Πρέπει να το δει κανείς για το καταλάβει...
Και πάλι αμφιβάλλω.
Αν θα καταλάβει τίποτα, γιατί δεν αρκεί μόνο να βλέπεις. Πρέπει και να βλέπεις αυτά που δεν βλέπεις. Τις λεπτομέρειες...
Σκέψεις της βροχής...
Του κατακλυσμού που έπληξε το μικρό χωριό.
Το χωράφι του ανθρώπου - Άντρα, εκείνου που σκάβει το έρμο το χωράφι δύο χρόνια τώρα.
Οπόταν έγιναν τα συμβόλαια, το αγόρασε και έγινε δικό του...
Μάλιστα δικό του!
Να το κάνει ό,τι θέλει. Απόλυτος κύριος και ιδιοκτήτης του.
Μεγάλο το χωράφι για τα δεδομένα του μικρού χωριού, βεβαίως! Οκτώ στρέμματα φυτεμένης γης με ελιές ψηλές και θεόρατες, μπορεί και διακοσίων χρόνων. Στο έμπα του χωριού, επικλινές, αραδιασμένο σε πεζούλες με κάμποσες πέτρινες ξερολιθιές, που φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι με τα χέρια, σιγά σιγά, θηλυκώνοντας τις πέτρες και σπουδάζοντας το ανάγλυφο της γης και του τόπου τους. Το συναντάς πιο χαμηλά και πριν από το μικρό κοιμητήριο του χωριού...λες και ήταν δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια, να κρύβει από τον κάτω δρόμο τους λιγοστούς σταυρούς... να μην φαίνεται η ασπρισμένη μάντρα που χωρίζει τους νεκρούς από τους ζωντανούς... καθώς μπαίνεις στο χωριό και πας για την πλατεία.
Λεπτομέρειες...
Κι άρχισε ο άνθρωπος - Άντρας, να το φτιάχνει όπως θέλει, αφού ήταν δικό του...
Έκοψε όλες τις ελιές... θα φύτευε άλλες και βάλθηκε να ισιώνει το επικλινές του χωραφιού. Δεν ξέρω πια στάθμη είχε στο μυαλό του... να το φέρει σε κάποια ευθεία, να το ισιώσει.
Γκρέμισε τις ξερολιθιές... χάλασε τις πεζούλες. Όλα να γίνουν ίσια...και βολικά, στο μάζεμα, στο όργωμα, στο ψέκασμα... λιγότερα μεροκάματα, λέει...
Το έρμο το χωράφι!
Κι αφού κοπήκαν οι ελιές, φάνηκε κατάμονο, ψηλά στο έμπα του χωριού, με τους σταυρούς του, να εξέχει το κοιμητήριο...Σα να του τράβηξαν απότομα ένα ρούχο που φόραγε και γυμνώθηκε.
Κανείς δεν πρόσεξε τη φοβερή του γύμνια...
Λεπτομέρειες.
Κι έβαλε τη μπουλντόζα του, την τεράστια με τις ρόδες της και πήγε πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω, σε ευθείες, σε κάθετες, σε διαγώνιες.... Έφερε κι άλλα μηχανήματα με φούχτες μεταλλικές που κατέληγαν σε δόντια μυτερά και ατσάλινα κι άλλα πετρελαιοκίνητα μηχανήματα με τρομερά έμβολα σαν πέη.
Έσκαψε, έξυσε τα χόρτα, τους θάμνους και τα βλαστάκια, ξέσυρε τα χώματα, ξανά και ξανά...
Δυο χρόνια τώρα...
Έφτιαξε τάφρους τριγύρω, άνοιξε λάκκους κι άλλους λάκκους...
Τον κοίταζαν οι χωριανοί... κάτι θα έχει στο μυαλό του... ξέρει αυτός, νοικοκύρης άνθρωπος, εργατικός, όλο κάτι φτιάχνει, κάνει κι αγορές...Τον εκτιμούν όλοι στο χωριό. Κάποιο σχέδιο θα έχει...
Κάτι θα έχει στο μυαλό του. Κατά βάθος τον ζήλευαν, αν μπορούσαν το ίδιο θα έκαναν κι εκείνοι.
Από φύτεμα πάντως τίποτα. Δυο χρόνια.
Γυμνό το χώμα.... καμμένο, ξεπλυμένο από τις βροχές κι απ' την πυρά του ήλιου.
Και χθες που ανοίξαν οι ουρανοί.... γιατί ανοίγουν οι ουρανοί συχνά, μόνο που δεν το βλέπουμε, χθες λοιπόν που έβρεξε πολύ κι ενώ όλοι μιλούσαν για τις καταστροφές που έκανε η βροχή και για τον κατακλυσμό και αποτιμούσαν τις ζημίες...το χωράφι όλο κατέρρευσε στο δρόμο....
Ο δρόμος έκλεισε, χοχλάζαν τα νερά και σάρωναν τα πάντα, με τέτοια μανιασμένη δύναμη που τίποτα δεν μπορούσε να τους αντισταθεί.
Οι άνθρωποι στα σπίτια τους, τα τρακτέρ στα υπόστεγά τους... Κι οι ιδέες που έχουν για την ζωή και για τον κόσμο κι ότι βάζουν στο μυαλό τους, θα έπρεπε να περιμένουν για λίγο... να περάσει η μπόρα!
Μόνο το κοιμητήριο έμεινε στην εξέχουσα θέση του, με τους λιγοστούς σταυρούς του και στα πόδια του σωριασμένο το χωράφι. Λάσπη το ρούχο του, πηχτή λάσπη, ικανή να πνίξει όλο το χωριό. Ένας τρελός θρίαμβος του γυμνού θανάτου...
Λεπτομέρειες θα μου πείτε.
Ναι, λεπτομέρειες....
Ας το πνίξει.
Αύριο ο άνθρωπος - Άντρας θα βγει πάλι με τις μπουλντόζες του και τα μηχανήματά του, θα επέμβει σωτήρια, θα ανοίξει το δρόμο, θα παραμερίσει τα χώματα, τα βράχια και τις λάσπες.
Κάποιο σχέδιο θα έχει στο μυαλό του...για λεπτομέρειες θα μιλούμε τώρα!_
ΥΓ παλιότερη ανάρτηση για το ίδιο τρακτερ, τον ίδιο άντρα και το χωράφι του Εδώ
Και πάλι αμφιβάλλω.
Αν θα καταλάβει τίποτα, γιατί δεν αρκεί μόνο να βλέπεις. Πρέπει και να βλέπεις αυτά που δεν βλέπεις. Τις λεπτομέρειες...
Σκέψεις της βροχής...
Του κατακλυσμού που έπληξε το μικρό χωριό.
Το χωράφι του ανθρώπου - Άντρα, εκείνου που σκάβει το έρμο το χωράφι δύο χρόνια τώρα.
Οπόταν έγιναν τα συμβόλαια, το αγόρασε και έγινε δικό του...
Μάλιστα δικό του!
Να το κάνει ό,τι θέλει. Απόλυτος κύριος και ιδιοκτήτης του.
Μεγάλο το χωράφι για τα δεδομένα του μικρού χωριού, βεβαίως! Οκτώ στρέμματα φυτεμένης γης με ελιές ψηλές και θεόρατες, μπορεί και διακοσίων χρόνων. Στο έμπα του χωριού, επικλινές, αραδιασμένο σε πεζούλες με κάμποσες πέτρινες ξερολιθιές, που φτιάχνανε κάποτε οι άνθρωποι με τα χέρια, σιγά σιγά, θηλυκώνοντας τις πέτρες και σπουδάζοντας το ανάγλυφο της γης και του τόπου τους. Το συναντάς πιο χαμηλά και πριν από το μικρό κοιμητήριο του χωριού...λες και ήταν δουλειά του όλα αυτά τα χρόνια, να κρύβει από τον κάτω δρόμο τους λιγοστούς σταυρούς... να μην φαίνεται η ασπρισμένη μάντρα που χωρίζει τους νεκρούς από τους ζωντανούς... καθώς μπαίνεις στο χωριό και πας για την πλατεία.
Λεπτομέρειες...
Κι άρχισε ο άνθρωπος - Άντρας, να το φτιάχνει όπως θέλει, αφού ήταν δικό του...
Έκοψε όλες τις ελιές... θα φύτευε άλλες και βάλθηκε να ισιώνει το επικλινές του χωραφιού. Δεν ξέρω πια στάθμη είχε στο μυαλό του... να το φέρει σε κάποια ευθεία, να το ισιώσει.
