[ παράκοσμος_ ]

Ομολογώ ότι ιδέα δεν είχα για τον νεαρό τραγουδιστή Τζάστιν Μπίμπερ   (Justin Beiber, 1994) έως προχθές που άκουσα για αυτόν σ' ένα βραδινό δελτίο  ειδήσεων της tv. Εκεί, ανάμεσα σε άλλα θέματα (έχω αναφερθεί και παλιότερα στο τι σημαίνει αυτό το ανακάτεμα των άσχετων μεταξύ τους θεμάτων στα δελτία ) πληροφορήθηκα ότι ο εν λόγω τραγουδιστής σε μια συναυλία που έδωσε πρόσφατα κάπου στην Αμερική, πέταξε, λέει,  το μικρόφωνό του και αποχώρησε επιδεικτικά, διότι το πλήθος των θαυμαστών του  ούρλιαζε υστερικά και δεν τον άφηνε να  τραγουδήσει. Ο σχολιασμός της είδησης από την γνωστή τηλεπαρουσιάστρια, ήταν ότι ο Τζαστιν "αποδείχθηκε πολύ μικρός και ανώριμος  ακόμα, για να διαχειριστεί την μεγάλη του δημοσιότητα". Πριν γράψω το σημείωμα αυτό θεώρησα καλό να ενημερωθώ κάπως για τα περί του νεαρού, βιογραφικά κλπ καλλιτεχνικά δεδομένα. Βρήκα διάφορες πληροφορίες στο διαδίκτυο, που ασφαλώς είναι διαθέσιμες στον καθένα που θα ήθελε να το ψάξει. Από την...

Όλα θα μείνουν ανεκπλήρωτα. Η ζωή αποτελείται από αυτά.

Οι αποκλειστικές,  σινάφι δραστήριων γυναικών, αυτές που λέμε καπάτσες. Η ψυχολογία τους είναι ένα μείγμα μειονεξίας και επιδεξιότητας. Χειρίζονται τις ενοχές των συγγενών κι εμπνέουν εμπιστοσύνη.  Καθησυχάζουν, το μάτι τους κόβει και μετράει τις περιπτώσεις, τους γέρους, τους νεότερους, τους βλάκες, τους χωριάτες, τους μυστήριους, τα δύσκολα περιστατικά, τα εγκεφαλικά, τις παροχετεύσεις των χειρουργημένων.  Ξέρουν ποιος θα την βγάλει έως αύριο. Ανταλλάσσουν πληροφορίες για τα σόγια και τα οικογενειακά, μιλάνε χαμηλόφωνα και περνοδιαβαίνουν τους διαδρόμους των κλινικών φορώντας γάντια μιας χρήσεως, πολύ απασχολημένες πάντα... Συντηρούν μια απαραίτητη μυστικοπάθεια, έτσι που να νιώθεις ότι κάτι έχεις χάσει. Κλείνουν τις δουλειές και σιγουρεύουν τις βάρδιες. Δικτυώνονται και αυτοεπαινούνται... Καλοπιάνουν τους πελάτες... Καβατζώνουν τις πάνες ακράτειας, τα μήλα και τις αλοιφές για τις κατακλίσεις.  Δεν χάνουν ποτέ τα λόγια τους. Ξέρουν να  βάζουν στην θ...

Αν ήμουνα το ΕΣΡ θα καταργούσα τις διαφημίσεις,  που πάει να πει ότι θα καταργούσα την ιδιωτική τηλεόραση,  μπορεί και την δημόσια...  που πάει να πει ότι θα καταργούσα τον εαυτό μου. Γι'αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι το ΕΣΡ.

Αννούλα καλό μου παιδί, βλέπω τα ορθάνοιχτα κι έκπληκτα μάτια σου να με κοιτούν και για τον λόγο αυτό σπεύδω να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις. Το πρώτο ερώτημα που δεν θα σου τεθεί ποτέ, ζώντας σε ένα Πάρκο, όπως αυτό του Ελληνικού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου Πάρκου, παραδοσιακού ή νέου, της αλλοδαπής ή της ημεδαπής, είναι αν θέλεις να ζεις. Θέλεις Αννούλα να ζεις; Όχι εδώ ή εκεί,  αλλά γενικά.... Με την γενικότητα που δεν αφήνει απ'έξω τίποτα : τον εαυτό σου, τους ανθρώπους, τον κόσμο... Πρόσεξε, γιατί μπορεί να σου πάρει καιρό αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω ακριβώς πόσο. Εξαρτάται από το πόσο σύντομα και οδυνηρά θα σου συμβούν μερικά πράγματα. Η Αποκάλυψη, το σχίσιμο των πέπλων, των δαντελών και των κουρτινακιών για να δεις κάποτε την αλήθεια της αθλιότητας ή την άθλια αλήθεια... Η πραγματικότητα, το πρώτο που χρειάζεται είναι ο χρόνος. Μπορείς όμως να απαντήσεις ελεύθερα και όποτε κρίνεις ότι είσαι έτοιμη. Τότε,  αφού έχει συμβεί η Αποκάλυψη, η ερώτηση διατυπώνεται ως ε...

