Μας ένωναν πολλά.
Υπήρχε μια εποχή που μας ένωναν τα πάντα.
Το ίδιο σπίτι, το ίδιο κρεβάτι για μας τα κορίτσια, η ίδια γειτονιά, το ίδιο δημοτικό σχολείο, το ίδιο Μαύρο Γεράκι που περνούσε καμιά φορά απ' το δρομάκι μας και μας φοβέριζε η μάνα μας, τα ίδια Αγγλικά που πηγαίναμε, τα ίδια μεγάλα καλοκαίρια εκεί στη στενή θάλασσα της Σαλαμίνας, όπου ο Ξέρξης συνάντησε τον όλεθρο... κυρίως μας ένωνε εκείνο του Νικόλαου, που μας ξεχώριζε από τα ξαδέλφια μας που ήταν του Κυριάκου....
Σιγά σιγά - νομίζαμε ότι το επιδιώκαμε και το κατευθύναμε εμείς, αλλά αυτό είναι ψέμα- άρχισαν να πληθαίνουν αυτά που θα μας χώριζαν για πάντα....
Αλλάξαμε σπίτια και γειτονιές, αλλάξαμε πόλεις, το Μαύρο Γεράκι αραίωσε μέχρι που έπαψε να περνάει, τα καλοκαίρια μας μίκρυναν, πλατσουρίζαμε πια στα στενά της ζωής του ο καθένας, και ο Ξέρξης -σε μένα, τουλάχιστον- άρχισε να φαίνεται συμπαθής μέσα στην ήττα του...
Πέθανε και ο πατέρας.
Τώρα, κάθε φορά που θα βρεθούμε με τα αδέλφια μου -μια φορά το χρόνο και πιο αραιά, ίσως- αυτό που μας ενώνει και μας κάνει αδελφή και αδελφό, δεν είναι οι αναμνήσεις ούτε οι ερμηνείες των γεγονότων που ο καθένας έζησε και θυμάται διαφορετικά, δεν είναι ούτε τα πρόσωπα, οικεία ή τρομακτικά, δεν είναι ούτε εκείνο του Νικολάου, που για τον καθένα έχει άλλη αξία και βάρος στην ζωή του...
Είναι η απουσία του αδελφού μας που έφυγε τόσο ξαφνικά και ανεπίστρεπτα, κι όμως είναι πάντα παρών, περισσότερο τώρα από τότε....και όσο περνάνε τα χρόνια και γερνάμε, θα είναι περισσότερο.... σαν ένα μέλος που κόπηκε, σαν μια τρύπα που άνοιξε, σαν κάτι που δεν μπορεί να βρει τα λόγια....
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει είναι σα να έψαξε και να βρήκε ένα ένα όλα τα πολλά και τα διάφορα, τα άπειρα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα των ζωών μας, που μας ένωναν και με μιάς να τα σάρωσε με το ένα του το χέρι, για να τα κρατήσει φυλαγμένα για πάντα.
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει, είναι που μας κάνει αυτό που είμαστε πια ο ένας για τον άλλο, αδέλφια...
Κι ίσως είναι αυτό το ίδιο, το άλεκτο, το πάντα απόν, που στηρίζει τις ζωές μας κι ό,τι μπορέσαμε να γίνουμε και να είμαστε ο ένας για τον άλλον.
Υπήρχε μια εποχή που μας ένωναν τα πάντα.
Το ίδιο σπίτι, το ίδιο κρεβάτι για μας τα κορίτσια, η ίδια γειτονιά, το ίδιο δημοτικό σχολείο, το ίδιο Μαύρο Γεράκι που περνούσε καμιά φορά απ' το δρομάκι μας και μας φοβέριζε η μάνα μας, τα ίδια Αγγλικά που πηγαίναμε, τα ίδια μεγάλα καλοκαίρια εκεί στη στενή θάλασσα της Σαλαμίνας, όπου ο Ξέρξης συνάντησε τον όλεθρο... κυρίως μας ένωνε εκείνο του Νικόλαου, που μας ξεχώριζε από τα ξαδέλφια μας που ήταν του Κυριάκου....
Σιγά σιγά - νομίζαμε ότι το επιδιώκαμε και το κατευθύναμε εμείς, αλλά αυτό είναι ψέμα- άρχισαν να πληθαίνουν αυτά που θα μας χώριζαν για πάντα....
Αλλάξαμε σπίτια και γειτονιές, αλλάξαμε πόλεις, το Μαύρο Γεράκι αραίωσε μέχρι που έπαψε να περνάει, τα καλοκαίρια μας μίκρυναν, πλατσουρίζαμε πια στα στενά της ζωής του ο καθένας, και ο Ξέρξης -σε μένα, τουλάχιστον- άρχισε να φαίνεται συμπαθής μέσα στην ήττα του...
Πέθανε και ο πατέρας.
Τώρα, κάθε φορά που θα βρεθούμε με τα αδέλφια μου -μια φορά το χρόνο και πιο αραιά, ίσως- αυτό που μας ενώνει και μας κάνει αδελφή και αδελφό, δεν είναι οι αναμνήσεις ούτε οι ερμηνείες των γεγονότων που ο καθένας έζησε και θυμάται διαφορετικά, δεν είναι ούτε τα πρόσωπα, οικεία ή τρομακτικά, δεν είναι ούτε εκείνο του Νικολάου, που για τον καθένα έχει άλλη αξία και βάρος στην ζωή του...
Είναι η απουσία του αδελφού μας που έφυγε τόσο ξαφνικά και ανεπίστρεπτα, κι όμως είναι πάντα παρών, περισσότερο τώρα από τότε....και όσο περνάνε τα χρόνια και γερνάμε, θα είναι περισσότερο.... σαν ένα μέλος που κόπηκε, σαν μια τρύπα που άνοιξε, σαν κάτι που δεν μπορεί να βρει τα λόγια....
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει είναι σα να έψαξε και να βρήκε ένα ένα όλα τα πολλά και τα διάφορα, τα άπειρα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα των ζωών μας, που μας ένωναν και με μιάς να τα σάρωσε με το ένα του το χέρι, για να τα κρατήσει φυλαγμένα για πάντα.
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει, είναι που μας κάνει αυτό που είμαστε πια ο ένας για τον άλλο, αδέλφια...
Κι ίσως είναι αυτό το ίδιο, το άλεκτο, το πάντα απόν, που στηρίζει τις ζωές μας κι ό,τι μπορέσαμε να γίνουμε και να είμαστε ο ένας για τον άλλον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου