Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_σχόλιο επί του θρήνου

Δυστυχώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει πιο σύγχρονη συνέχεια του χθεσινοβραδινού άρθρου από αυτήν που συνέβη στη Νίκαια της Γαλλίας τα ξημερώματα!.
Ο κόσμος όπως αυτός εξουθενώθηκε και ευτελίστηκε, όπως στερήθηκε κάθε νοήματος θα επιμένει να κάνει αισθητή την παρουσία του...με τρόπο αβυσσαλέο και αιματηρό.
Ένας κύκλος  κλείνει και ένας καινούργιος ανοίγει... Κάποιος διεθνολόγος που άκουσα σήμερα το πρωί στην tv είπε ότι πρέπει να αποκτήσουμε  όλοι "κουλτούρα ασφαλείας" κι άλλοι είπαν άλλα και δώστου να καταλάβει... "απαντήσεις"!
Οι συνειδητοποιήσεις θα είναι πολύ σκληρές για όλους και η κατάρρευση πλήρης μέσα στα χρόνια που θα έρθουν. Απάντηση δεν θα υπάρχει. Το μόνο που θα υπάρχει θα είναι κάτι πατεράδες με τα μωρά στα χέρια τους που θα τρέχουν για να τα σώσουν, τα πυροτεχνήματα θα σκάνε ψηλά και θα κάνουν τον ουρανό κατακόκκινο, οι ήχοι της γιορτής και τα τραγούδια θα αναμειγνύονται με τις κραυγές...όλες οι βάρκες θα βουλιάζουν στη Μεσόγειο.
Ο θρήνος ξεκίνησε...
Κανείς δεν θα εξαιρεθεί κι όλοι θα αναμετρηθούν με τα στοιχεία του κόσμου στην τραγική τους πραγματικότητα. Κι αυτό που  λένε και κάποιοι το πιστεύουν και το προωθούν ως στάση απέναντι στη νέα κατάσταση,  ότι οι δυτικοί δεν θα αλλάξουν τον τρόπο της ζωής τους.. ότι δεν θα τρομοκρατηθούν από την τρομοκρατία κι άλλα τέτοια κορδελάκια, είναι ότι πιο προκλητικό, υπερφίαλο, παρανοϊκό και γελοίο μπορεί κάποιος να αντιτάξει...
Είναι και κάτι ακόμα: Είναι η διαιώνιση του ψεύδους, της απατηλής ευζωίας και της μονομέρειας μέσα στην οποία ο δυτικός μέσος άνθρωπος έχει τακτοποιήσει την ζωή του, δηλαδή τον εαυτό του... ούτε καν τα παιδιά του... και τα ατομικά του θέλω.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος προφήτης για να το κατανοήσει αυτό, ούτε φωτισμένος από κάποια υπερφυσική δύναμη, ούτε καν έξυπνος άνθρωπος... το μόνο που χρειάζεται είναι να έχει ζήσει στον πραγματικό κόσμο... πραγματικές εμπειρίες ζωής.




Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός