[ παράκοσμος_ ]

H επαφή μας ήταν αρχικά ηλεκτρονική και μετά τηλεφωνική... κατά πως συνηθίζεται πλέον να λέμε, ήταν μια κανονική  ανέπαφη συναλλαγή . Είχε στην οθόνη του τα έγγραφά μου. Είχα στο ακουστικό μου την φωνή του. Διασταύρωση στοιχείων... όνομα, επώνυμο, έτος γέννησης... μάλιστα, εντάξει.  Εκδούσα Αρχή... σωστά... Προϋπηρεσία... καμία... Σχολή αποφοίτησης... μάλιστα Βαθμός πτυχίου... Έσκισες , μου είπε ο δημόσιος υπάλληλος. Έσκισα;... έσκισα; αναρωτήθηκα μέσα μου... Δεν με πείραξε το καθημερινό του ρήματος. Με πείραξε ο Ενικός Αριθμός τον οποίο είχε αυθαίρετα επιλέξει, μου φάνηκε ότι δήλωνε μια οικειότητα που είχε κάτι αρπακτικό... Μετά απ' αυτό ετοιμάστηκα για να με υποτιμήσει ακόμα περισσότερο. Είχα στο ακουστικό μου έναν άνθρωπο που ήταν έτοιμος να με υποτιμήσει προκειμένου να του είναι δυνατόν να με εξυπηρετήσει... από την θέση του γραφείου τού δημοσίου υπαλλήλου που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη. Μια φιλικότητα όμοια με νάρκη σε ναρκοπέδιο, που δεν μπορούσε να...

Ασφυξία στους χώρους και στα μπαλκόνια ασφυξία. Εκεί στα ψηλά που ανεμίζουνε σημαίες ράσα και τήβεννοι Ασφυξία. Και στις μεγάλες πλατείες στα πλήθη με τα μελανιασμένα πρόσωπα που καταφθάνουν Μόνο στο πάτο βρήκα μια χαραμάδα να αναπνέω. Ισχνή.

Τα αποσιωπητικά... Πολλοί με ρωτούνε γιατί γράφω βάζοντας πολλά αποσιωπητικά; Απαντώ: Γιατί γράφω μιλώντας... που πάει να πει, χορεύοντας. Και όπως στο χορό περιμένεις, κάνεις βηματάκια πίσω - μπρος για να κάνει και ο άλλος τα δικά του, του αφήνεις το χώρο που χρειάζεται για να τοποθετήσει και εκείνος το σώμα και τα πόδια του, έτσι μου φαίνεται ότι αυτή η διαδικασία στο γράψιμο που θέλει να μιλάει... . εκφράζεται μέσα από τα αποσιωπητικά... Τα αποσιωπητικά είναι... βάλε εσύ ότι θέλεις....τράβηξέ το όπως το νιώθεις, όπως σου ταιριάζει. Τα αποσιωπητικά είναι ο χώρος του αναγνώστη και ο χορός του.  

Εγώ δεν πήγα... Την θυμόμουν σαν μια μεσόκοπη γερασμένη γειτόνισσα. Με βαμμένα καφέ μαλλιά, πρόσωπο άνυδρο, αυλακωμένο με ρυτίδες του σκληρού αγέλαστου στο στόμα... καθηγήτρια Οικοκυρικών, μορφωμένη, πάει να πει, και κυρία, για τα δεδομένα του μικρού χωριού. Για μένα ήταν απλώς θαμπή... Τρεις μέρες έμεινε σε ψυγείο λόγω της απεργίας των καραβιών. Το Σάββατο οι απεργοί έλυσαν την απεργία τους, δεν ξέρω τι πέτυχαν και τι όχι... Τι νόημα να είχε, άραγε, και αυτή η καθυστέρηση;... Και κείνη ήρθε επιτέλους, μετά από δεκαπέντε χρόνια στο χωριό.... δεν μπήκε στο σπίτι της. Το σπίτι της και το άψογο νοικοκυριό της, για το οποίο τουλάχιστον όλοι είχανε να λένε,  παρέμεινε κλειστό. Την φέρανε από την Αθήνα, όπου ζούσε εδώ και κάμποσα χρόνια, μετά την συνταξιοδότησή της.... Είχε όμως το νου της αυτή,... στο χωριό, στην περιουσία της και τα σύνορά της και κάθε τόσο εξαπέλυε εξώδικα, μηνύσεις, τηλεφωνικές προειδοποιήσεις και απειλές σε γείτονες και συνοράτορες, γιατί ο κόσμος είναι κακό...

