_Αντόνιο Πόρτσια : Voces

  

  

Ο Αντόνιο Πόρτσια γεννήθηκε το 1886 στην Καλαβρία της Ιταλίας, αλλά πολύ νέος μετανάστευσε στην Αργεντινή, στο Buenos Aires, όπου και έμεινε μέχρι το θάνατό του, το 1968. Στην ζωή του άσκησε πάντοτε χειρωνακτικά επαγγέλματα και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να σπουδάσει: δούλευε στο λιμάνι, σε τυπογραφεία, είχε ασχοληθεί με κεραμική, με ξυλουργική κ.τ.λ. Ανακάλυψε, όμως, τη δύναμη του λόγου μέσα του και έγραψε ένα και μοναδικό έργο στα ισπανικά, τις «Voces» («Φωνές»). Φυσικά, το έργο αυτό πέρασε απαρατήρητο, μιας και δεν ανήκε σε φιλολογικούς κύκλους ο Πόρτσια. Τυχαία, όμως, έπεσε στα χέρια ενός Γάλλου συγγραφέα, του Roger Caillois, ο οποίος μετέφρασε μερικούς απ’ τους αφορισμούς που περιλαμβάνονται στη συλλογή «Voces» και τους εξέδωσε στο Παρίσι το 1949. Η μετάφραση αυτή έγινε αιτία να ασχοληθούν μαζί του πολλοί σπουδαίοι ποιητές και συγγραφείς, όπως ο Henry Miller, o Andre Breton κι ο Borges.

Ευρισκόμενος σε κάποιο μακρινό νεφέλωμα κάνω ό,τι κάνω, ώστε η συμπαντική ισορροπία της οποίας είμαι μέρος, να μην χάσει την ισορροπία της. 

Όποιος έχει δει να αδειάζουν όλα, σχεδόν γνωρίζει από τι γεμίζουν όλα. 

Πριν διατρέξω το δρόμο μου εγώ ήμουν ο δρόμος μου. 

Τον πρώτο μου κόσμο τον βρήκα ολόκληρο στο λιγοστό ψωμί μου. 

Ο πατέρας μου, φεύγοντας, δώρισε μισόν αιώνα στην παιδική μου ηλικία. 

Χωρίς αυτή τη βλακώδη ματαιότητα που είναι  το να επιδεικνυόμαστε και πού ανήκει σε όλους και σε όλα,  δεν θα βλέπαμε τίποτα και δεν θα υπήρχε τίποτα. 

Όποιος με κρατάει από μια κλωστή δεν είναι δυνατός΄ δυνατή είναι η κλωστή. 

Η φτώχεια μου δεν είναι παντελής : λείπω εγώ. 

Μου ανοίγεται μια πόρτα, μπαίνω  και βρίσκομαι με εκατό πόρτες κλειστές. 

Δεν βρήκα σαν ποιόν να είμαι, σε κανέναν.
Και έμεινα, έτσι : όπως άλλος κανένας. 


Έρχομαι από το πεθαίνω, όχι από το έχω γεννηθεί.
Με το έχω γεννηθεί πάω. 


Ξέρω πως δεν έχεις τίποτα. 
Γι' αυτό στα ζητάω όλα. Για να έχεις όλα.


Πολλά από όσα έχω πάψει να κάνω σε μένα, 
συνεχίζουν να γίνονται σε μένα, μόνα τους. 


Όποιος τα συγχωρεί όλα, θα έπρεπε να συγχωρείται για όλα. 


Σχεδόν δεν έχω αγγίξει την λάσπη κι είμαι από λάσπη. 


Ζει με την ελπίδα να φτάσει να είναι μια ανάμνηση. 


Με έκαναν εκατό χρονών κάποιες στιγμές
που συναντήθηκαν μαζί μου, όχι εκατό χρόνια. 



Ναι, είναι σα να εισέρχομαι σε όλα, 
καθώς φεύγω σιγά σιγά από όλα. 

Αναδημοσίευση από το blog : το φ