Πιστεύουν ακόμα κάποιοι ότι οι θάνατοι νέων στους αυτοκινητόδρομους της χώρας ειναι ένδειξη ελλιπούς κυκλοφοριακής αγωγής που δεν διδάσκεται στα σχολεία;
Όταν πρώτη αιτία θανάτου, στους νέους από 19 έως 29 χρόνων δεν είναι κάποια ασθένεια, ένα "φυσικό" αίτιο, αλλά μια βίαιη ακαριαία και αθέλητη παύση, μπορούμε να ελπίσουμε ότι αρκεί μια μικρή ανακατασκευή του αναλυτικού προγράμματος στα δημοτικά και στα γυμνάσια ώστε να συμπεριλάβει μια ώρα "κυκλοφοριακής αγωγής" και μια παράλληλη ψιλο-επιμόρφωση κάποιων καθηγητών, ως απάντηση ;
Τότε, συγνώμη, αλλά δεν έχουμε καταλάβει καν το ερώτημα.
Και δεν έχουμε καταλάβει το ερώτημα, διότι μαθημένοι όλοι και κυρίως οι έχοντες δημόσια θέση και αξίωμα, να σκέφτονται με όρους στατιστικών δεδομένων και συλλογής πληροφοριών (κάτι που δυστυχώς δεν αφορά μόνο αυτούς, αλλά φτάνει ως κάτω στους "απλούς πολίτες", μέσω της τηλεοπτικής ενημέρωσης) διαθέτουν ήδη ένα απόθεμα απαντήσεων μιας ανάλογης ορισμένης ποιότητας, πράγμα που τους εμποδίζει να έρχονται σε επαφή με τα πραγματικά ερωτήματα που τίθενται ενώ παράλληλα τους δίνει το περιθώριο να είναι ικανοποιημένοι με τις "απαντήσεις" τους και συνειδησιακά εντάξει με τις πράξεις τους.
Η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου, χθες στην Βουλή, ενόσω τα μαντάτα για τους νέους θανάτους των πέντε παιδιών στον Εύοσμο, είχανε φτάσει, για την εισαγωγή μαθήματος κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία, είναι η απάντηση σε ερωτήματα του τύπου : τι πρέπει να καταλαβαίνω όταν βλέπω ένα οδικό σήμα στον δρόμο; ποιοί είναι οι κανόνες που ισχύουν όταν κάποιος κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο ή με τα πόδια στους δρόμους; ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου και τα δικαιώματά μου όταν κυκλοφορώ; κ.ο.κ.
Παρατηρήστε ότι σε όλες αυτές τις ερωτήσεις θα μπορούσε να αντιστοιχεί μια στατιστική έρευνα δεδομένων του τύπου : το τάδε ποσοστό των μαθητών δεν γνωρίζουν το τάδε σήμα κ.ο.κ.
Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει, "καλά, ως υπουργός παιδείας που είναι ο άνθρωπος, τι περίμενες να πει;". Εξαρτάται, από το πώς εννοούμε και καταλαβαίνουμε την θέση του υπουργού Παιδείας και κατ'επέκταση -και τούτο είναι το σημαντικό, εντέλει- του δασκάλου ή του καθηγητή μέσα στο κοινωνικό σώμα. Αν δηλαδή πρόκειται για μια σχέση έμμισθης υπαλληλίας γύρω από έναν δεδομένο και κυρίαρχο αξιακό άξονα ή μια σχέση αποκάλυψης και ανακάλυψης πραγματικοτήτων που αφορούν την ζωή τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό -κοινωνικό επίπεδο.
Και επειδή θέλω να γίνομάι οσο το δυνατον συγκεκριμένη, το ερώτημα που θέτει αυτή η πρώτη αιτία θανάτου, δεν είναι άλλο παρά ένα ερώτημα περί της ζωής.
Στις κοινωνίες μας -στις οποίες μπορεί πράγματι κάποιος να συνάψει πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς προκειμένου κάπως να τις χαρακτηρίσει- τα σχετικά ερωτήματα περί της ζωής θεωρούνται απαντημένα, και είναι αυτή η ήδη "ικανοποιητική" απάντηση που τις καθιστά νεκρικές.
Μια παρέα νέων όμως δεν μπορεί να δεχθεί αυτή την ήδη απάντηση, διότι είναι τόσο πρωτογενώς ζωντανή, ορμούμενη από την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει την δική του απάντηση στο προκλητικό μυστήριο της ζωής εντός του οποίου βρέθηκε και του εαυτού του, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την περιφρόνησή της, που γίνεται περιφρόνηση και εξάλειψη του κάθε ενός προσώπου.
Αλήθεια, ποιός από αυτούς που "ξέρουν" και μιλάνε για όλα, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί -στις Βρυξέλλες ή στην Αθήνα, στο σχολείο ή στο σπίτι, στην τηλεόραση ή στο δρόμο- προσεγγίζουν ένα 17χρονο μαθητή ενός ΕΠΑΛ του Εύοσμου, με την ειλικρίνεια, την ανοιχτότητα και το δέος που απορρέει από το ερώτημα "ποιός είσαι εσύ και τι είναι η ζωή για σένα;"
Κι όμως είναι αυτό το πρώτο τη τάξει και συνεχές ερώτημα που τίθεται στον καθένα κι όσο απωθείται κι όσο περιφρονείται μέσα σε μια νεκρική πολιτεία, θα γίνεται η πρώτη αιτία θανάτου. Κι όχι μόνο στους δρόμους...
Μετά τα μπαράκια, ξημερώματα, κι ακόμα τίποτα δεν βρήκαμε...σανίδωσέ το!
Όταν πρώτη αιτία θανάτου, στους νέους από 19 έως 29 χρόνων δεν είναι κάποια ασθένεια, ένα "φυσικό" αίτιο, αλλά μια βίαιη ακαριαία και αθέλητη παύση, μπορούμε να ελπίσουμε ότι αρκεί μια μικρή ανακατασκευή του αναλυτικού προγράμματος στα δημοτικά και στα γυμνάσια ώστε να συμπεριλάβει μια ώρα "κυκλοφοριακής αγωγής" και μια παράλληλη ψιλο-επιμόρφωση κάποιων καθηγητών, ως απάντηση ;
Τότε, συγνώμη, αλλά δεν έχουμε καταλάβει καν το ερώτημα.
Και δεν έχουμε καταλάβει το ερώτημα, διότι μαθημένοι όλοι και κυρίως οι έχοντες δημόσια θέση και αξίωμα, να σκέφτονται με όρους στατιστικών δεδομένων και συλλογής πληροφοριών (κάτι που δυστυχώς δεν αφορά μόνο αυτούς, αλλά φτάνει ως κάτω στους "απλούς πολίτες", μέσω της τηλεοπτικής ενημέρωσης) διαθέτουν ήδη ένα απόθεμα απαντήσεων μιας ανάλογης ορισμένης ποιότητας, πράγμα που τους εμποδίζει να έρχονται σε επαφή με τα πραγματικά ερωτήματα που τίθενται ενώ παράλληλα τους δίνει το περιθώριο να είναι ικανοποιημένοι με τις "απαντήσεις" τους και συνειδησιακά εντάξει με τις πράξεις τους.
Η τοποθέτηση του υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου, χθες στην Βουλή, ενόσω τα μαντάτα για τους νέους θανάτους των πέντε παιδιών στον Εύοσμο, είχανε φτάσει, για την εισαγωγή μαθήματος κυκλοφοριακής αγωγής στα σχολεία, είναι η απάντηση σε ερωτήματα του τύπου : τι πρέπει να καταλαβαίνω όταν βλέπω ένα οδικό σήμα στον δρόμο; ποιοί είναι οι κανόνες που ισχύουν όταν κάποιος κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο ή με τα πόδια στους δρόμους; ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου και τα δικαιώματά μου όταν κυκλοφορώ; κ.ο.κ.
Παρατηρήστε ότι σε όλες αυτές τις ερωτήσεις θα μπορούσε να αντιστοιχεί μια στατιστική έρευνα δεδομένων του τύπου : το τάδε ποσοστό των μαθητών δεν γνωρίζουν το τάδε σήμα κ.ο.κ.
Βεβαίως, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει, "καλά, ως υπουργός παιδείας που είναι ο άνθρωπος, τι περίμενες να πει;". Εξαρτάται, από το πώς εννοούμε και καταλαβαίνουμε την θέση του υπουργού Παιδείας και κατ'επέκταση -και τούτο είναι το σημαντικό, εντέλει- του δασκάλου ή του καθηγητή μέσα στο κοινωνικό σώμα. Αν δηλαδή πρόκειται για μια σχέση έμμισθης υπαλληλίας γύρω από έναν δεδομένο και κυρίαρχο αξιακό άξονα ή μια σχέση αποκάλυψης και ανακάλυψης πραγματικοτήτων που αφορούν την ζωή τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό -κοινωνικό επίπεδο.
Και επειδή θέλω να γίνομάι οσο το δυνατον συγκεκριμένη, το ερώτημα που θέτει αυτή η πρώτη αιτία θανάτου, δεν είναι άλλο παρά ένα ερώτημα περί της ζωής.
Στις κοινωνίες μας -στις οποίες μπορεί πράγματι κάποιος να συνάψει πολλούς επιθετικούς προσδιορισμούς προκειμένου κάπως να τις χαρακτηρίσει- τα σχετικά ερωτήματα περί της ζωής θεωρούνται απαντημένα, και είναι αυτή η ήδη "ικανοποιητική" απάντηση που τις καθιστά νεκρικές.
Μια παρέα νέων όμως δεν μπορεί να δεχθεί αυτή την ήδη απάντηση, διότι είναι τόσο πρωτογενώς ζωντανή, ορμούμενη από την ανάγκη του ανθρώπου να δώσει την δική του απάντηση στο προκλητικό μυστήριο της ζωής εντός του οποίου βρέθηκε και του εαυτού του, που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την περιφρόνησή της, που γίνεται περιφρόνηση και εξάλειψη του κάθε ενός προσώπου.
Αλήθεια, ποιός από αυτούς που "ξέρουν" και μιλάνε για όλα, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί -στις Βρυξέλλες ή στην Αθήνα, στο σχολείο ή στο σπίτι, στην τηλεόραση ή στο δρόμο- προσεγγίζουν ένα 17χρονο μαθητή ενός ΕΠΑΛ του Εύοσμου, με την ειλικρίνεια, την ανοιχτότητα και το δέος που απορρέει από το ερώτημα "ποιός είσαι εσύ και τι είναι η ζωή για σένα;"
Κι όμως είναι αυτό το πρώτο τη τάξει και συνεχές ερώτημα που τίθεται στον καθένα κι όσο απωθείται κι όσο περιφρονείται μέσα σε μια νεκρική πολιτεία, θα γίνεται η πρώτη αιτία θανάτου. Κι όχι μόνο στους δρόμους...
Μετά τα μπαράκια, ξημερώματα, κι ακόμα τίποτα δεν βρήκαμε...σανίδωσέ το!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου