Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ
ιστολόγιο σκέψεων και συναισθημάτων
Α,τώρα με πέτυχες σε ευαίσθητο σημείο.Το ney είναι το παραδοσιακό όργανο των σούφι(μυστικιστικό κίνημα του ισλάμ με κυριότερους εκπροσώπους τον Ρουμί,τον Σααντί,την Ραμπία αλ-Ανταουιγια κ.α.,αξίζει το κόπο να ασχοληθεί κανείς).Καταπληκτικός ney-ιστας είναι ο αλεβίτης Kudsi Erguner.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεταφέρω την προηγούμενη κουβέντα εδώ.Το δύσκολο δεν είναι να θεραπευτεί κάποιος αλλά να καταλάβει ότι χρήζει θεραπείας.Πάντως ενορία από ενορία έχει τεράστιες διαφορές.Το λέω γιατί από μεγάλη(20000 ατόμων)ενορία βρέθηκα σε μικρή(300 ατόμων).Επιλογή μου.
παπα-Κώστας
Χαίρομαι που σ' αρέσει ο ήχος του Νάϊ, παπα-Κώστα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Αλ. Παπαδιαμάντης έχει γράψει για το νάϊ στον "Ξεπεσμένο Δερβίση"... πολύ ωραίο διήγημα!
Κι είναι εκπληκτικό που ένας ιερέας της ορθόδοξης εκκλησίας μπορεί να έχει μια τόσο καρδιακή - ευαίσθητη σχέση με τις παραδόσεις άλλων δογμάτων, όπως το ισλάμ.
Νομίζω ότι όποιος έχει πραγματικά τοποθετήσει τον εαυτό του "εν Χριστώ" είναι ουσιαστικά ελεύθερος να διαβάζει ή να ακούει οτιδήποτε, δίχως να φοβάται ότι θα χάσει την ιδεολογική του καθαρότητα.
Τι εμποδίζει τον σύγχρονο άνθρωπο να αντιληφθεί ότι χρήζει, όπως λες (και συμφωνώ) θεραπείας;
Νομίζω ότι η απάντηση βρίσκεται μέσα στον πολιτισμό μας -ιδιαίτερα τον σύγχρονο- και είναι η έννοια της αυτάρκειας. Όποιος νιώθει ή επιδιώκει να είναι αυτάρκης, αυτός δεν χρειάζεται καμία "θεραπεία".
Πρέπει να αισθάνεται κάποιος αισθάνεται ανεπαρκής, πένης, στερημένος, πρέπει να πονάει ως ύπαρξη... πράγματα που είναι εξορισμένα από την σύγχρονη αντίληψη περί ανθρώπου.. στόχων κλπ, κλπ.
Καλή Κυριακή.
Δε συμμερίζομαι την φοβία των περισσότερων για τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις,ειδικά τα μυστικ(ιστικ)ά ρεύματα.Αν ξέρεις ότι ακολουθείς την μόνη αληθινή οδό δεν τίθεται θέμα αποπροσανατολισμού.Αν δεν το νιώθεις αυτό,είσαι έτσι κι αλλιώς σε λάθος δρόμο και πρέπει να το κοιτάξεις.Δε γίνεται να μη με συγκινήσει το ποίημα της αλ-Νταουίγια
ΔιαγραφήΩ Κύριε,
αν σε λατρεύω από φόβο για την κόλαση
στην κόλαση να με πετάξεις
αν σε λατρεύω γιατί θέλω τον παράδεισο
να μου τον αρνηθείς
μ'αν σε λατρεύω μοναχά για χάρη σου,ω τότε
μη μου αρνείσαι την αιώνια σου ωραιότητα.
Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος(του οποίου κακέκτυπο κοντεύουμε να γίνουμε) δυσκολεύεται να κατανοήσει ότι θα πεθάνει,πόσο μάλλον για θεραπεία,μετάνοια κλπ.
Άλλωστε όσο καταναλώνει θεωρείται υπερεπαρκής.
Η Εκκλησία σήμερα θέλει να πλησιάσει τον ζαλισμένο άνθρωπο με ένα λόγο και ένα τρόπο σκέψης που γίνεται βίαια και άτσαλα από ανατολικός,δυτικός και γι'αυτό είναι καταδικασμένος σε αποτυχία
παπα-Κώστας
Δεν έχω να προσθέσω τίποτα...
ΔιαγραφήΕίναι μεγάλη ΧΑΡΑ να συνομιλώ μαζί σου παπα-Κώστα...
και μεγάλη ΤΙΜΗ μου κάνεις που επισκέπτεσαι και γράφεις στο μπλόγκ μου.
Ναι είσαι καλά για τους ενορίτες και τους οικείους σου και για την Εκκλησία ολόκληρη...
Τι ποίημα...
"μ' αν σε λατρεύω μοναχά για χάρη σου, ω τότε...
μη μου αρνείσαι την αιώνια σου ωραιότητα...
Μωρ'τι τιμή και σαχλαμάρες(που λέμε και στο χωριό μου)!Δεν πιστεύω ότι κάποιος(οποιοσδήποτε) "κάνει τιμή" που μιλάει σε κάποιον άλλο.Άμα την ψωνίσουμε κι έτσι,χαθήκαμε.
ΔιαγραφήΚαι ένα απόσπασμα του Σααντί το οποίο το έχω σαν "οδηγό"(όχι αυτό από την ταινία με το προφιτερόλ,σχετικό με ενορίες,παπάδες κλπ)
Κάποιος άνθρωπος ονειρεύτηκε πως ένας βασιλιάς πήγε στον Παράδεισο και ένας δερβίσης στη Κόλαση."Πώς είναι δυνατό αυτό" μονολόγησε.Τότε ακούστηκε μια φωνή να λέει:"ο βασιλιάς πήγε στον Παράδεισο,επειδή σεβάστηκε τους δερβίσηδες,ο δερβίσης πήγε στη Κόλαση επειδή συμβιβάστηκε με τους βασιλιάδες".
παπα-Κώστας
Όπως νομίζεις παπα-Κώστα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ νιώθω ότι με τιμά κάποιος που μου λέει "πέτυχες το ευαίσθητο σημείο μου"... όχι γιατί το πέτυχα, αλλά γιατί ομολογώντας κάτι τέτοιο μου δείχνει το ευαίσθητο σημείο του...
Ακόμα κι όταν κάποιος λέει ποιό ποίημα του αρέσει, όπως αυτό που έστειλες, και πάλι τιμή νιώθω.
Η ευαισθησία μας - το μαλακό κομμάτι του εαυτού μας - αποδίδει και απολαμβάνει τις "τιμές" και όχι το δυνατό, ήτοι οι βασιλιάδες....
Ωραίο το κομμάτι του Σααντί!
Αν το θέτεις έτσι,ναι.Το καταλαβαίνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήπαπα-Κώστας