Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_εξομολογήσεις : εγώ και τα αδέφια μου

Μας ένωναν πολλά.
Υπήρχε μια εποχή που μας ένωναν τα πάντα.
Το ίδιο σπίτι, το ίδιο κρεβάτι για μας τα κορίτσια, η ίδια γειτονιά, το ίδιο δημοτικό σχολείο, το ίδιο Μαύρο Γεράκι που περνούσε καμιά φορά απ' το δρομάκι μας και μας φοβέριζε η μάνα μας, τα ίδια Αγγλικά που πηγαίναμε, τα ίδια μεγάλα καλοκαίρια εκεί στη στενή θάλασσα της Σαλαμίνας,  όπου ο Ξέρξης συνάντησε τον όλεθρο... κυρίως μας ένωνε εκείνο του Νικόλαου, που μας ξεχώριζε από τα ξαδέλφια μας που ήταν του Κυριάκου....

Σιγά σιγά - νομίζαμε ότι το επιδιώκαμε και το κατευθύναμε εμείς,  αλλά αυτό είναι ψέμα- άρχισαν να πληθαίνουν αυτά που θα μας χώριζαν για πάντα....
Αλλάξαμε σπίτια και γειτονιές, αλλάξαμε πόλεις, το Μαύρο Γεράκι αραίωσε μέχρι που έπαψε να περνάει, τα καλοκαίρια μας μίκρυναν, πλατσουρίζαμε πια στα στενά της ζωής του ο καθένας, και ο Ξέρξης -σε μένα, τουλάχιστον- άρχισε να φαίνεται συμπαθής μέσα στην ήττα του...
Πέθανε και ο πατέρας.

Τώρα, κάθε φορά που θα βρεθούμε με τα αδέλφια μου -μια φορά το χρόνο και πιο αραιά, ίσως- αυτό που μας ενώνει και μας κάνει αδελφή και αδελφό, δεν είναι οι αναμνήσεις ούτε οι ερμηνείες των γεγονότων που ο καθένας έζησε και θυμάται διαφορετικά, δεν είναι ούτε τα πρόσωπα, οικεία ή τρομακτικά, δεν είναι ούτε εκείνο του Νικολάου, που για τον καθένα έχει άλλη αξία και βάρος στην ζωή του...
Είναι η απουσία του αδελφού μας που έφυγε τόσο ξαφνικά και ανεπίστρεπτα, κι όμως είναι πάντα παρών, περισσότερο τώρα από τότε....και όσο περνάνε τα χρόνια και γερνάμε, θα είναι περισσότερο.... σαν ένα μέλος που κόπηκε, σαν μια τρύπα που άνοιξε, σαν κάτι που δεν μπορεί να βρει τα λόγια....
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει είναι σα να έψαξε και να βρήκε ένα ένα όλα τα πολλά και τα διάφορα, τα άπειρα εκείνα, τα μικρά και μεγάλα των ζωών μας, που μας ένωναν  και με μιάς να τα σάρωσε με το ένα του το χέρι, για να τα κρατήσει φυλαγμένα για πάντα.
Αυτός ο αδελφός μας που λείπει, είναι που μας κάνει αυτό που είμαστε πια ο ένας για τον άλλο, αδέλφια...

Κι ίσως είναι αυτό το ίδιο, το άλεκτο, το πάντα απόν, που στηρίζει τις ζωές μας κι ό,τι μπορέσαμε να γίνουμε και να είμαστε ο ένας για τον άλλον.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,