_για το γράψιμο, σχόλιο σύντομο και ανεπαρκές

Ασφαλώς μπορεί ο καθένας να λέει για ποιούς λόγους γράφει και τι σημαίνει το γράψιμο για αυτόν.

Δεν εξαντλείται όμως με αυτό η δυναμική που το γράψιμο από μόνο του διαθέτει.

Αυτή η δυναμική είναι που κάνει το γράψιμο κάποιου,  διάβασμα για κάποιον άλλο.

Εάν δεν υπήρχε μια διάσταση που να ξεφεύγει από τις δικές μας (καλές ή άλλες) προθέσεις, το να γράφει κανείς θα ήταν μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση που κανέναν δεν θα ενδιέφερε, όπως π.χ. το να αποφασίσει κάποιος να κόψει με ένα νυχοκόφτη τα νύχια των ποδιών του γιατί αισθάνεται και κρίνει ότι έχουν μεγαλώσει αρκετά.

Αδιάφορο.

Θα άξιζε να πούμε δυο λόγια παραπάνω για την δυναμική που αναφέρω.
Το να μην είμαστε σε θέση καν να την υποψιαζόμαστε, είναι ένδειξη της γιγάντωσης του υποκειμενισμού μας.
Ένδειξη της σύγχυσης  των ορίων της αλήθειας που εμείς από την περιορισμένη θέση και οπτική μας προσκομίζουμε και καταθέτουμε, με την αλήθεια που διαθέτουν τα πράγματα   καθ'αυτά.
Είναι το γνωστό πρόβλημα της Ιστορίας: πώς γίνεται και η ιστορική πραγματικότητα  υπερβαίνει πάντοτε τις προθέσεις των πρωταγωνιστών της;

Κλείνω,  με την παρατήρηση ότι η πράξη της γραφής,  είναι λόγος  που κάνει εμφανές κάτι που μέχρι προ ολίγου ήταν στο σκοτάδι της εσωτερικής αίσθησης.
Με αυτή την έννοια η γραφή, ακόμα και η πιο γελοία, εμπαθής και ανάξια, συμμετέχει στην δημιουργία του δημόσιου λόγου, του κόσμου που μοιραζόμαστε από κοινού.

Ο δημόσιος χώρος καταστρέφεται όχι μόνο όταν μπει πωλητήριο στα δημόσια κτίρια και στις υπηρεσίες, αλλά όταν κατεδαφιστεί ο λόγος που προσιδιάζει σε αυτόν και τον δημιουργεί καθώς οι άνθρωποι φανερώνουν και κοινωνούν τα διαφορετικά νοήματα της πολλότητας τους.