_ιστορίες λεωφορείου (Ι)

Στα υπεραστικά λεωφορεία της γραμμής υπάρχουν αριθμημένες θέσεις.

Στο εισιτήριο αναφέρεται ο αριθμός της θέσης.

Πλην όμως, στους τόπους μας και στα λεωφορεία μας κανείς δεν κάθεται στη θέση που λέει ο αριθμός.

Ο καθένας κάθεται όπου βρει κι όπου του αρέσει.

Υπάρχουν μερικοί που προτιμούν να κάθονται μπροστά, ακριβώς πίσω από τον οδηγό γιατί ζαλίζονται. Θέλουν να βλέπουν το δρόμο, καθώς το υπεραστικό λεωφορείο χιλιόμετρο το χιλιόμετρο τον καταβροχθίζει.

Άλλοι προτιμούν να κάθονται στη γαλαρία, και στη ζούλα ξαπλώνουν και κοιμούνται. Μου έχει τύχει να ροχαλίζουν κιόλας.

Η πλάκα είναι με τους δυτικούς τουρίστες που επιμένουν να βρουν την ακριβή θέση που λέει το εισιτήριό τους και τους φαίνεται αδιανόητο να βρίσκουν άλλους στρογγυλοκαθισμένους στις «δικές» τους θέσεις.  

Εγώ πάλι, προτιμώ να κάθομαι στ’ αριστερά απ’ τη μεριά του οδηγού, όχι όμως ακριβώς πίσω του, κάπου στη μέση. Και βέβαια προτιμώ να είμαι στο παράθυρο.

Μου αρέσει να βλέπω απ’ το παράθυρο και να κάθομαι μόνη μου.
Δεν μιλάω ποτέ σ’ αγνώστους. Τους παρατηρώ μόνο. Είναι χειρότερα.

Αλλά δεν έχω πρόβλημα, κάθομαι κι όπου βρω μια θέση.

Σημασία στις υπεραστικές γραμμές έχει να μην υπάρχουν όρθιοι.

Σημασία έχει η υπεραστική γραμμή να σε πηγαίνει στον προορισμό σου και να φτάνει στην ώρα της.

Σημασία έχει ότι κάθε μέρα τρέχω να προλάβω τα υπεραστικά λεωφορεία….

Συνήθως τα προλαβαίνω και κάθομαι σε μια οποιαδήποτε θέση, χωρίς ποτέ να κοιτάξω τον αριθμό μου.