_με αφορμή το τραγικό συμβάν στην Κοζάνη

Το θέμα μου σήμερα είναι το τραγικό περιστατικό που έγινε στην Κοζάνη, με θύμα  το πεντάχρονο αγοράκι  που κατασπαράχθηκε από τα εξαγριωμένα σκυλιά, ανήμερα Πάσχα.
Θα πω εξαρχής ότι, όπως κάθε άνθρωπος,  νιώθω φρίκη και μόνο στη σκέψη, ότι ένα παιδί βρήκε τέτοιο βίαιο και φρικτό θάνατο.

Αυτό όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι η συζήτηση που επακολούθησε, αφότου δόθηκε το σύνθημα από την τηλεοπτική ειδησεογραφία.
Η συζήτηση κλιμακώθηκε, κατά τα ειωθότα,  στα μέσα μαζικής δικτύωσης, τα οποία αποτελούν πλέον την χειροπιαστή και αδιάσειστη απόδειξη της καταστροφής του δημόσιου λόγου' αφού στα μικρά "Κολοσσαία" τους, ανερυθρίαστα, ο καθένας μπορεί,  πίσω από ένα ονοματεπώνυμο, πίσω από ένα ψευδώνυμο ή πίσω από ένα ανώνυμο (στο δίκτυο όλα αυτά λίγο ενδιαφέρουν ή διαφέρουν μεταξύ τους)... να εμμέσει αχώνευτες ιδέες, χοντροκόμματα προκαταλήψεων, μισομασημένες πληροφορίες και έναν σκασμό ψεύδη της αρεσκείας του, δηλαδή με έναν λόγο, την "γνώμη" του, διανθισμένη με μπόλικα "γαλλικά", στα μούτρα οποιουδήποτε άλλου.
Η δικαιολογία γι' αυτή την παλιο-κατάσταση, ότι δηλαδή,  το δίκτυο είναι ένα λαϊκό μέσο και όχι ακαδημία,  εμένα δεν μου λέει τίποτα περισσότερο ή διαφορετικό, από το να ισχυριστεί κάποιος ότι τα σκυλιά καλώς το φάγανε το παιδάκι.

Αυτό που διαπίστωσα παρακολουθώντας (από μακριά -πρέπει να είναι κανείς εντελώς ηλίθιος ή απεγνωσμένα μόνος, για να ριχτεί οικειοθελώς σε οποιοδήποτε "κολοσσαίο") είναι ότι δεν υπάρχει πλέον (ας το πούμε) επιχείρημα, σε οποιαδήποτε  συζήτηση μεταξύ νεο-ελλήνων, που να μην συνδέεται ή να αντλεί το κύρος του από τα χαρακτηριστικά της "φυλής των Ελλήνων".
Τόσο οι "φιλόζωοι" (τι ταλαιπωρημένη έννοια κι αυτή η "φιλοζωία"!) όσο και οι "άλλοι" οι αντίπαλοι,  θεωρούν ότι με το να ανάγουν στην κακοδαιμονία ή στην υπεροχή της φυλής την άποψή τους, αγγίζουν τον πυρήνα του προβλήματος... του κάθε προβλήματος!
(Παρένθεση : για όσο καιρό αυτή η εγκεφαλική και ψυχική  καταστροφή που έχουμε υποστεί,  και που έγινε χειρότερη στα χρόνια της κρίσης,  παραμένει ενεργή και αθεράπευτη, καμία σοβαρή συζήτηση δεν θα γίνει ποτέ σε αυτόν τον τόπο, διότι τελούμε υπό την επήρεια του σχετικού τραύματος).
Τα επιχειρήματά τους πάνε κάπως έτσι:
Αφ ενός : Επειδή είμαστε η μπανανία της Ευρώπης,  ένας λαός κακομαθημένος και υπανάπτυκτος, επειδή δεν έχουμε νόμους και κράτος,  επειδή είμαστε οι Ελληναράδες των πανηγύρεων και οι εν ενεργεία ή αποστρατεία στρατόκαυλοι, κ.λ.π., κ.λ.π..., για αυτό και δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε πολιτισμένα και υπεύθυνα απέναντι στα ζώα και κάθε τόσο γίνεται κάτι, τις πλείστες φορές με θύματα τα απροστάτευτα ζώα και τώρα με θύμα ένα παιδί... πάντως τέτοιου τύπου λαός είμαστε... κάτι παραπάνω  ξέρουν η Άγκελα, η Κριστίν, ο Γιόχαν κι ο Γέρουν για το ελεεινό ποιόν μας.
Και αφ'ετέρου: Τέτοιοι είσαστε του δήθεν,  φιλόζωοι του καναπέ και του Κολωνακίου,  που καταστρέψατε το κράτος, που φάγατε με χρυσά κουτάλια κι ακόμα τρώτε με τις ΜΚΟ και τώρα σας έπιασε η ευαισθησία για τα ζώα και τα δικαιώματά τους ενώ τόσα παιδιά πεινάνε, ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα κ.λ.π., κ.λ.π.,... γι'αυτό δεν θα γίνουμε ποτέ κράτος,  γιατί είστε πουλημένοι  και φλούφληδες ψευτοδιανοούμενοι...

