_κάποιος έπρεπε να την πληρώσει

 

Διαχρονικά οι ανθρώπινες κοινωνίες βρίσκουν ένα θύμα και του φορτώνουν όλο το κακό και το άδικο που δεν μπορούν ν’αντέξουν και σε πολλές περιπτώσεις που οι ίδιες έχουν προκαλέσει. Είναι ο γνωστός μηχανισμός του εξιλαστήριου θύματος.

Έτσι έγινε και στην περίπτωση του ευκαλύπτου που δέσποζε για δεκάδες χρόνια στη στροφή του Βάμου προς Κάινα.

Εξάλλου, η φύση αποτελούσε για τον «πολιτισμένο» δυτικό άνθρωπο, πάντα τον μεγάλο «εχθρό» που ἐπρεπε να ελεγχθεί, να δαμαστεί, να εξημερωθεί. Αναρίθμητοι είναι οι τρόποι και τα μέσα επιβολής που επινόησε. Ει δυνατόν τα δέντρα να γίνουν «μαϊντανοί», τα ποτάμια συντριβανάκια, τα ζώα κρεατοπαραγωγικές μηχανές… Όλα υποταγμένα στο ντεκόρ της κυριαρχίας του.

Εφαρμόστηκε, λοιπόν, κι εδώ όλη η προσκρούστεια αρρενωπότητα. Ο πολιτισμός που ενσαρκώνει ο λευκός, επιτυχημένος άντρας, αυτός που επιβάλλεται στον ανίσχυρο, αυτός που είναι αποτελεσματικός προς όφελός του, υπέδειξε τον «ένοχο». Ένοχος για το φρικτό τροχαίο στο οποίο έχασε τη ζωή του άλλος ένας άνθρωπος στην περιοχή μας, ήταν το δέντρο. Μαζί του συμφώνησαν και οι Αρχές. Οι άδειες υπογράφηκαν, τα αλυσοπρίονα πήραν μπρος, οι γερανοί υψώθηκαν. Το δέντρο έπεσε. Η κίνηση ήταν θεαματική. Ο γδούπος ανατριχιαστικός. Το θέαμα της πτώσης ενός γίγαντα καθηλωτικό. Η εξιλέωση πλήρης.

Όλα τα άλλα, όλη η αυτοκαταστροφική βαρβαρότητα και η αμετροέπεια που συνοδεύει τη ζωή στα χωριά, όλος ο καλυμμένος ή και απροκάλυπτος ανταγωνισμός που διαπερνά το κοινωνικό μοντέλο που έχουμε υιοθετήσει και διαποτίζει τις σκέψεις και τις συμπεριφορές μας, έμειναν στην θέση τους. Κανείς δεν μπήκε στη βάσανο της αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης.  Στη βία ενός αυτοκινητιστικού δυστυχήματος που στέλνει στο θάνατο ή στην αναπηρία ανθρώπους, απάντησαν με το μόνο τρόπο που γνωρίζουν:  τη βία του ακρωτηριασμού ενός δέντρου…  

Ακόμα κι αν –σε μια προσπάθεια εξορθολογισμού, που ποτέ δεν λείπει- υποστηριχθεί ότι το δέντρο δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα ασφάλειας των οδηγών και των αυτοκινήτων, ο τόσος προηγμένος τεχνολογικά πολιτισμός μας αποδεικνύεται εκπληκτικά ηλίθιος, αφού καθόλου δεν πέρασε από το νου των ιθυνόντων μια άλλη, πιο ήπια, πιο συμβιωτική λύση, π.χ. η σήμανση, η διαπλάτυνση, η τοποθέτηση ενός κατόπτρου…

Μήπως θα πρέπει να πάρουμε φόρα και να κόψουμε κι άλλα δέντρα που βρίσκονται στη μέση πλατειών και δρόμων; Μήπως εμποδίζει ο πλάτανος στους Αρμένους, στην Κάϊνα, στο Νιό Χωριό; Μήπως χρειαζόμαστε κι άλλο χώρο για να παρκάρουμε, να τρέχουμε, να μην ενοχλούμαστε από κανένα φυσικό όριο και εμπόδιο,  να επιδεικνύουμε την ισχύ μας;

Ή μήπως αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι μια πιο διαλλακτική, πιο συμβιωτική, πιο θηλυκή ματιά και στάση ζωής; 

Για ένα μεγάλο δέντρο σε ένα μικρό χωριό που έκοψαν 

οι νοικοκύρηδες που νοιάζονται για την ασφάλειά μας. 

Να στέκει εκεί

Μια τομή οριζόντια

Να βλέπω το χρώμα που δεν ξέρω πώς λέγεται, 

ποιο είναι. 

Τι χρώμα, αλήθεια, έχει μια σπασμένη υδρία;

Να βλέπουν και οι χωριανοί,

γνωστοί όλοι μεταξύ τους, 

όταν πρωί περνάνει από κει να πάνε στις δουλειές τους,

να ανοίξουνε τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις τους, 

να πουν τις καλημέρες τους

και ελέγξουν τις κάμερες και τους συναγερμούς τους. 

Κι αφού βεβαιωθούν ότι όλα πήγανε καλά το βράδυ που πέρασε, 

κι ότι η τομή στέκει εκεί

και το κενό είναι κι αυτό στη θέση του

ασφαλείς επιτέλους,

εντάξει όλα

Και οι τελευταίες συνεννοήσεις για τα παραδοσιακά πανηγύρια του μέλλοντος

ολοκληρωθούν κι αυτές

(σουβλάκια, μπαλαντέζες, ηχεία, μπύρες, πρόεδροι, όλα στη θέση τους)

Και ο κόσμος θα'ρθει (κυρίως η νέα γενιά για να μαθαίνει)

να διασκεδάσει, 

να πιει, 

να ξεδώσει, 

να ξεχάσει, να χάσει...

Τότε, μόνο  εκείνος ο απόκοσμος κρότος 

που έκανε σαν έπεσε

κι έγινε χρώμα, 

το χρώμα που δεν ξέρω πώς το λένε, 

θα μένει εκεί 

δίχως καμιά συμμετοχή στα δρώμενα του μικρού χωριού. 

Μη σκεπάσετε την τομή, 

είναι ήχος σπαρακτικός

είναι χρώμα

Είναι εδώ κάτι που τσακίστηκε...