_περί τεράτων

Οι περισσότεροι άνθρωποι συμβιώνουν σε όλη την διάρκεια της ενήλικης και παραγωγικής ζωής τους με ένα τέρας. 
Η συμβίωση αυτή είναι η ιστορία της καθημερινής τους δυστυχίας.
.... ξέρετε ... σου' πα - μου 'πες.... δεν εννοούσα αυτό....ναι μεν αλλά...
κι άλλα πολλά.
Στο τέρας αρέσει να τρομάζει τον συγκάτοικό του και τους συγκάτοικους του συγκατοίκου του, με όλες τις γνωστές μεθόδους που αρέσουν στα τέρατα: κρύβεται κάτω από τα κρεβάτια τις νύχτες,  ανοίγει απότομα παλιές ντουλάπες και σωριάζει μισολιωμένα ρούχα, μετακινεί από τις θέσεις τους πράγματα, εξαφανίζει άλλα, κάνει κάτι τρομερούς ήχους σαν ρεψίματα κύκλωπα που μόλις κατάπιε το τελευταίο ανθρώπινο μπουτάκι, άλλες φορές τραβάει συνεχόμενα το καζανάκι της τουαλέτας μόνο και μόνο για να φχαριστιέται από την δίνη του νερού καθώς ρουφιέται και χάνεται στην σκοτεινή καταβόθρα των υδραυλικών σωληνώσεων...
Το τέρας έχει πολλές ανάγκες αλλά ξέρει να ρυθμίζει τις απαιτήσεις του, και χάριν της συγκατοικήσεως γίνεται υπομονετικό και διαλλακτικό.
Πολύ συχνά, για μεγάλα χρονικά διαστήματα αποσύρεται στον λαβύρινθό του και μεγαλώνει εκεί ανενόχλητο, ρίχνοντας που και που λίγες τολίπες θειάφι στον αέρα.

Οι μικρές καθημερινές δυστυχίες γίνονται τότε  εξίσου μικρές και καθημερινές τραγωδίες,  στις οποίες κανείς δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία,  τόσο κοινές και επαναλαμβανόμενες που έχουν γίνει!

Πάντως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι, το τέρας μπορεί να γίνει και ιδιαίτερα εμπνευσμένο αν του μιλήσεις την γλώσσα του, αλλά αυτό συμβαίνει σπανίως και δεν ανήκει στις περιπτώσεις της συγκατοικήσεως που μας απασχολούν εδώ, αλλά σε μια ιδιαίτερη κατηγορία που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε "μεγάλοι έρωτες".


Τα πράγματα αλλάζουν ραγδαία, όταν η διάλυση της συγκατοικήσεως είναι προ των θυρών. Σα να λέμε όταν η ενήλικη και παραγωγική ζωή έχει τελειώσει.
Αυτό ήθελε κι αυτό! Να απαλλαγεί επιτέλους από τον δειλό του συγκάτοικο κι όλους αυτούς τους αγνώμονες και απαιτητικούς συγκατοίκους του συγκατοίκου του, που για χρόνια κουβαλούσε στο σπίτι.
Να επιβάλει τα ρεψίματα των εντέρων του και τους ρόγχους του, να σβήσει κάθε μνήμη χαράς, να κλείσει όλα τα παράθυρα,  να γίνει επιτέλους σκοτάδι, να πάψουν οι ανούσιες καλημέρες -τόσα χρόνια,  τόσες καλημέρες.. ποιό το όφελος;-  κι όλο το σπίτι να γίνει ένας λαβύρινθος.
Εκεί,  προ των θυρών.... το τέρας  κάνει έξωση  στον συγκάτοικο, έχει ήδη πεταχτεί και κλειδώσει τις θύρες και ο άνθρωπος κείτεται πλέον, όπως οι άστεγοι, σ' ένα στρώμα...

Μήνες, μπορεί και χρόνια αργότερα -η επιστήμη έχει προοδεύσει πολύ και σ'αυτόν τον τομέα- κάποιος γιατρός, ατάραχα θα συμπληρώσει ένα προτυπωμένο πιστοποιητικό θανάτου, την τυπική λήξη της θλιβερής τούτης συμβίωσης.

Γι αυτό σας λέω, αν δεν μπορείτε να ερωτευτείτε ένα τέρας,  ψάξτε και βρείτε το όσο είναι ακόμα μικρό και πνίξτε το.
Αλλά, ακόμα κι αν σας ξεφύγει και μεγαλώσει, εσείς πάλι να ψάξετε, να μπείτε στον λαβύρινθο,  να  το βρείτε, να το ξετρυπώσετε  και πάλι να το πνίξετε!