_Οι καλλιτέχνες γεννιούνται χωρίς χέρια

εργο: Νίκη Στρατάκη

Ξέρω ότι παραξενεύτηκες.

Κι έλεγες :
Οι νύχτες με βρίσκανε κουλουριασμένη στο κρεβάτι μου.
Η πάλη με τη μνήμη, τις εικόνες, τα λόγια, τις παραστάσεις.
Οι νύχτες που απουσίαζα.
Η απουσία είναι ένα πράγμα που το πιάνεις, ένα κενό σαν τσιμεντόλιθος.
Η έλλειψη ασφάλειας. Ξέρετε...
Ο ίλιγγος της πτώσης είναι κάτι που σε κάνει ν' απλώνεις
δεξιά αριστερά, σπασμωδικά, κάτι σαν χέρια.
Πασχίζεις να πιαστείς από κάπου.

Μα δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. 
Τότε μπορεί να σου βγούνε ζωγραφικές, μουσικές, στιχάκια.
Ξέρετε.... Οι ποιητές κι οι καλλιτέχνες γεννιούνται καμιά φορά δίχως χέρια, άλλες φορές δίχως μιλιά, άλλες δίχως μάτια.
Όχι, όχι δεν ξέρετε.
Λοιπόν; τι θέλετε να σας πω;
Α! ναι κάτι για τους τηλεθεατές σας.
Ο φωτισμός είναι καλός;
..........................................
Τελειώσαμε;

Δεν είπες τίποτα απ' αυτά όταν σε ρωτήσανε. 

 

Κι έλεγα :

Νίκη μου, αγαπημένη Νίκη, συντροφιά μου,

Η σκέψη μου, αν μπορεί η σκέψη να έχει χέρια, χαϊδεύει τα μαλλιά σου.

Τα λόγια μου, αν τα λόγια μπορούν να έχουν χέρια, κουνάνε ρυθμικά την κούνια σου.