Παρασυρμένοι από την ορμή του ποταμού μαζί με κουφάρια ζώων, αναποδογυρισμένα τραπέζια ντουλάπες που έμοιαζαν με χαρούμενα φέρετρα νεκρών και άλλα βαριά αντικείμενα να επιπλέουν γύρω μας ακούγοντας βουητό νερών και βρασμό προγόνων και άλλων  αλόγων το ρουθούνισμα άλλοτε βουλιάζοντας κι άλλοτε μάταια προσπαθώντας να πιαστούμε από κάτι τίποτα δεν συγκρατούσαν τα χέρια μας τίποτα δεν συγκρατούσε εμάς και άλλα σαθρά ξέπνοοι μισοπνιγμένοι μισάνθρωποι σκαλώσαμε σε μια όχθη λίγο πριν τις εκβολές του ποταμού μες τον ωκεανό που στέκεται απέναντι ακίνητος απέραντος και μαύρος πάνω στο παχύ χώμα της λάσπης           που θυμίζει εμάς και άλλα πρωτόζωα με  καλάμια φτιάξαμε ένα κατάλυμα να κρατάει τον άνεμο και άλλα πράγματα που λυγίζουν κι είπαμε εδώ θα γίνουμε άριστοι κολυμβητές εδώ θα γίνουμε δεινοί ψαράδες της πέστροφας και άλλων αμφίβιων εδώ δίπλα στην όχθη του ποταμού           που κατεβάζει πολλών λογιών αντ...

Το φέρετρό σου έμοιαζε ψεύτικο, φανταχτερό σαντούρια γάμου. Διάλεξα με φροντίδα τα ρούχα της ταφής σου, το αγαπημένο σου ριγέ πουκάμισο, το μπλε βαμβακερό σου παντελόνι. Ευωδίαζαν ξύλο καπνιστό, Οκτώβρη, και η δική σου μυρωδιά εκεί. Διάλεξα πουλόβερ από μαλλί κλωσμένο στο χέρι, ζεστό και μαλακό για σένα. Κάνει τόσο κρύο κάτω στο σκοτάδι. Φως δε σε φτάνει για να σου μάθει τις πορείες των άγριων πουλιών, τα ονόματα των λουλουδιών, των ψαριών, των πλασμάτων Άμαθο πρέπει να μείνεις για τον ήλιο και τη δουλειά του, προβατάκι μου, μοσχαράκι μου, αετόπουλό μου, κουτάβι μου, κατσικάκι μου, φωλίτσα μου, βυζανιάρικό μου, πουλαράκι μου. Θα έγνεθα το χρόνο πίσω, να σε πάρω ξανά μέσα σιη μήτρα μου, στο αμνιακό σου υγρό, και ακόμη πιο πίσω θα έγνεθα μέσα από εννιά γεμάτους μήνες στη στιγμή της εμφύτευσης που αποφάσισες να γίνεις σάρκα, λέξη μέσα μου. Θα ματαίωνα τη γιορτή της αγάπης την καυτή βραδιά της σύλληψής σου. Θα ταξίδευα μόνη σε ήρεμο, γεμάτο βρ...

Ο απροσδόκητος χαμός του νέου άνδρα, πιλότου της πολεμικής αεροπορίας, έγινε αφορμή για να ακουστούν οι γνωστοί  διθύραμβοι, που φαίνεται σαν να είναι έτοιμοι κάτω από την γλώσσα πολλών που ασκούνται σ' αυτό ακριβώς : στο να ντύνουν με ηρωικά λόγια τους θανάτους....κάποιων άλλων. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Τα λόγια που θα ντύσουν αυτόν τον θάνατο δεν μας είναι άγνωστα. Θα ακουστούν ως ο απαραίτητος πρόλογος των αγορητών της Βουλής στις αγορεύσεις τους  και των δημοσίων προσώπων στα κανάλια και στις συνευρέσεις τους για κάποιες μέρες.  Θα μιλήσουν για  την αγάπη προς την πατρίδα, για το υψηλό φρόνημα και την προσήλωση στο καθήκον, για  την αυτοθυσία και την πολεμική ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων και θα εκφράσουν την βαθύτατη θλίψη τους, ίσως και την οδύνη τους προς τους οικείους του νεκρού. Αυτός είναι ο κυρίαρχος λόγος που φαίνεται να αρμόζει σε αυτές τις περιστάσεις, παρέχει δε δύο πολύτιμες υπηρεσίες : πρώτα,  εφοδιάζει την κοινή γνώμη με ...

Πολλοί άνθρωποι αγαπούν σα να'ναι από σύρμα... Γδαρτά. Και άλλοι σαν από μοσχοσάπουνο σε καθαρίζουν λιώνοντας και μοσχοβολάς από την αγάπη τους.

Ήρθες και ήσουν τόσο όμορφη! Γεμάτη ιδέες, νέα, όνειρα.... Γεμάτη ανυπομονησία για το αύριο της ζωής... Και ένιωθα τόσο ανίκανη να παρακολουθήσω αυτή την Άνοιξη κι ας ακουγόταν παντού  Χριστός Ανέστη! Τα λίγα που σου είπα ήταν ανόητα για σένα, λόγια μισά, ψελλίσματα καμιά εξυπνάδα μου δεν μπόρεσε να σε φτάσει. Γιατί εσύ είχες φύγει κιόλας... Όπως φεύγουν πάντα τα ωραία παιδιά Κάτι   στο βλέμμα μου και στο αγκάλιασμα του αποχαιρετισμού ίσως να σε τάραξε, γρήγορα όμως το προσπέρασες... Πού πας; Πού με αφήνεις; Τα ωραία παιδιά  φεύγουν πάντα γιατί είναι ωραία. Θα μιλάμε στο τηλέφωνο.... Πέρασαν κιόλας δύο μέρες Ξέχασες το ωραίο στυλό σου με τα πολλά χρώματα, πάνω στο τραπέζι....

Η Εκκλησιαστική Κοινότητα του Αγίου Φιλίππου υποδέχθηκε με πολλή χαρά τον θεολόγο και σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Μπλάθρα και τον ηθοποιό Ηλία Κουνέλα, οι οποίοι μας ταξίδεψαν στον υπέροχο εσωτερικό κόσμο του μεγάλου ποιητή της εικόνας Αντρέι Ταρκόφσκυ. Τον λόγο συνόδεψε μελωδικά η μουσική με τον Παναγιώτη Σιώτο στο λαούτο και την Ειρήνη Στυλιανάκη στο κανονάκι. πηγή : Αντίφωνο ( Antifono.gr)

Ἀλλ᾽ Ἐκεῖνος, ὅστις ἀνέστη «ἕνεκα τῆς ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων», ὅστις ἐδέχθη τῆς ἁμαρτωλῆς τὰ μύρα καὶ τὰ δάκρυα καὶ τοῦ λῃστοῦ τὸ  Μνήσθητί μου , θὰ δεχθῇ καὶ αὐτῆς τῆς πτωχῆς τὴν μετάνοιαν, καὶ θὰ τῆς δώσῃ χῶρον καὶ τόπον χλοερόν, καὶ ἄνεσιν καὶ ἀναψυχὴν εἰς τὴν βασιλείαν Του τὴν αἰωνίαν. Χ ωρίς Στεφάνι Τάχα δὲν ἦτον οἰκοκυρὰ κι αὐτὴ στὸ σπίτι της καὶ στὴν αὐλήν της; Τάχα δὲν ἦτο κι αὐτή, ἕναν καιρόν, νέα μὲ ἀνατροφήν; Εἶχε μάθει γράμματα εἰς τὰ σχολεῖα. Εἶχε πάρει τὸ δίπλωμά της ἀπὸ τὸ Ἀρσάκειον. Κ᾽ ἐτήρει ὅλα τὰ χρέη της τὰ κοινωνικά, καὶ μετήρχετο τὰ οἰκιακὰ ἔργα της, καλύτερ᾽ ἀπὸ καθεμίαν. Εἶχε δὲ μεγάλην καθαριότητα εἰς τὸ σπίτι της, κ᾽ εἰς τὰ κατώφλιά της, πρόθυμη ν᾽ ἀσπρίζῃ καὶ νὰ σφουγγαρίζῃ χωρὶς ποτὲ νὰ βαρύνεται, καὶ χωρὶς νὰ δεικνύῃ τὴν παραξενιὰν ἐκείνην, ἥτις εἶναι συνήθης εἰς ὅλας τὰς γυναῖκας τὰς ἀγαπώσας μέχρις ὑπερβολῆς τὴν καθαριότητα. Καὶ ὅταν ἔμβαινεν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐδιπλασίαζε τ᾽ ἀσπρίσματα καὶ τὰ πλυσίματα, ...

Παναγία γλυκοφιλούσα, 12ος αι. (1,15 x 0,715 ωογραφία, Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών) ΕΓΚΏΜΙΟΝ  Η  Παναγία η  Κυρία  των Αγγέλων  ανέβηκε  αλαφιασμένη  απ' τον ύπνο της. Μες στο πηκτό σκοτάδι κρύβοντας τον τρόμο της. Μα η ενάργεια του ονείρου της ήταν σαν φως απόκοσμο που έδειχνε αυτά που θα συμβούν. Κάπου θα λείπει πάλι , σκέφτηκε τρομάζοντας. Αλλ' έγειρε, ξανά, στο προσκεφάλι, να μη σκέφτεται τα πρόδηλα. Θα τον σταύρωναν τον Γιο της.  Θα τον σταύρωναν σαν ένα κοινό κακούργο.  Κι αυτό της ήταν βέβαιο. Κι όταν εγχάραξε το φως  κι ακούστηκαν τα πλήθη μες στην πόλη κι ακούστηκαν τα   Ωσαννά...ε υλογημένος ο ερχόμενος...  Αυτή σκεφτόταν τους κακούργους: Φθονουργέ, φονουργέ, καὶ ἀλάστορ λαέ,...      Και τον αντίλαλο στα χείλη της:  Που σε κηδεύσω Τέκνον. Έτσι, ακόμα και στους καιρούς ετούτους τους δικούς μας. Τους ...