_έχουμε θάνατο

Πολλαπλά εγκεφαλικά , ήταν αυτό που έμαθα πρώτο για εκείνη.
Μετά έμαθα το όνομά της, Στέλλα...
Σιγά σιγά,  μέρα τη μέρα που περνούσα μέσα στο θάλαμο νοσηλείας, οι πληροφορίες συγκεντρώνονταν....
Α! οι θάλαμοι νοσηλείας, μαζί και οι φαρδείς τους διάδρομοι στις Παθολογικές των δημόσιων νοσοκομείων, είναι οι χώροι όπου μπορεί κανείς καλύτερα από οπουδήποτε αλλού, ακόμα κι απ' τους σταθμούς των λεωφορείων, να πληροφορηθεί τα πάντα για τ' ανθρώπινα.

Όχι, δεν το επεδίωξα, ούτε και ρώτησα ποτέ κανέναν από τα μπουλούκια των ανθρώπων που μπαινοβγαίνουν και περνοδιαβαίνουν σ'αυτούς, αδιάκοπα...

Στέλλα, λοιπόν....και δεν είχε παιδιά, ήταν ανύπαντρη...
16 μέρες και ακόμα να συνέλθει....
Είχε όμως κάνει το κουμάντο της... πολλή νοικοκυρά και σφιχτή, όλα τα μετρούσε... λογικιά γυναίκα.
Δεν τα γλέντησε τα λεφτά της...να πάει μια εκδρομή, να κάνει παρέες, φιλενάδες...
Τα αδέλφια της είχαν πεθάνει και κάτι ανίψια της ούτε που την γνώριζαν....
Την είχε αναλάβει η βαφτισιμιά της.... ούτε κόρη της να'τανε ...
Και δύο αποκλειστικές της έβαλε, μια πρωινή, άλλη βραδινή....
84 χρόνων... τι να σου κάνει και η επιστήμη; οι γιατροί προσπάθησαν όσο μπορούσαν ... σ' αυτές τις ηλικίες ο Θεός να την ξεκουράσει....

Μικρές ψηφίδες κοινοτυπίας, που αν δεν ήταν αυτές θα μπορούσαν να είναι κάποιες παρόμοιες ή εντελώς άλλες, χωρίς να θίγεται ούτε στο ελάχιστο το τελικό αποτέλεσμα... ο θάλαμος νοσηλείας δεν έχει μνήμη.

Τα υπόλοιπα τα σκέφτηκα τις ατέλειωτες ώρες που απ' το  απέναντι κρεβάτι  κοίταζα το χωνεμενο σώμα της, τα  αραιά μαλλιά της απλωμένα πάνω στο μαξιλάρι, άσπρο πάνω στο άσπρο, ίσως έτσι ν' αναβλύζει η ματαιότητα... τον λαιμό της που μου φαινότανε αφύσικα μακρύς, το στήθος που καθώς ανάπνέε κρατούσε έναν ρυθμό ανεπαίσθητο, σε κάθε αναπνοή η σκούρα  κουβέρτα ανέβαινε - κατέβαινε, βαθύ μπλε και γαλάζιο την σκέπαζε  σαν θάλασσα.... τα πρησμένα μελανιασμένα χέρια της τρυπημένα παντού, ανάβλυζαν νερό, δύο μέρες...
Την προηγούμενη μέρα της έκαναν μετάγγιση αίματος.... έμεινα προσηλωμένη έως να αδειάσει όλη η φιάλη....
Οι άνθρωποι προσπαθούν έως την τελευταία στιγμή να κρατηθούν στα εγκόσμια παίρνοντας ο ένας το αίμα του άλλου, το σπέρμα του άλλου, την μήτρα του άλλου, ο ένας την αναπνοή του άλλου, την επιθυμία του άλλου, την ζωή του άλλου.... μέσα σε ένα κόσμο περίκλειστο....
Οι σταγόνες, οι αναπνοές, οι ρόγχοι.... ο ρυθμός είναι το απώτατο άκρο της έμβιας ζωής μας.

Τα ξημερώματα η βραδινή αποκλειστική λίγο πριν λήξει η βάρδια της, με μια βρεγμένη πετσέτα της σκούπισε τα μαλλιά.... δεν έκανε τίποτ' άλλο, πήρε την τσάντα της και έφυγε....
Το τελευταίο χάδι για την Στέλλα ήταν αυτό. Και της το έδωσε μια αδιάφορη και πωρωμένη αποκλειστική.

Με πήρε και μένα ο ύπνος.....


Στις 9.10 π.μ. η προϊσταμένη κάλεσε στην εσωτερική γραμμή το νεκροτομείο.
Καλημέρα... από Α.Π. .....έχουμε θάνατο...., είπε και έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο.
Στην άλλη άκρη κάποιος θα κράτησε μια σημείωση....

Και μου φάνηκε ότι η φωνή της έμεινε για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα χαμηλά,  πολύ κοντά στα ροδάκια των καροτσιών  νοσηλείας, ελίχθηκε και σύρθηκε μαζί τους στον διάδρομο  και μετά έπιασε να ανεβαίνει στο ύψος των καθημερινών επισκεπτών, εγκλωβίστηκε για λίγο ανάμεσα στους όγκους των σωμάτων τους..... και 'φτασε να αιωρείται ψηλά, στο ύψος της ψευδο-οροφής και των λαμπτήρων φθορίου...
Φωνή πρωινή, επαγγελματική...μου φάνηκε ανάλαφρη και σα να μύριζε οδοντόκρεμα.