Αν ήμουν γιατρός, βιολόγος, νοσηλεύτρια σε μονάδα εντατικής, συνοδός σε ασθενοφόρο, θα ήξερα πώς αναχαιτίζεται ο θάνατος και θα σας το έλεγα και εσείς σίγουρα θα με πιστεύατε, αφού θα προσκόμιζα τόσα στοιχεία :εργαστηριακά και κλινικά δεδομένα, φαρμακολογικά και βιοτεχνολογικά επιτεύγματα, απινιδωτές συστήματα μηχανικής υποστήριξης και ανάνηψης.
Όμως δεν είμαι τίποτα απ αυτά. Δεν έχω καμία ειδικότητα.
Μια απλή γυναίκα είμαι μόνο, ανειδίκευτη.
Με ρώτησαν από πού κατάγομαι.
Τους είπα. Μάλλον δεν το συγκράτησαν.
Έτσι μπορώ να είμαι απ οπουδήποτε, από την Βουλγαρία, τη Σερβία, τη Ρουμανία
απ όλες αυτές τις χώρες, από όπου έρχονται οι απλές γυναίκες.
Θα πω, λοιπόν, ότι είμαι από την Αλβανία, αν και μου αρέσει να σκέφτομαι την εθνικότητά μου, απροσδιόριστη.
Με ρώτησαν αν μπορώ να αναλάβω την φροντίδα της ενενηντάχρονης γυναίκας.
Τους είπα ότι μπορώ.
Χρειαζόμουν τη δουλειά. Κάτι ανάμεσα σε εσωτερική υπηρέτρια και νοσηλεύτρια.
Με προσέλαβαν.
Μου εξήγησαν τα απλά καθημερινά καθήκοντά μου.
Από τότε τα εκτελώ με θρησκευτική ευλάβεια.
Στην ώρα τους τα φάρμακα, οι αλλαγές, το διαιτολόγιο, η καθαριότητα...
μα πιο πολύ έχω το νου μου στην κληματαριά.
Όλα τα σπίτια στο χωριό έχουν μια γέρικη, πυκνή κληματαριά, να κάνει ίσκιο στην αυλή τους....Αν και την ακούω συχνά να λέει "αν θες να σε καταραστεί ο Θεός, φύτεψε στη πόρτα σου κρεβατίνα", εννοώντας ότι τώρα που μπήκε για τα καλά το φθινόπωρο, αρκεί ένα απαλό φύσημα του αέρα για να στρωθεί η αυλή με τα ξεραμένα χαλκοπράσινα φύλλα της, τόσο ξερά που θρυμματίζονται από μόνα τους και διαλύονται, φτάνοντας παντού στις τέσσερις γωνίες της αυλής.
Κι είναι μάταιο κι άδικος ο κόπος της νοικοκυράς να σκουπίζει συνέχεια.
Κι είναι αυτό το σάρωμα δίχως τέλος, γιατί τα φύλλα ξεραίνονται και πέφτουν ασταμάτητα, κάτι σαν κατάρα, άδικη....έως να πέσουν ολα, να γυμνωθούν τελείως τα κλαδιά. Τότε είναι χειμώνας.
Εγώ όμως συμμερίζομαι την κληματαριά, τον γέρικο καφέ στριφτό κορμό της, τα σταφύλια που έκανε, τα φύλλα, την σκιά της, τα χρόνια που στέκεται εκεί ψηλότερα απ όλους τους αμέριμνους κατοίκους της αυλής.
Την ύλη που θρυμματίζεται.
Μες την φθορά η πιο λαμπρή της Δόξα.
Και βγαίνω κάθε τόσο και σκουπίζω την αυλή.
Σας είπα απ την αρχή οτι είμαι ανειδίκευτη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου