_για την σπανιότητα

Στον Χρήστο

Εγώ θα επιμένω να σε λέω σπάνιο....
Ναι, οι λέξεις έχουν βάρος, για κείνους που δραπέτευσαν από τις ευκολίες...
Ξέρεις, πιστεύω ότι σε μας τους ανθρώπους μάς δόθηκε η δυσκολία.
Ενώ για άλλα όντα όπως π.χ. τα μαλάκια , τα αρθρόποδα, οι μαθηματικοί τύποι κλπ., η ευκολία.

Επειδή όλοι μας αποτελούμαστε απο μικρά και μεγάλα κομμάτια....κομμάτια σαν στρώσεις, μοναδικά και ανεπανάληπτα σε μέγεθος, σε χρωματισμούς, σε ύφανση και πλοκή μεταξύ τους,  είμαστε μια γεωγραφία που εκτείνεται πολύ πριν την δική μας ζωή και θα διαρκέσει  πολύ μετά τον θάνατό μας.....  Εξ αυτού του μοναδικά ανθρώπινου χαρακτηριστικού προκύπτει η μοναδικότητα του καθενός μας.
Πράγματι, αν είμαστε όλοι μοναδικοί τότε είμαστε όλοι αντιπροσωπευτικά δείγματα του είδους μας.

Η σπανιότητα όμως είναι κάτι άλλο...
Σπάνιο θα πω τον σώο άνθρωπο.
Είναι αυτός που πήγε πέρα απο την μοναδικότητα, γιατί τόλμησε και άντεξε να την διαλύσει.
Σα να λέμε βγήκε στον αγεωγράφητο τόπο της δικής του γεωγραφίας...και είδε τα κομμάτια της, τις ερήμους, τις καταβόθρες της και τα τέρατά της.
Κι  αφού έζησε κάμποσο εκεί παγωμένος και άφωνος απ' ότι του αποκαλύφθηκε, εκεί που "πάσα σαρξ" παύει,  αναγνώρισε τα κομμάτια του ένα προς ένα με το όνομά τους... αυτό είναι έτσι και προέρχεται απο κει...το άλλο το πήρα από εκεί... δεν το'θελα αλλά το πήρα για αυτό και για αυτό τον λόγο....αφού λοιπόν κάνει κι αυτή την δουλειά, συνθέτει τα δικά του κομμάτια και γίνεται ο σώος άνθρωπος.
Τότε αποκτά το μοναδικό του όνομα και επώνυμο.

Ο άνθρωπος αυτός ξέρει ότι η σωότητά του δεν είναι δεδομένη άπαξ, γιατί η εσω-γεωγραφία του  δεν τελειώνει ορισμένως  αλλά , όπως είπαμε,  εκτείνεται απεριορίστως...
ξέρει ότι αποτελεί ένα μέρος του κ/Κόσμου που  αποκαλύφθηκε σε αυτόν, όχι όμως τον ίδιο τον Κόσμο στις άπειρες εκφάνσεις του....
ξέρει και μπορεί να ακούει και να βλέπει τον άλλο άνθρωπο...
ξέρει να διακρίνει την ποιότητα των υλικών... δεν ξεγελιέται εύκολα στα ανθρωποπάζαρα της εποχής και στις λογής αρένες που σπαράζονται οι άνθρωποι ανέκαθεν...
ξέρει ότι δεν απειλείται και δεν απειλεί κανένα...
ξερει πως ό,τι προβάλλει στον άλλο άνθρωπο είναι ένα δικό του αγαπημένο ή μισητό κομμάτι... και πως αν μείνει εκεί, στο σύνορο του προβαλλόμενου εαυτού του, ποτέ δεν θα γνωρίσει πραγματικά κι αληθινά τον άλλο και τον κόσμο....
ξέρει πως παρ' όλα θα λυγίσει και θα πεθάνει....
ξέρει να χαίρεται και να λυπάται...να αγανακτεί και να γαληνεύει...
ξέρει να ερωτεύεται ολοσχερώς και να είναι μόνος του...
να σκέφτεται ανάποδα, απο κάτω προς τα πάνω... και ο νους του να μένει πάνω...
ξέρει ότι είναι δύσκολα... πολύ δύσκολα όλα αυτά... και οι λέξεις βαριές.
Ξέρει ότι είναι τα διαλυμένα κομμάτια του που  καθιστούν σώο τον εαυτό του.
Γιατί αυτό είμαστε...

Αυτός είναι ένας ΣΠΑΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ , καθόλου αντιπροσωπευτικός για το είδος μας και ευτυχώς, αγεωγράφητος... για αυτούς που αρέσκονται στις κτήσεις και στις κυριαρχίες...