Μου δόθηκε πρόσφατα η ευκαιρία να κάνω μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μια κυρία της ίδιας με μένα ηλικίας που επέλεξε να έρθει από την μακρινή Αυστρία και να εγκατασταθεί σε ένα σπίτι που της παραχώρησαν, σε ένα διπλανό χωριό.
Ασφαλώς δεν παίζουν δίδακτρα για τα μαθήματα που της κάνω, γιατί η γυναίκα αυτή, εκτός της ίδιας ηλικίας, είναι το ίδιο φτωχή με εμένα (i have lost everything, έχω χάσει τα πάντα, μου είπε σε μια συνάντησή μας).... μπορεί να μου δώσει λίγο καφέ ή λίγο τσάι ή μερικά πορτοκάλια ή τίποτα.... αυτά όμως δεν τα λες "δίδακτρα"... ε;
Δεν με ενδιαφέρει να γενικεύσω, λέγοντας ότι οδηγούμαστε σε μια ανταλλακτική οικονομία της ανάγκης (μπορεί ναι, μπορεί όχι). Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να μείνω στο ίδιο το μάθημα, που γίνεται κάθε Κυριακή απόγευμα, επί δίωρο, εναλλάξ σε δύο πολύ μικρά ορεινά χωριά της Κρήτης και εμπλέκει δύο μεσήλικες γυναίκες, που έχουν χάσει τα πάντα, και την ελληνική γλώσσα.
Είναι τόσο σημαντικό αυτό;
Κατά την γνώμη μου είναι σημαντικότατο και τούτο διότι, κάθε πράγμα ή κάθε κατάσταση μπορούμε είτε να το αντικρίζουμε μέσα από τους παραδεδομένους και αδιαφιλονίκητα κυρίαρχους τρόπους που μάς έχουν υποδειχθεί ή επιβληθεί και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο (ασφάλεια) ή να προσπαθήσουμε να το δούμε πρωτοπρόσωπα, στην δική του ιδιαιτερότητα και κάτω από το φως που το ίδιο εκπέμπει, μπαίνοντας έτσι στην δοκιμασία της πραγματικής σχέσης μαζί του, στην οποία μπορεί και να φάμε τα μούτρα μας (ελευθερία).....
Όπως θα πω και σε άλλο μελλοντικό σημείωμα και έχω υπαινιχθεί σε πρόσφατα, το θέμα, το κεντρικό πρόβλημα της εποχής και κάθε μεταιχμιακής περιόδου ατομικής ή συλλογικής, είναι ένα :ασφάλεια ή ελευθερία....
Οι όροι όμως αυτοί, της ασφάλειας και της ελευθερίας, ζητούν διευκρίνηση.
Έτσι, το παρόν σημείωμα φιλοδοξεί να ενταχθεί σε αυτή την θεματική της διευκρίνησης των επίμαχων όρων, μέσα από αυτό τούτο το θέμα του.
Χάριν του μαθήματος, λοιπόν, που είναι πράγματι "ιδιαίτερο", ήρθα, αντιμέτωπη με δυο ερωτήματα : 1) γιατί να το κάνω, 2) πώς να το κάνω.
Διακόπτω εδώ, λόγω ανυπέρβλητης ανάγκης και θα επανέλθω συντόμως....
Ασφαλώς δεν παίζουν δίδακτρα για τα μαθήματα που της κάνω, γιατί η γυναίκα αυτή, εκτός της ίδιας ηλικίας, είναι το ίδιο φτωχή με εμένα (i have lost everything, έχω χάσει τα πάντα, μου είπε σε μια συνάντησή μας).... μπορεί να μου δώσει λίγο καφέ ή λίγο τσάι ή μερικά πορτοκάλια ή τίποτα.... αυτά όμως δεν τα λες "δίδακτρα"... ε;
Δεν με ενδιαφέρει να γενικεύσω, λέγοντας ότι οδηγούμαστε σε μια ανταλλακτική οικονομία της ανάγκης (μπορεί ναι, μπορεί όχι). Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να μείνω στο ίδιο το μάθημα, που γίνεται κάθε Κυριακή απόγευμα, επί δίωρο, εναλλάξ σε δύο πολύ μικρά ορεινά χωριά της Κρήτης και εμπλέκει δύο μεσήλικες γυναίκες, που έχουν χάσει τα πάντα, και την ελληνική γλώσσα.
Είναι τόσο σημαντικό αυτό;
Κατά την γνώμη μου είναι σημαντικότατο και τούτο διότι, κάθε πράγμα ή κάθε κατάσταση μπορούμε είτε να το αντικρίζουμε μέσα από τους παραδεδομένους και αδιαφιλονίκητα κυρίαρχους τρόπους που μάς έχουν υποδειχθεί ή επιβληθεί και να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο (ασφάλεια) ή να προσπαθήσουμε να το δούμε πρωτοπρόσωπα, στην δική του ιδιαιτερότητα και κάτω από το φως που το ίδιο εκπέμπει, μπαίνοντας έτσι στην δοκιμασία της πραγματικής σχέσης μαζί του, στην οποία μπορεί και να φάμε τα μούτρα μας (ελευθερία).....
Όπως θα πω και σε άλλο μελλοντικό σημείωμα και έχω υπαινιχθεί σε πρόσφατα, το θέμα, το κεντρικό πρόβλημα της εποχής και κάθε μεταιχμιακής περιόδου ατομικής ή συλλογικής, είναι ένα :ασφάλεια ή ελευθερία....
Οι όροι όμως αυτοί, της ασφάλειας και της ελευθερίας, ζητούν διευκρίνηση.
Έτσι, το παρόν σημείωμα φιλοδοξεί να ενταχθεί σε αυτή την θεματική της διευκρίνησης των επίμαχων όρων, μέσα από αυτό τούτο το θέμα του.
Χάριν του μαθήματος, λοιπόν, που είναι πράγματι "ιδιαίτερο", ήρθα, αντιμέτωπη με δυο ερωτήματα : 1) γιατί να το κάνω, 2) πώς να το κάνω.
Διακόπτω εδώ, λόγω ανυπέρβλητης ανάγκης και θα επανέλθω συντόμως....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου