_από την λακκούβα στην κουρτίνα...

Δυστυχώς ή ευτυχώς (ελεύθερη επιλογή του επιρρηματικού τύπου)  τα κομπιούτερ δεν λειτούργησαν, η εταιρεία που είχε αναλάβει την διεξαγωγή των εκλογών στη ΝΔ, δεν ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων ( κοινώς ήταν για τα πανηγύρια)  με αποτέλεσμα να στερηθούμε  μια ακόμα "γιορτή της δημοκρατίας", μια ακόμα "ελεύθερη έκφραση της λαϊκής συμμετοχής και βούλησης",  από  αυτές που τόσο συχνά έχουμε την χαρά και την συγκίνηση να ζούμε στο μακρόχρονο κοινοβουλευτικό βίο στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας.

Προκύπτουν όμως κάποια ενδιαφέροντα ζητήματα, καθώς, εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι της ΝΔ προσπαθούν να εξηγήσουν τι συνέβη.
Τρεις είναι οι τάσεις εξηγήσεων που αναφάνησαν.

Η πρώτη, όπως εκφράστηκε από το πρώην στέλεχος και νυν ακαδημαϊκό κ. Θ. Ρουσόπουλο, προσπαθεί να υποβαθμίσει το γεγονός της ματαίωσης και να το παρουσιάσει ως τυχαίο, ως κακή συγκυρία και τεχνική αστοχία, προκειμένου να μην ανοίξει ο ασκός του Αιόλου (όχι υπο αυτές τις συνθήκες που έχουν κατιτίς το γελοίον) και να σωθούν τα προσχήματα. Κατά την γνώμη μου, καλώς και ευφυώς κάνει.

Η δεύτερη, εκφράστηκε από τον κ. Μεϊμαράκη και αποτυπώνει την παλαιοκομματική, παλαιοαστική τάξη πραγμάτων η οποία προσπαθεί να στήσει κάποια ηθικά - ηθικολογικά αναχώματα και προκειμένου να διασώσει την ηγεμονία της, μιλάει για ιδανικά της μεγάλης παράταξης, για ιστορικά στελέχη και διαδρομές κλπ, κλπ. Κατά την γνώμη μου, ματαίως κοπιάζει.

Και υπάρχει και η τρίτη τάση εξηγήσεων που εκπροσωπείται από τους τρεις νταβραντισμένους και ασυγκράτητους συνυποψηφίους του κ. Μεϊμαράκη και εκφράζει την αχαλίνωτη νέα τάξη πραγμάτων, την οποία υπηρετούν άνθρωποι που ανατράφηκαν σε οικογενειακά και κομματικά παχνιά ή πλασαρίστηκαν στον πολιτικό στίβο έχοντας αποφοιτήσει από τα πιο ανταγωνιστικά και ακριβοπληρωμένα κολέγια. Κατά τη γνώμη μου, είναι η μόνη που έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον.

Ας μη κάνουμε το λάθος να ταυτίσουμε τις τρεις τάσεις εξηγήσεων με τα προβεβλημένα πρόσωπα των ημερών. Πρόκειται για τάσεις που εκφράζουν βαθιές δομές και όχι πρόσκαιρες πολιτικο-τηλεοπτικές αψιμαχίες.

Εμείς εδώ, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε την δική μας εξήγηση, του γιατί δεν έγινε μπορετό να γίνουν οι εκλογές στην Ν.Δ.

Βεβαίως, οι εκλογές θα μπορούσαν να είχαν γίνει και τίποτα από αυτά που λέγονται και γίνονται τις τελευταίες μέρες να μην είχε συμβεί. Το γεγονός ότι δεν έγιναν είναι τυχαίο, δεν αρκεί όμως για να εξηγήσει ούτε τις εξελίξεις που μαίνονται ούτε τις διαδρομές που ακολουθήθηκαν.

Τι λοιπόν έχει συμβεί;

Τίποτα δυσνόητο και μακρινό. Συνέβη ό,τι βλέπουμε να συμβαίνει σε έναν δρόμο που ενώ φτιάχθηκε πρόσφατα έχει γεμίσει λακκούβες ή σε ένα δημόσιο σχολείο που στάζει η στέγη του... τόσο κοινά και γνώριμα πράγματα.

Εξηγώ :

Η αποτυχία της διεξαγωγής των εκλογών στη ΝΔ, δεν οφείλεται σε κάποιου είδους ανικανότητα ή βλακεία ούτε στην "ελληνική" κακοδαιμονία στην οποία πλέον φορτώνουμε εύκολα τα πάντα, δίνοντάς της ένα χαρακτήρα "κακού ριζικού" μας, αλλά αντανακλά το νέο στάδιο της "πολιτικής" στην οποία έχουμε εισέλθει.

Οι τέσσερις υποψήφιοι - στη Νέα Δημοκρατία ανοιχτά και σε συμφωνία με το κατασταστικό και την ιδεολογική αφετηρία τους, σε άλλους χώρους πιό μουλωχτά και συγκαλυμμένα- ρίχτηκαν στον αγώνα της διεκδίκησης της προεδρίας του κόμματος, δημιουργώντας ο καθένας έναν μηχανισμό, δηλαδή εν συνόλω 4 μηχανισμούς.

Η σύμφωνα με το καταστατικό, συγκέντρωση των 50 υπογραφών, για την υποβολή υποψηφιότητας, ήταν και η πρωτη τυπική εμφάνιση του μηχανισμού.

Οι μηχανισμοί των υποψηφίων οργάνωσαν τον προεκλογικό αγώνα χρησιμοποιώντας μέσα άμυνας, επίθεσης και καταστροφής του αντιπάλου.

 Στο επίκεντρο κάθε μηχανισμού ,μέσω του προσώπου του κάθε αρχηγού-υποψήφιου βρίσκεται το ίδιον, αυτό δηλαδή το οποίο πρέπει πάση θυσία να διακριθεί σαφώς και να "επιβιώσει" σ' αυτή την αναμέτρηση. 

Η λογική του ιδίου  εμπνέεται ευθέως από τις θεμελιώδεις παραδοχές του ανηλεούς ανταγωνισμού της νέας τάξης πραγμάτων και δεν είναι κάτι παροδικό, που έγινε για τις ανάγκες ενός τάχα δημοκρατικού εκλογικού αγώνα, με πρωταγωνιστές κάποιους εξουσιομανείς μετρίους, σε ένα ασήμαντο δεξιό κόμμα μιας ασήμαντης και πτωχευμένης χώρας, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο πορευεται στο εξης η ανθρωπότητα στον δρόμο της ...προόδου της.

Το γεγονός ότι άρκεσε ένα "τυχαίο" γεγονός για να σπάσει η κρούστα των δημοκρατικών επιφάσεων και να στραφούν "όλοι εναντίον όλων" μέσα σε λίγες ώρες, την Κυριακή των εκλογών, δείχνει ότι  αυτή ήταν και είναι η δεσπόζουζα λογική γύρω από την οποία δούλεψαν τα επιτελεία των υποψηφίων.

Θα τολμήσω, λοιπόν να πω ότι η λογική αυτή δεν έχει κανένα πολιτικό στοιχείο και μπορώ κάλλιστα να την παραλληλίσω με το επίπεδο στο οποίο λειτουργεί ένας βιολογικός οργανισμός.

Όπως ένας βιολογικός οργανισμός λειτουργεί στο φυσικό επίπεδο της ιδιωτικότητάς του, κάτω από μια επιβεβλημένη ανάγκη, κοινή για όλες τις μορφές ζωικής ύπαρξης, έτσι και ένας αριθμός ανθρώπων συνενώνονται σε έναν κομματικό/οικονομικό/επιχειρηματικό/κοινωνικό μηχανισμό για να εξουσιάσουν άλλους ή για να τους εκτοπίσουν απο την ηγεσία/κόμμα/αγορά/κοινωνία, ει δυνατόν και απο τον πλανήτη, στον αγώνα τους για επιβίωση, ο οποίος λαμβάνει μορφές και διαστάσεις, όμοια , αναγκαίες και επιβεβλημένες.

Στο κόμμα της ΝΔ επενεργούν οι δυνάμεις ενός νέου πολιτικού - κοινωνικού δαρβινισμού, που σημαίνουν το τελος της πολιτικής, όπως την ξεραμε ή οπως οι πλατιες  μάζες πίστεψαν οτι ήταν για ένα μεγάλο διάστημα δεκαετιών, μετά τον 2ο παγκόσμιο.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Η διόγκωση και η υπεροχή του ιδίου γίνεται σε βάρος του κοινού. 
Ό, τι θεωρούταν κοινό και αποτελούσε έναν κοινό κόσμο ιδεών και οραμάτων και συνιστούσε το επίπεδο του πολιτικού,  πλέον έχει χάσει κάθε αρμό που το συνέδεε με τις ζωές των ανθρώπων και στέκει ενας σωρός πλίνθοι και κεραμοι, κενής ρητορίας.

Πρόκειται για την ίδια διαδικασία με τις λακκούβες των δρόμων και τις στέγες των σχολείων που σας έλεγα στην αρχή, που εχει αρχίσει, ίσως από τον Μάη του 68, που δεν αφορά μόνο την δεξιά παράταξη ή μόνον τη χωρα μας, αλλά όλο τον δυτικό κόσμο και που , απότι φαίνεται, έχουμε πια περάσει στην τελική φάση της ολοκλήρωσής της.

Οι εκλογές στη ΝΔ δεν έγιναν γιατί δεν έχουν κανένα (ή πολύ ισχνό) πραγματικό αντίκρισμα σε κάτι πολιτικά κοινό. Αν γίνονταν θα ήταν μία διαδικασία ευπρεπισμού και τίποτα περισσότερο. 

Τελικά,  καταλήγω στο ευτυχώς...

Ευτυχώς που πέσαν τα συστήματα των υπολογιστών και συμπαρέσυραν την βελούδινη κουρτίνα και φάνηκε ο βασιλιάς γυμνός... και ίσως κάποιοι να βλέπουν ήδη περα από τη γύμνια, το προαναγγελθέν χάος.