-το αναρχικό το στόμα σου ρίχνει αυτοσχέδιες βόμβες

τρομάζουν όσοι αδιάφοροι πηγαίνουν στην δουλειά τους.

τρομάζουν όσοι ξέχασαν πώς είναι ο κρότος

τρομάζουν όσοι στέκουν σε ουρές,

όσοι ζουν στη σκόνη τόσο που οι ίδιοι σκόνη γίνανε 

τρομάζουν όσοι ζουν μεσ’ την σιωπή.

όσοι χάσανε τον αριθμό των άστρων

τρομάζουν όσοι χάσανε τον τρόπο να αγαπάνε,

να εμπιστεύονται 

τρομάζουν όσοι φοβούνται,

όσοι παίρνουν φάρμακα για να αποκοιμηθούνε  

όσοι δεν βλέπουν όνειρα, 

όσοι πηγαίνουν ίσια,

όσοι αποταμιεύουνε τα ίδια τα παιδιά τους

για να τα καταναλώσουνε σε εποχές ανάγκης

τρομάζουν όσοι άλλους τρομάζουνε

για να κυλάει σαν ποταμός και σα πνιγμός ο τρόμος,

τρομάζουν όσοι φοβούνται το κορμί

κι εδώ κι εκεί  το εκθέτουν για να΄ναι ένοχο, μουγγό

τρομάζουν όσοι νουθετούν, 

όσοι δικάζουν, όσοι δείχνουν,

όσοι δεχθήκανε να κλείσουν το μυαλό τους

σ’ ένα κουτί και το ‘βαλαν στο σαλόνι 

και κλείσανε τον λόγο τους  σ’ ανόητες εκφράσεις,

όσοι λένε ευχαριστώ για τα σκουπίδια της ζωής,

όσοι καταναλώνουνε πνευματικές  τροφές και  άνοστα τραγούδια,

και μένουν να θαυμάζουνε τους προβολείς

της δύναμης  μιας άχαρης αυταπάτης

τρομάζουν όσοι αναμασούν λόγια που δεν κατάλαβαν

όσοι φορτώνουν στις λέξεις την αρρώστια τους

ενώ  αυτοί μιλούν με τον ευγενικό, 

τον στρογγυλό τον δήθεν δημόσιο λόγο.

τρομάζουν όσοι δηλώνουν σώφρονες, τίμιοι, συνετοί,

όσοι αναβάλουνε 

κι όσοι κυκλοφορούν  μόνο ώρες που πρέπει.

Το αναρχικό το βλέμμα σου τους αποτελειώνει.

Τα χάνουν όταν σε βλέπουνε γυμνό, ζωώδη, πεινασμένο,

χωρίς καλύμματα χωρίς καμιά κουκούλα

χωρίς μια στάλα εντροπής

χωρίς καμία τύψη

χωρίς το φόβο να είσαι μόνος σου, μην μοιάζεις με κανέναν,

μόνο τις άναρχες τις  ρίζες σου

να απλώνεις από κάτω, αγγίζοντας τα έγκατα,

πιέζοντας τον ουρανό,

και τ’ αναρχικά τα μάτια σου

ν' αναποδογυρίζουνε

αγάπη μου,  τον κόσμο.