Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ενθύμια

Θυμάμαι πολλά από σένα.
Είναι καταπληκτικό πως τα ίδια πράγματα, τα ίδια γεγονότα και τις ίδιες στιγμές, διαφορετικοί άνθρωποι τα θυμούνται με διαφορετικούς τρόπους.
Ξέρεις πιστεύω ότι αν είναι να συναντηθούμε ξανά, στα έσχατα, όπως λένε,  θα συναντηθούν οι διαφορετικοί τρόποι που είχε ο καθένας μας για να βλέπει τα πράγματα και τον κόσμο.
Η συνάντηση θα ειναι μεγαλειώδης και αποκαλυπτική γιατί τότε για πρώτη φορά όλοι αυτοί οι κόσμοι και οι τρόποι και οι οπτικές θα είναι ανοικτά και εντελώς διάφανα και θα βλέπουμε μέσα ο ένας στον άλλο σε μια πανδαισία χρωμάτων και τόνων, και  θα δούμε όλοι όλα για όλους και θα λάβουμε γνώση και θα ' ναι αυτό η τελική νίκη της δικαιοσύνης, αν όπως λένε....
Αν όμως  αυτή η συνάντηση δεν γίνει ποτέ, εμείς θα εξακολουθήσουμε να μνημονεύουμε, να γράφουμε και να λέμε ό,τι μπορεί να θυμάται ο ένας για τον άλλο... "ενθύμιον φιλίας", "ενθύμιον αγάπης"....

Θυμάμαι πολλά από σένα.
Ίσως επειδή σε συνάντησα την εποχή που πάσχιζα να θυμηθώ.... ήταν επιτακτική ανάγκη να θυμηθώ γιατί ο καιρός περνούσε....
Ειναι καταπληκτικό πως όσο θυμάσαι τόσο ανακαλύπτεις πως τους μοιάζεις...
Ζεις όπως ζήσανε εκείνοι και πεθαίνεις όπως σου δείξανε.

Στις φακές να βάζεις μια φλούδα πορτοκάλι. Έτσι τις έκανε η μάνα μου... μου είχες πει.
Και το λεωφορείο θα φτάσει στην ώρα του. Θα οδηγεί ο πατέρας.
Ποιός μπορεί ν'αλλάξει τα δρομολόγια;



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,