_Ερνέστο Καρντενάλ : μια παράκληση για την Μαίριλυν Μονρόε

Κύριε, 
Δέξου την κοπέλα αυτή, γνωστή σε όλη τη γη,
με το όνομα Μαίριλυν Μονρόε.
Αν και δεν είναι αυτό το αληθινό της όνομα 
(αλλά Εσύ ξέρεις το αληθινό της,
αυτό της μικρής ορφανής που βιάστηκε στα εννιά της χρόνια 
και της μικρής εργάτριας που στα δεκάξι της ήθελε να αυτοκτονήσει),
που παρουσιάζεται τώρα μπροστά Σου
χωρίς κανένα μακιγιάζ, χωρίς τον ατζέντη της,
χωρίς φωτογράφους και χωρίς να υπογράφει αυτόγραφα,
μόνη σαν ένας αστροναύτης στη διαστημική νύχτα.
Όταν ήταν παιδί ονειρεύτηκε, ότι στεκόταν γυμνή σε μια εκκλησιά
(σύμφωνα με τη διήγηση του ΤΙΜΕ)
μπροστά σ΄ ένα πλήθος που γονάτιζε με τα πρόσωπα στο έδαφος
κι έπρεπε να περπατήσει στις μύτες των ποδιών της, για να μην πατήσει τα κεφάλια.
Εσύ ξέρεις τα όνειρά μας καλύτερα παρά οι ψυχίατροι.
Εκκλησία, σπίτι, υπόγειο, είναι η σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς
Αλλά και κάτι περισσότερο από αυτό επίσης… 
Τα κεφάλια είναι φανερό ότι είναι οι θαυμαστές 
(η μάζα των κεφαλιών στο σκοτάδι κάτω από μια φωτοπλημμύρα). 
Όμως το τέμπλο δεν είναι στούντιο της 20TH CENTURY FOX
Που έκαναν το ναό σπηλιά ληστών.

Κύριε,
Σ'αυτόν τον κόσμο, το μολυσμένο από αμαρτίες και ραδιενέργεια
Εσύ δεν θα ενοχοποιήσεις τόσο πολύ μια μικρή εργάτρια,
Που όπως κάθε μικρή εργάτρια, ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά.
Το όνειρο βγήκε αληθινό (αλλά σαν την αλήθεια του τεχνικολόρ).
Εκείνη αυτό που έκανε ήταν νά παίξει αυτό που της είπαμε
-το έργο της ίδιας μας της ζωής- κι ήταν ένα έργο παράλογο. 

Συγχώρα την,  Κύριε,  και συγχώρα μας για την 20ΤΗ CENTURY FOX μας
γι'αυτήν την τεράστια Υπέρ - Παραγωγή,  όπου όλοι μας έχουμε δουλέψει. 
Πεινούσε γι'αγάπη και της προσφέραμε ηρεμιστικά. 
Για την θλίψη, που δεν είμαστε άγιοι, της προσφέραμε την ψυχανάλυση.
Θυμήσου, Κύριε, τον αυξανόμενο φόβο στο δωμάτιο
Και το μίσος για το μακιγιάζ -επιμένοντας να την μακιγιάρουν σε κάθε σκηνή-
Και πόσο μεγάλωνε η φρίκη κι η σύγχυση στο στούντιο. 
Σαν κάθε μικρή εργάτρια ονειρεύτηκε να γίνει σταρ του σινεμά
κι η ζωή της υπήρξε τόσο μη πραγματική
σαν ένα όνειρο που ένας ψυχίατρος το αναλύει και το αρχειοθετεί.
Τα ειδύλλιά της ήταν ένα φιλί με κλεισμένα μάτια,  που όταν τ'άνοιγε
ανακάλυπτε ότι βρισκόταν κάτω από προβολείς
κι οι προβολείς έσβηναν κι αποσυναρμολογούνταν οι δύο τοίχοι (ήταν ένα σετ κινηματογραφικό), ενώ ο σκηνοθέτης απομακρυνόταν με το λιμπρέτο του, γιατί η σκηνή είχε γυριστεί. 
Ή σαν ένα ταξίδι με γιωτ, ένα φιλί στη Σιγκαπούρη,  ένας χορός στο Ρίο, 
η υποδοχή στην κατοικία του Δούκα και της Δούκισσας του Ουίνδσορ,
ειδωμένους στη μικρή σάλα του θλιβερού διαμερίσματος.
Το φιλμ τελείωσε χωρίς το φιλί στο τέλος. 
Τη βρήκαν νεκρή στην κάμαρή της με το χέρι στο τηλέφωνο. 
Κι οι αστυνομικοί δεν έμαθαν ποιόν καλούσε. 

Έφυγε
σαν κάποιον που σχημάτισε τον αριθμό της μοναδικής φιλικής φωνής
κι ακούει από ένα δίσκο να του λένε : ΡΟΝΓΚ ΝΑΜΠΕΡ (Λάθος Αριθμός)
ή σαν κάποιον πληγωμένο απ'τους γκάνγκστερς
που τεντώνει το χέρι του σ'ένα τηλέφωνο αποσυνδεμένο.

Κύριε,
Όποιον κι αν ήθελε να καλέσει και δεν τον κάλεσε (κι ίσως να μην ήταν κανείς ή ήταν κάποιος που ο αριθμός του στον τηλεφωνικό κατάλογο του Λος Άτζελες, δεν υπάρχει)
απάντησε Εσύ στο τηλέφωνο. 

Μετάφραση απ'τα Ισπανικά : Μόσχος Ε. Λαγκουβάρδος

Πηγή : 
Μπλοκ : Ποιητικά Παλαίσματα