Η πρώτη κουβέντα,  η πρώτη αντίδραση,  αυτό που αυθόρμητα έβγαινε ήταν η άρνηση... ένα καταρχήν Όχι.  Η πρώτη απάντηση ήτανε Όχι. Στα πιο μικρά πράγματα, στα καθημερινά, αυτά που εκτυλίσσονται στο ενάμισυ τετραγωνικό... Μετά απορούσε για την μοναξιά που υπάρχει στα χωριά. Κι ήτανε αυτή η απορία της, μια απορία στατική και λιμνάζουσα... κομμάτι των λόγων, μαζί με άλλα,  που συντηρούσε τον κόσμο της. Απορούσα και γω, πώς γεννήθηκαν τόσα παιδιά.... απο ένα σώμα ερμητικά κλειστό... Ήταν η μηχανική των σωμάτων ή ένα μηχανικό σώμα και γύρω του ένα εκτεταμένο πλέγμα μύθων που συντηρούσαν τον κόσμο, σ'αυτήν την άθλια κατάσταση. Η ποινή για όλα αυτά ήτανε Θάνατος. Ένα απόλυτο και  καταρχήν Όχι.

Το σώμα ελευθερωμένο πια από την δυναστεία μιας ατσαλένιας βούλησης που δεν το υπολόγιζε κι ούτε του χαρίστηκε ποτέ... για πόσα χρόνια; μπορεί και ενενήντα.... μπορούσε πλέον να υπολογίζει στην συμπόνια των άλλων... Μπορούσε να δείχνει αυτό που ήταν ....μόνο  ένα σώμα. Σάρκες και οστά τυλιγμένα με ένα ξερό δέρμα, χαλαρές συνδέσεις,  ... μπορούσε να αφεθεί στην ανημπόρια του...στην πραγματικότητα του χρόνου και της φθοράς. Όχι,  δεν χρειαζόταν να προσποιείται πια... Ήταν η ανάγκη .... Η ανάγκη του υποστηρίγματος, του τρέμουλου, της ούρησης, το μπλάβισμα των φλεβών, το στόμα που μπορούσε τώρα να χάσκει..., ο φόβος. Είχε επέλθει μια εξισορρόπηση.... καθώς η βούληση μέρα τη μέρα σμίκρυνε, το σώμα ζάρωνε κι αυτό, κύρτωνε ... τώρα φαινότανε ό, τι είχε μπορέσει να γίνει,  ό, τι ήτανε κι ό, τι υπήρχε. Τώρα φαινότανε η ηλικία και η πραγματικότητα που προσπαθούσε τόσο πολύ, με τόσους τρόπους, για τόσο πολύ καιρό να αποφύγει...ο άνθρωπος γυμνός μπροστά στην απώλειά του....

Αυτοί μπορεί να πίστεψαν ότι τους περιφρονώ, στην καλύτερη περίπτωση... στην χειρότερη, ότι δεν είχα κατι να πω και γι' αυτό απέρριψα την πρότασή τους να μου πάρουνε μια τηλεοπτική,  παρακαλώ πολύ,  συνέντευξη... Η περίπτωσή σας και ο βαθμός του πτυχίου σας αποτελούν πρότυπα για όλους, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε....  μου είπε η υπεύθυνη στο τηλέφωνο. Ωραίο ακούγεται.... Γενικά στις διάφορες εκπομπές ακούς ωραία πράγματα... και ηλίθια στην ιδια σταθερή αναλογία από την οποία κατασκευάζονται τα διάφορα πρότυπα. Είναι γοητευτικό να σε κατατάσσουν στα πρότυπα. Τροφοδοδείται ο ναρκισσισμός σου και παρέχεται μια αίσθηση δικαίωσης και αναγνώρισης,  πράγματα απαραίτητα για τους ανθρώπους,  όσο ο αέρας,  το νερό, το κινητό και η κάρτα ανάληψης μετρητών την εποχή των capitals control.... Επιπλέον, δίνει κύρος και δίπλα σου, και επί τη ευκαιρία της αναδείξεώς σου εις τοιαύτην περίοπτην θέσιν, κολλάνε σαν μύκητες οι διάφορες κοινοτυπίες που έχουν ...

Εάν συναντήσετε κάποιον, πράγμα όχι δύσκολο, που να παραπονιέται ότι δεν τον καταλαβαίνουν οι άνθρωποι,  να κλαψουρίζει ότι δεν τον νιώθουνε, ακούστε τον, προσφέρετέ του αυτήν την μικρή στοματική χαρά,  αλλά κατά τ'άλλα, ψάξτε με σιγουριά να βρείτε το χάσμα μέσα του.  Υπάρχει ένα ρήγμα ανάμεσα στους ρόλους και τις συμβάσεις που έχει αναλάβει και στην βαθύτερη δομή και κατανόηση του εαυτού του. 

Ο σκύλος γαβγιζε απ'το πρωί. Είναι ένας μεγάλος σκυλος δεμένος στην αυλή και το γάβγισμά του βαρύ και γεμάτο. Γάβγιζε χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Δεν άντεχα να τον ακούω άλλο. Βγήκα στην πόρτα της κουζίνας κρατώντας ένα κοντάρι... σταμάτα ....σταμάτα επιτέλους ...τον απείλησα. Εκείνος σα να αντιλήφθηκε μέσα από την διαταγή την εξάντληση της αντοχής μου, σταμάτησε και χώθηκε στο σπιτάκι του. Δεν άντεχα άλλο το βογκητό της. Από μέρες έχω βάλει στ'αυτιά μου βαμβάκι κι όλα τα ακούω σαν μέσα σε βυθό. Ισως είναι χειρότερα έτσι, γιατί το βογκητό δυνάμωσε. Αν η ψυχή μου είναι ένα σχοινί,  την νιώθω τεντωμένη να τρίβεται πάνω του. Η παρουσία της είναι ένα βογκητό. Τίποτε άλλο. Δεν έχει τίποτα να πει, δεν έχει τίποτα να κάνει. Αυτού του τίποτα του θανάτου, είμαι ο αποδέκτης. Δεν υπάρχει κανείς εμφανής λόγος να βογκάει. Παγιδευμένη στην παγίδα που ύφαινε για χρόνια,  να μην μπορεί κανείς να ξεφύγει από μια δυστυχισμένη μάνα... από μια ζωή δυστυχίας... πώς αλλιώς θα κρατού...

Κάθε που πιάνει να ψυχραίνει κάνω  αυτή τη δουλειά. Διαλέγω μια Κυριακή,  μια πίσημον ημέρα και κατεβάζω τα χειμωνιάτικα. Δύο παντελόνια, ένα καφέ,  το άλλο μπλε πεντέξι πουλόβερ, εκείνο το αγαπημένο μου το μαύρο με τον μεγάλο γιακά τον γιακά που ξεχειλίζει μερικές πιο λεπτές μπλούζες, για κεινες τις ημέρες που δεν ξέρει πώς να ντυθεί κανείς οι ζακέτες μου.... και το παλιομπουφάν μου. Και κάθε φορά σκέφτομαι τι καλά που θάτανε να είχα και γω ένα εγγλέζικο κοστούμι..., απ'αυτά με το ψαροκόκαλο, σε χρώμα γκρι το σοβαρό του επισήμου, από ύφασμα ακριβό, κομμένο και ραμμένο ακριβώς σε σχέδιο κάποιου αναγνωρισμένου μόδιστρου ένα καλοραμμένο, κομψό εγγλέζικο κοστούμι να'χει και μια ετικέτα περασμένη στην φόδρα του μια ετικέτα με χρυσά εγγλέζικα γράμματα Made in UK τι καλά που θάτανε Μετά βρίσκω το σάλι  με τα μακριά κρόσια και τα μεγάλα μοτίβα των πολύχρωμων λουλουδιών ξέχασες το σαλι σου εδώ, μάνα της είπα στο τηλέφωνο, το ρίχνω πάνω μου κι ανάβω τ...