_με τον φίλο μου, 2014 π.Χ.

Δεν θέλω να κάνω καμία νέα αρχή, μου είπε το έτος 2014 π.Χ
Δεν θέλω να υποδεχθώ τη νέα χρονιά ως άρτι αφιχθείς στον κόσμο τούτο. 
Δεν θέλω να ξεχάσω. 
Θέλω να συνεχίσω. 
Θέλω να εντάξω αυτό που πέρασε μέσα σ' αυτό που θα έρθει. 
Κι όλο μαζί να το εκσφενδονίσω σ' αυτό που δεν θα έρθει ποτέ για μένα. 
Τι παράξενο; 
Αυτό που ποτέ δεν θα έρθει για μένα ....
...κι όμως εγώ το σκέφτομαι. 
Εσύ φταις..., μου είπε.
Και επειδή το σκέφτομαι υπάρχει κιόλας. 
Εδώ τώρα. Ο κόσμος.
Γιατί τι ήταν ο κόσμος πριν τον σκεφτούμε; 
Τι ήταν τα κτίρια πριν κάποιος σκεφτεί να τα φτιάξει;
Τι ήταν οι δρόμοι πριν κάποιος χαράξει την πορεία τους; 
Τι ήταν τα ρολόγια 
Πριν τα ρολόγια δείξουν δώδεκα; 
Πριν αλλάξει ο χρόνος.  
Πριν πούμε τον χρόνο, χρόνο που άλλαξε;
Τι ήταν ο χρόνος πριν; 

Σε μένα μιλάς; 
Εδώ τώρα;
Γελάω πίσω από την πλάτη μου. 
Γελάω με τον χρόνο
τον φίλο μου, με τις ανησυχίες του, με τα ερωτήματά του. 
Και τον χτυπάω στην πλάτη. 
Πέρασε το παρόν. 
Το παρελθόν περνάει τώρα. 
Κακοποιηθήκαμε, φίλε μου, κοίτα πως σε κάνανε... κομματάκια. 
Κοίτα πώς με έκανες, όλο ραγίσματα. 
Στάσου του λέω, στάσου να σε ζωγραφίσω ως
Το μέλλον

Ζαλιστήκαμε και 
αγκαλιαστήκαμε και πέσαμε ξεροί 
να γελάμε με τον χρόνο τον φίλο μου. 
Η λήθη και η α-λήθεια. 
Μαζί 
να γελάμε.