Σε έχω δει να ισορροπείς στην άκρη των κεραμιδιών,
και σ’ έχω δει να φτάνεις στο τέλος μιας υδρορροής.
Να σπας με δύναμη τις πιο καλές ομπρέλες,
να παρασύρεις με ορμή τους χαλαρούς τους τοίχους
και σ’ έχω φανταστεί να βουτάς με στόμα κλειστό
μέσα σε υπονόμους που αποχετεύουνε
νερά απ’ όλη την πόλη.
Συγκρινόμενος με τη βροχή
σε βρίσκω βροχερότερο,
τόσο πολύ βρεγμένο
μες τα παπούτσια σου βροχή,
στο φανελάκι σου βροχή,
έως το κόκαλο βροχή.
Τόσο πολύ βρεγμένο,
που αν έχει νόημα η βροχή
είναι
που τώρα πια λέμε «βροχή»
και όλοι εννοούμε εσένα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου