Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_keep going: μια ιπποδρομιακή ιστορία

Δίπλα στο επίσημα αναγνωρισμένο ντόπινγκ των αθλητών που καταδικάζεται και διώκεται, υπάρχει το ακόμα πιο επίσημο ντόπινγκ των καθημερινών ανθρώπων το οποίο επαινείται. Είναι η σύγχρονη "κόκκινη παντιέρα" μας. Το λάβαρο του αγώνα του καθημερινού ανθρώπου...
Το λάβαρο αυτό λέει ότι δεν πρέπει να τα παρατάμε ποτέ....ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε...keep going...
Οι εμψυχωτικές αυτές παροτρύνσεις, το ντόπινγκ, φτάνουν στα αυτιά μου όπως οι ιαχές των θεατών σε ιπποδρομιακούς αγώνες που παροτρύνουν τα άλογα να τρέξουν, να μην τα παρατήσουν, να πηδήξουν όλα τα εμπόδια... γι'αυτό άλλωστε υπάρχουν για να πηδάνε τα εμπόδια.
Ποιός όμως το όρισε αυτό; ποιος ρώτησε τα ίδια τα άλογα; ποιός καθόρισε τα εμπόδια και τι είδους είναι αυτα;
Εν ολίγοις, καθόλου δεν συμφωνώ με την νέα. (;) προμηθεική,  χολυγουντιανή, ηρωική φιγούρα που προωθείται και που έχει  σκοπό να μην -προς θεού!-  σταματήσουμε να τρέχουμε. Σταματήσουμε γιατί κουραστήκαμε, γιατί βαρεθήκαμε, γιατί δεν μας αρέσει ο αγώνας, γιατί θέλουμε να τα ξύσουμε, γιατί θέλουμε να σκεφτούμε, γιατί τινάξαμε τα πέταλα... γιατί ως εδώ ήτανε.

Αυτή η ώθηση για προχώρημα που λαμβάνει ηθικές και παραδειγματικές διαστάσεις (τα μμε ψάχνουν μανιωδώς τέτοιες "ηρωικές" περιπτώσεις, για να τις προβάλλουν, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν) προδίδει την αγωνία ενός ολόκληρου πολιτισμού να αγγίξει το μηδέν στο οποίο έχει φτάσει και το οποίο του γνέφει από τον πάτο του πηγαδιού. Μπροστά σ'αυτή την αγωνία είναι προτιμότερη η κατασκευή ενός αενάως κινουμένου μηχανισμού,  ο οποίος όμως επειδή τυγχάνει να είναι ανθρώπινος, χρειάζεται ένα ιδιότυπο "καύσιμο", μια ψυχική ιδεολογική και νοητική παντιέρα...keep going, ποτέ δεν τα παρατάμε....

Πριν φτάσουμε να πούμε τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να συνεχίσει να αγωνίζεται τον δύσκολο αγώνα της ζωής, πρέπει να τον αναγνωρίσουμε ως άνθρωπο. Τούτο σημαίνει ότι επειδή είναι άνθρωπος έχει την δυνατότητα και να αρνηθεί αυτόν τον αγώνα, όπως πολλοί το έχουν κάνει.
Η αποσιώπηση και η απώθηση αυτής  της δυνατότητας,  είναι που καθιστά ύποπτο έως φαιδρό όλο αυτό το ντόπινγκ και  που το κάνει να μοιάζει με μια επιπόλαια ξεπέτα...
Η αποσιώπηση αυτής της δυνατότητας συνιστά ύψιστη περιφρόνηση στον άνθρωπο και προς όλους αυτούς που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δεν τα έβγαλαν πέρα με τη ζωή.
Η αποσιώπηση αυτής της δυνατότητας της άρνησης για αγώνα, η βίωση της βαθιάς ήττας, συνιστά ένα σύγχρονο ταμπού, ένα κρυμμένο μυστικό το οποίο οφείλει να παραμείνει μυστικό για μια βαυκαλιζόμενη ανθρώπινη συνείδηση που μες την ωραιοπάθειά της πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Η αποσιώπηση αυτής της δυνατότητας καθιστά οποιοδήποτε προχώρημα και οποιοδήποτε αγώνα, τυφλό και απερίσκεπτο,  δηλαδή μηχανιστικό.  Και επιπλέον εύκολο,  όσο χρειάζεται για να τον κατευθύνουν πότε απο εδώ,  πότε από εκεί όσοι διαθέτουν τα μεγάλα ακροατήρια της εποχης

 Αυτό το keep going,  λοιπόν, μόνο στον ορίζοντα του σταματήματος  που τον έχει αγγίξει, αντιπαραθέσει, ενσωματώσει και ουσιαστικά τον έχει οικειοποιηθεί σαν πλευρά της πραγματικής ανθρωπινότητας και θνητότητας μπορεί να έχει  νόημα η υπέρβαση των εμποδίων και η πράξη που προέρχεται από αυτό το προχώρημα μπορεί τότε να αναγνωρίζεται ως ανθρώπινη.

Τα άλογα εν τω μεταξύ θα συνεχίσουν να τρέχουν στους ιπποδρομιακούς αγώνες υπό τον ήχο των επευφημιών,  και φορώντας παρωπίδες να γράφουν ιστορία!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,