Γκρέμισε τις ξερολιθιές... χάλασε τις πεζούλες. Όλα να γίνουν ίσια...και βολικά, στο μάζεμα, στο όργωμα, στο ψέκασμα... λιγότερα μεροκάματα, λέει...
Το έρμο το χωράφι!
Κι αφού κοπήκαν οι ελιές, φάνηκε κατάμονο, ψηλά στο έμπα του χωριού, με τους σταυρούς του, να εξέχει το κοιμητήριο...Σα να του τράβηξαν απότομα ένα ρούχο που φόραγε και γυμνώθηκε.
Κανείς δεν πρόσεξε τη φοβερή του γύμνια...
Λεπτομέρειες.
Κι έβαλε τη μπουλντόζα του, την τεράστια με τις ρόδες της και πήγε πάνω κάτω, πάνω κάτω, πάνω κάτω, σε ευθείες, σε κάθετες, σε διαγώνιες.... Έφερε κι άλλα μηχανήματα με φούχτες μεταλλικές που κατέληγαν σε δόντια μυτερά και ατσάλινα κι άλλα πετρελαιοκίνητα μηχανήματα με τρομερά έμβολα σαν πέη.
Έσκαψε, έξυσε τα χόρτα, τους θάμνους και τα βλαστάκια, ξέσυρε τα χώματα, ξανά και ξανά...
Δυο χρόνια τώρα...
Έφτιαξε τάφρους τριγύρω, άνοιξε λάκκους κι άλλους λάκκους...
Τον κοίταζαν οι χωριανοί... κάτι θα έχει στο μυαλό του... ξέρει αυτός, νοικοκύρης άνθρωπος, εργατικός, όλο κάτι φτιάχνει, κάνει κι αγορές...Τον εκτιμούν όλοι στο χωριό. Κάποιο σχέδιο θα έχει...
Κάτι θα έχει στο μυαλό του. Κατά βάθος τον ζήλευαν, αν μπορούσαν το ίδιο θα έκαναν κι εκείνοι.
Από φύτεμα πάντως τίποτα. Δυο χρόνια.
Γυμνό το χώμα.... καμμένο, ξεπλυμένο από τις βροχές κι απ' την πυρά του ήλιου.
Και χθες που ανοίξαν οι ουρανοί.... γιατί ανοίγουν οι ουρανοί συχνά, μόνο που δεν το βλέπουμε, χθες λοιπόν που έβρεξε πολύ κι ενώ όλοι μιλούσαν για τις καταστροφές που έκανε η βροχή και για τον κατακλυσμό και αποτιμούσαν τις ζημίες...το χωράφι όλο κατέρρευσε στο δρόμο....
Ο δρόμος έκλεισε, χοχλάζαν τα νερά και σάρωναν τα πάντα, με τέτοια μανιασμένη δύναμη που τίποτα δεν μπορούσε να τους αντισταθεί.
Οι άνθρωποι στα σπίτια τους, τα τρακτέρ στα υπόστεγά τους... Κι οι ιδέες που έχουν για την ζωή και για τον κόσμο κι ότι βάζουν στο μυαλό τους, θα έπρεπε να περιμένουν για λίγο... να περάσει η μπόρα!
Μόνο το κοιμητήριο έμεινε στην εξέχουσα θέση του, με τους λιγοστούς σταυρούς του και στα πόδια του σωριασμένο το χωράφι. Λάσπη το ρούχο του, πηχτή λάσπη, ικανή να πνίξει όλο το χωριό. Ένας τρελός θρίαμβος του γυμνού θανάτου...
Λεπτομέρειες θα μου πείτε.
Ναι, λεπτομέρειες....
Ας το πνίξει.
Αύριο ο άνθρωπος - Άντρας θα βγει πάλι με τις μπουλντόζες του και τα μηχανήματά του, θα επέμβει σωτήρια, θα ανοίξει το δρόμο, θα παραμερίσει τα χώματα, τα βράχια και τις λάσπες.
Κάποιο σχέδιο θα έχει στο μυαλό του...για λεπτομέρειες θα μιλούμε τώρα!_
ΥΓ παλιότερη ανάρτηση για το ίδιο τρακτερ, τον ίδιο άντρα και το χωράφι του Εδώ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου