_για τους σχεδιαστές πολιτικής

Σχεδιαστές πολιτικής...
Τον όρο τον άκουσα σήμερα και ομολογώ ότι μού ήταν παντελώς άγνωστος.
Είχα υπόψη μου για σχεδιαστές μόδας,  υψηλής ραπτικής και τα συναφή αλλά για σχεδιαστές πολιτικής, δεν ξέρω τίποτα.


Μια συμπαθέστατη και ευαίσθητη κυρία, από τους πρωτεργάτες ενός κινήματος διεκδίκησης των δικαιωμάτων των φυλακισμένων γυναικών, χρησιμοποίησε τον όρο σε μια συνέντευξη που έδωσε. Δεν θέλω να μπω στην ουσία...ασφαλώς και συμφωνώ με τα αιτήματά τους...

Θέλω να σταθώ σε αυτό τον παράπλευρο και εν τη ρύμη του λόγου εισαχθέντα όρο.

Τι είναι  αυτοί οι "σχεδιαστές πολιτικής" στους οποίους το εν λόγω κίνημα, κατά τα πρότυπα της Ισπανίας, όπως είπε, θα προωθήσει τις προτάσεις του;
Πού υπάρχουν ; Είναι υπερκομματικοί ειδικοί,  κάτι σαν το "κλιμάκιο των Θεσμών";
Είναι τεχνοκράτες; Δρουν εντός των κομμάτων και των κυβερνητικών μηχανισμών ή ανεξαρτήτως; Ποια σχεση έχουν με τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία;
Ποιά πολιτική θεωρία τους εμπνέει; Τι είδους πολιτεία έχουν κατα νου;  Ποιά είναι τα κριτήριά τους κατά τον "σχεδιασμό" ; Πώς δουλεύουν; Μαζεύουν τα κοινωνικά αιτήματα και με βάση κάποιον,  άγνωστο σε μας, αλγόριθμο αποφασίζουν την πολιτική;
Από ποιον πληρώνονται; Σε ποιόν παραδίδουν τα σχέδια -πορίσματά τους;
Γιατί στο μυαλό μου συνδέονται με τα "σχεδιαζόμενα" στρατόπεδα συγκέντρωσης, που στις παρούσες συνθήκες ονομάζονται αγγλιστί "hot spots";
Γιατί μου δημιουργείται η αίσθηση ότι η παρουσία του "σχεδιαστή πολιτικής" (ή η ύπαρξή του, δεν γνωρίζω) σημαίνει το τέλος του πολιτικού λόγου, την εξάλειψη του πολίτη απο τον πολιτικό βίο και την αύξηση της βίας και του τρόμου;
Γιατί μου θυμίζει την σιδηρά πειθαρχία και την προβλεψιμότητα  που οφείλει κάθε παραγωγικός σχεδιασμός να υλοποιεί;

Βέβαια κάποιος θα πει ότι τέτοιοι "σχεδιαστές" υπήρχαν πάντα και δρούσαν παρασκηνιακά ακόμα και στις εποχές της μεγάλης δόξας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το καινούργιο και διαφοροποιητικό στοιχείο εκείνων από τους αυτούς, είναι ότι οι πρώτοι δεσμεύονταν από την επίφαση ενός "κοινωνικού συμβολαίου" που άφηνε χώρο για την πολιτική πράξη και τον πολιτικό λόγο , κατά την αρεντιανή ορολογία, δηλ. περιθώριο για την γένεση του καινούργιου, του καινοφανούς,  της  μη αιτιακά καθορισμένης και σχεδιασμένης, εκδήλωσης της ανθρώπινης ουσίας...

Κάτι μου λέει ότι ο "σχεδιαστής πολιτικής" είναι πολύ κοντά... το πολύ σε 50 χρόνια θα είναι εδώ .
Ισως, αυτοί που θα ζουν τότε, να λαμβάνουν τα ημερήσια ή ετήσια "σχέδια" του σχεδιαστή πολιτικής  με sms στο κινητό τους, το πρωί, ως υπενθύμιση,πριν βγουν από το σπίτι, για να εισέλθουν στον δημόσιο χώρο... που, ίσως πάλι, τότε να θυμίζει ένα απέραντο στρατόπεδο ή μια επικίνδυνη ζούγκλα...
 Ίσως μάλιστα , τότε, αυτό να το πουν "αμεσο-δημοκρατικές διαδικασίες" .
 Μπορεί οι υπηρεσίες των εν λόγω σχεδιαστών να επεκταθούν και πλέον της δημόσιας σφαίρας στην ιδιωτική, σχεδιάζοντας ολόκληρη την ζωή του ενδιαφερόμενου.... γιατί,  αλίμονο, όλοι έχουν δικαίωμα στην ευτυχία!

Η πολιτική, όπως την ξέραμε στις δυτικές κοινωνίες έχει τελειώσει. Μαζί της και οι τελευταίοι πολιτικοί στοχαστές. Οι άνθρωποι έχουν μπει σε μια πορεία προετοιμασίας  για τον οργουελικό εφιάλτη.

Και ας θυμόμαστε, όσοι απο εμάς έχουμε ακόμη μια μνήμη που θυμάται υπακούοντας σε μια δική της εσωτερική ελευθερία και όχι στα σχέδια των σχεδιαστών, ότι πρόδρομος του "Σχεδιαστή πολιτικής" υπήρξε ο "πολιτικός Αναμορφωτής" του Κ.Π.Καβάφη:

                  Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

                  κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

                  απέλθουν, παίρνοντας και τη δικαία μισθοδοσία,

                  να δούμε τι απομένει πια, μετά

                  τόση δεινότητα χειρουργική.–

(απόσπασμα από το ποίημα Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ.)