίνοντας τον καφέ τους....
Ακόμα και τώρα που είναι η ώρα 10 τη νύχτα κι ακόμα ο εργατικός Άνδρας βρίσκεται στο χωράφι του....
Ακόμα κι αν οι ήχοι του ξεσχίσματος φτάνουν εδώ που βρίσκομαι και εγώ σχεδόν ακούω την γη να κλαίει...
Ακόμα κι αν ο αυθάδης Άνδρας δεν συμμερίζεται κανέναν φυσικό ρυθμό, δεν αναγνωρίζει και δεν παραχωρεί καμιά ανάπαυλα για να ξαποστάσει ο κόσμος και απόλυτα υλικός και υλόφρων καθώς είναι, υποτάσσει την ύλη στην ανυλική θηριώδη βούλησή του... μέσω της φυσικής- μεταλλικής του ρώμης...
Ακόμα κι αν ο ανδρειωμένος Άνδρας δεν μπορεί (κι ούτε καν το υποψιάζεται, πώς θα μπορούσε άλλωστε, μέσα σ' αυτό το κακοστημένο θεατράκι που ζει) να λειτουργήσει ιερατικά, ευχαριστηριακά και ερωτικά μέσα στον κόσμο...
Οι πληγές θα κρυφτούν, αύριο θα ξημερώσει μια λαμπρή Κυριακή μέρα... ο επίτροπος θα ανοίξει το πρωί την εκκλησία, θα έρθει ο παπάς, θα κάνει τη λειτουργία, οι χωριανοί θα καθίσουν μετά στο καφενείο.... το τρακτέρ θα είναι αραγμένο απέναντι....
Ακόμα και τότε... αφού υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος μέσα σ'αυτή τη νύχτα...
Τίποτα, μα τίποτα δεν θα μπορούσε να χαλάσει αυτή την ομορφιά!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου