Για να ολοκληρώσω , λοιπόν, το πρώτο στοιχείο και να περάσω στο δεύτερο, όσοι επιθυμούν να κάνουν καριέρα στην πολιτική μέσω της τηλεοπτικής μετάδοσης καλό είναι να λένε κοινοτοπίες , τα ίδια και τα ίδια και να μην φοβούνται ότι θα είναι βαρετοί, το πολύ να κάνουν κάποιους να χασμουριούνται, αν πάλι θέλουν να ξεχωρίσουν αυτοί μέσα στην πελατεία των πάνελς ας λένε και καμιά σαχλαμάρα (π.χ Τατσόπουλος) ή ας αναπτύξουν ένα δικό τους τέμπο (π, χ. Άδωνις)
Θα περάσω τώρα στο δεύτερο.
Στοιχείο δεύτερο και σημαντικότερο όλων ΙΔΙΩΤΙΚΌΣ vs ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΛΟΓΟΥ.
Ειπώθηκε από τους κατήγορους του κ. Φίλη, ότι ως υπουργός δεν πρέπει να εκφράζει προσωπικές του απόψεις άλλα θα πρέπει να ασχολείται με τα θέματα του υπουργείου του, τα οποία θέματα είναι οι ελλείψεις προσωπικού στα σχολεία, η επιβολή ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση κ.άλλα παρόμοια.
Από δε τους υποστηρικτές του υπουργού η υπερασπιστική γραμμή επικαλέστηκε την ελευθερία του λόγου και το γεγονός ότι προκλήθηκε εντέχνως και ίσως πονηρώς από τον δημοσιογράφο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη γενοκτονία των Ποντίων.
Το κύριο θέμα που αναδεικνύει αυτή η αντιπαράθεση , δεν είναι αν δικαιούται να λέει ο καθένας ή ο υπουργός την γνώμη του ή ποια είναι τα καθήκοντα του υπ.Παιδείας, αλλά τι έχει φτάσει να θεωρείται ιδιωτικός και τι δημόσιος λόγος.
Ο κ. Φίλης δεν ρωτήθηκε για κάποιο προσωπικό του γούστο, για κάποια πτυχή της ιδιωτικότητας του ή του οίκου του, αντιθέτως ρωτήθηκε για ένα καταγεγραμμένο ιστορικό γεγονός, γύρω από το οποίο η ανθρώπινη πολιτική κοινότητα οφείλει να στοχάζεται στην προσπάθεια της να ορίσει τις αξίες και τις ανάγκες της τα όρια του πολέμου και της ειρήνης , την ασύλληπτη βία για την οποία είναι ικανή, την χειραγώγηση της , εν ολίγοις τις πολιτικές συντεταγμένες που την καθιστούν πολιτική κοινότητα, και ορίζουν την κοινή μοίρα, το κοινό πάθος, τον κοινό χώρο και χρόνο μέσα στον οποίο εκτυλίσσονται οι ζωές των ανθρώπων και οι τραγωδίες των λαών.
Αν αυτά δεν είναι θέματα άξια του δημόσιου λόγου, τότε θα πρέπει να θεωρείται όλη η ανθρωπιστική σκέψη και επιστήμη, ένα πάρεργο κατάλληλο για χομπίστες και η πολιτική μια εντεταλμένη να προστατεύει και να διευθετεί τις ανταγωνιστικές ατομικότητες στην πάλη τους για επιβολή.
Τότε το ατομικό που είναι εν τέλει το στενά ιδιωτικό εισέρχεται στην δημόσια σφαίρα, μεταμφιεζόμενο σε κοινό .Τότε, ο δημόσιος λόγος που θα δικαιούται κάποιος να εκφέρει θα είναι αυτός των νεο-τεχνοκρατικών οικονομικών ολιγαρχιών και αυτόν ακούμε.
Τότε , θα μπορούν κάποιοι να συνεχίσουν να περιφέρουν με υπερηφάνεια την ιστορία των προγόνων τους, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι κρατούν ένα πουκάμισο αδειανό, μια απολίθωση ....
Ίσως, όμως, μέσα σε τόση ένδεια και ιδιωτεία να είναι κι αυτό μια κάποια λύσις....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου