_σκέψεις για μια μέρα που ήταν

Πριν τρεις μέρες το άκουσα  πρωί πρωί. 

Είπα, δεν θα πω τίποτα.

Το άκουσα στον REAL FM.

Θα μου πεις τι σημασία έχει;

Καμία.

Οπουδήποτε, οποιαδήποτε εκπομπή που ενημερώνει τους ακροατές της νιώθει υποχρεωμένη να κάνει τέτοιες υπενθυμίσεις, με τις ανάλογες μουσικές επενδύσεις, βεβαίως.

Μου θύμισαν λοιπόν, 
ότι στις 9 Οκτωβρίου του 1940 γεννήθηκε ο Τζων Λένον και στις 9 Οκτωβρίου του 1967 δολοφονήθηκε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα.

Είπα δεν θα πω τίποτα. 

Δεν τα μπορώ τα επετειακά αφιερώματα. Αυτά τα δακρύβρεχτα, τα κάπως φευγάτα, που κάτι, κάπως αναπολούν.

Κάνουν καλές πωλήσεις οι αναμνήσεις.

Τρελός τζίρος γίνεται με τα αναμνηστικά. 
Πάει κάπου εκδρομή ο άλλος και νιώθει υποχρεωμένος να αγοράσει ένα ανόητο πράγμα, ένα μαγνητάκι, μια θήκη για το αλατοπίπερο, ένα αναμνηστικό, ένα «ήμουν κι εγώ εκεί».

Καλέ μου, το πού είσαι τώρα έχει σημασία. Το "ήμουν κι εγώ εκεί" αναφέρεται στο παρελθόν, αν το πρόσεξες. 

Το αν κάποτε άκουγες το Imagine και φαντασιωνόσουν ένα all the people κόσμο ή αν κάποτε στο φοιτητικό σου δωμάτιο κοκκίνιζε η αφίσα του Τσε Γκεβάρα, μη το δένεις και κόμπο. Σε πολλούς έχει συμβεί αυτό.

Σημασία έχει το πού είσαι τώρα. Το πού είσαι τώρα αναφέρεται στο παρόν και ίσως στο μέλλον. Δηλαδή, με απλά λόγια στον κόσμο που τώρα υπάρχει και σ' αυτόν που θα υπάρχει αύριο. 
Χμ,.... εδώ σκουραίνουν τα πράγματα. 
Πώς να φέρεις το παρελθόν της μουσικής που άκουγες, των ονείρων που έκανες, των ιδανικών που είχες στο τώρα και στο αύριο; Κομματάκι δύσκολο. 

Γιατί  τώρα, τρέχεις στην Εθνική με 140 για να προλάβεις να πας στο γραφείο σου, να μετρήσεις, να πουλήσεις, να κλείσεις, να διευθετήσεις, να συμπληρώσεις, να γράψεις, να σβήσεις, να πτωχεύσεις.

Ναι, να πτωχεύσεις.

Γιατί πλέον χρειάζεται η πραγματικότητα ενός REAL-ity  ραδιοφώνου, του τηλεαστέρα δημοσιογράφου για να κάνει την ζεύξη εκείνου που ήσουν τότε και αυτού που είσαι τώρα, γιατί έχεις παραδώσει το παρελθόν στις αναμνήσεις, γιατί δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά στο παρόν σου, για να σου θυμίζει… 
Αυτό είναι φτώχεια.

Για λίγο όμως, μέχρι να φτάσεις. Μετά συνεχίζεις.

Μη στεναχωριέσαι. Σε λίγο δεν θα θυμάσαι τίποτα.

Ούτε Λένον, ούτε Τσε.

Μια μέρα ήταν, μια διαδρομή στην Εθνική ήταν και πέρασε.

Είπα δεν θα πω τίποτα

Θα αφήσω να περάσουν λίγες μέρες. Λίγες μέρες ακόμη.