Λάβετε υπόψη σας, ότι έχω αποστάξει και εξωραΐσει την σχετική επιχειρηματολογία.
Κοινό,  ρητό ή άρρητο συμπέρασμα και από τις δύο πλευρές είναι ότι είμαστε μια σκάρτη ράτσα, ασχέτως αν ως έθνος τουλάχιστον στη νεώτερη ιστορία μας, δεν μας βαρύνει καμία γενοκτονία,  κανένα αιματοκύλισμα της ηπείρου, καμία δουλεμπορική και αποικιοκρατική  αισχύνη, όπως λ.χ. το μικρό και συμπαθές Βέλγιο (βλ. Κογκό).
Αυτό, λοιπόν, που γίνεται φανερό,  για άλλη μία φορά,  με αφορμή αυτό το τραγικό συμβάν,  είναι ότι είμαστε ένας λαός, ίσως μοναδικός  στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, που μισεί τον εαυτό του τόσο πολύ και τόσο βαθιά,  ακόμα κι όταν δηλώνει περήφανος για κάτι (π.χ. για την γλώσσα), που νιώθει ανυπόφορο να συμβιώνει με αυτό που ιστορικά και παροντικά είναι!
Σκέφτομαι μάλιστα, ότι ίσως οι Έλληνες που πάνε στο εξωτερικό και ,κατά πως λέγεται,  προκόβουν , είναι σα να γλιτώνουν από αυτή την καταραμένη και ενεργοβόρα μηχανή ανακύκλωσης του μίσους και να αποδεσμεύονται οι κρυμμένες -σπαταλημένες δυνάμεις τους.
Αυτή την ασυνείδητη, στον αστερισμό του μίσους, συλλογική αναστάτωση που μας συνεπαίρνει καθε φορά που επιχειρούμε να σχεδιάσουμε ή να αποφασίσουμε κάτι ή απλώς να συνομιλήσουμε, φαίνεται ότι -συνειδητά ή όχι- γνωρίζουν, συντηρούν, υποδαυλίζουν και αξιοποιούν οι  κάθε λογής εξουσιαστές, από τον πρόεδρο του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού έως το υπουργικό συμβούλιο.
Τελευταία μάλιστα, επανήλθαν και τα κηρύγματα μίσους από άμβωνος (όχι που θα μένανε πίσω!).(βλ.μητρ. Καλαβρύτων κλπ.)
 Ένας λαός, όμως, που σε κάθε ευκαιρία αυτο- μαστιγώνεται έχει ανάγκη  σε κάποιον να αναθέτει το ανακουφιστικό λάδωμα των πληγών του, ενίοτε και το μαστίγιο!

Ας επανέλθω όμως στο θέμα μου.
Στην συζήτηση που έλαβε χώρα στις tv, παρενέβησαν και οι ειδικοί, ως είθισται κι αυτοί: κυρίως εκπαιδευτές και εκτροφεις σκύλων.
Αυτοί μας έδωσαν χρήσιμες πληροφορίες για τις ράτσες,  για τα μεγέθη , τους τρόπους προσαρμογής των σκύλων στο ανθρώπινο περιβάλλον κλπ.
Καλά ως εδώ.
Εκεί που το πράγμα μετατρέπεται από καθαρά πληροφοριακό σε καθοδηγητικό (πάντα με την βοήθεια του δημοσιογραφικού γενικευτικού λόγου) είναι όταν η στάση μας απέναντι στα ζώα ανάγεται σε θέμα παιδείας. 
Γενικά αυτή η αναγωγή στην παιδεία είναι πολύ προσφιλής για πλείστα όσα θέματα και αναπαράγει,  μέσω της σύγκρισής μας με άλλες εθνότητες της πολιτισμένης Ευρώπης, την ίδια χωριάτικη μιζέρια και μεμψιμοιρία για το "διαφωτιστικό" μας έλλειμμα.

Εδώ, προς αποφυγή παρεξηγήσεων,  πρεπει να πω ότι: Για τον εαυτό μου ένα πράγμα θα διακήρυττα με σθένος, την αγάπη μου στα γράμματα και την ταυτόχρονη πεποίθηση μου στις αρετές του πεπαιδευμένου ανθρώπου.
Αυτό όμως είναι τελείως διαφορετικό από τον οιονδήποτε μπιχεβιοριστικό εκπαιδευτικό αυτοματισμό που αποτελεί το όραμα και την βάση της καταναλωτικής , μαζικής κοινωνίας.
Για παράδειγμα, το να μάθει ένα παιδί, ήδη από το σχολείο του, να κρατάει φαρασάκι και σκουπάκι για τα σκατά του σκύλου του όταν το βγάζει για περίπατο, είναι σαφώς μια πρόοδος απ το να τα πατάμε στα πεζοδρόμια,  που όμως δεν ξεφεύγει από την μαθημένη συμπεριφορά ενός επιβαλλόμενου κομφορμισμού , η οποία σαν τέτοια θα εκδηλώνεται μέσα στα όρια ενός ερεθίσματος - πλαισίου και δεν θα μπορεί να γενικευτεί νοηματοδοτώντας και αγκαλιάζοντας όλο το φάσμα της στάσης του ανθρώπου απέναντι στα άλλα έμβια πλάσματα.
Πολύ περισσότερο θα αποκρύβει την αναίσχυντη και εντελώς αποτυχημένη σχέση του νεώτερου ανθρώπου με το φυσικό του περιβάλλον και την απερίσκεπτη εκμετάλλευση, εξαφάνιση, εξόντωση, παραμόρφωση, πειραματική χρησιμοποίηση των ζώων, καθώς ασκεί την απόλυτη εξουσία του σε κάθε γωνιά του πλανήτη, στα βάθη των ωκεανών, στα νέφη και στις κορυφές των οροσειρών.
Έτσι, η ουσία του τρόπου που έχουν οι εκπαιδευτές σκύλων για να εκπαιδεύουν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και παραγγέλματα τα ζώα γίνεται το εκπαιδευτικό όραμα κάθε κοινωνίας που θέλει να λέγεται "πολιτισμένη"....

Ναι, ως λαός παραπαίουμε και γινόμαστε γελοίοι φορώντας δανεικά κοστούμια, όχι γιατί έχουμε έλλειμμα παιδείας ή νόμων, ούτε γιατί είμαστε χειρότεροι ή καλύτεροι  από άλλους λαούς-αλλά επειδή έχουμε χάσει, μας κλέψανε ή εμείς παραδώσαμε, την ψυχή μας.
Κι αυτή η ψυχή δεν υπάκουε σε κάποια νομολογία, αλλά ήταν πρωτίστως ευχαριστηριακή.
Απόταν χάθηκε αυτό το βαθύ βίωμα της ελληνικότητας, που σήμαινε μια  σταθερή ευγένεια και συνοχή, μια ταπεινότητα και λεπτότητα,  μια ιερική λειτουργικότητα του ανθρώπου σε σχέση με τη φυση και τα άλλα όντα, μπορούμε ελεύθερα να γίνουμε τα πάντα, "βάρβαροι" ή "πολιτισμένοι", Ευρωπαίοι ή ανατολίτες, δεν θα είμαστε όμως εμείς.