_Ίσως τους συναντήσετε

Δ. Κοκκινίδης : ΝΕΚΥΙΑ

Αλίμονο! 

τυχαίνει σε μερικούς ανθρώπους να ζήσουν ανισόρροπες, συγκλονιστικές καμπές. 

Είναι σα να ζουν μέσα στη μία και περιορισμένη ζωή τους συμπυκνωμένη όλη την ένταση μιας ολόκληρης εποχής που διήρκεσε μερικούς αιώνες. 

Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος που ζει σήμερα να νιώσει ότι του συμβαίνουν γεγονότα ζωής τόσο ριζικά, που θα μπορούσαν να συγκριθούν μόνο με την κατάρρευση του αρχαίου κόσμου και την ανατολή του χριστιανικού. Σας φαίνεται υπερβολικό; Κι όμως. 

Αυτό που εμείς σήμερα από μια απόσταση ατενίζουμε ως μια απόμακρη και ενιαία ιστορική περίοδο, αποτελείται από χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπινων ζωών. Οι ζωές αυτές παρήλθαν το μοντέλο όμως παραμένει, ως μια δυνητική για τον άνθρωπο κατάσταση, πέρα από τον χρόνο.

Και πραγματικά αλίμονο, για όποιον πιαστεί στην δομή του τρομερού μοντέλου της ανατροπής και της κίνησης της ιστορίας. Για όποιον βρεθεί μέσα σ' αυτόν τον κουρνιαχτό, σ' αυτή τη κατολίσθηση, στο γκρέμισμα των ειδώλων. 

Νιώθει τότε ο άνθρωπος αυτός, πάνω του τον πόνο πολλών ζωών.... και δεν ξέρει εάν πρόκειται για μια κατάρα ή για μια τιμωρία ή για μια δωρεά. 
Γίνεται ανισόρροπος, παλαβωμένος. 

Αν συναντήσετε ποτέ έναν τέτοιον άνθρωπο θα τον ξεχωρίσετε γιατί εκπέμπει μια αγωνία θανάτου: Κάνει σπασμωδικές κινήσεις, μετά στέκει αμήχανος, αδειανός και καταπτοημένος. Σφαδάζει και σκιρτά και επαναλαμβάνει πολλές φορές σαν ξόρκι την φράση : "Δεν ξέρω".

Και είναι πράγματι ένα ξόρκι σαν το "σουσάμι άνοιξε" έχει όμως μια διαφορά και μια ομοιότητα, απ' αυτό που λέει ο Αλαντίν. 

Η διαφορά πρώτα : Το "δεν ξέρω" δεν είναι μιά διαταγή που απευθύνεται σ' έναν άψυχο βράχο, είναι καθαρή απόγνωση ενός, με σώμα και αίμα ανθρώπου και αφορά το "μπορώ" και το "θέλω". Δηλ. "Δεν ξέρω πιά αν μπορώ" και "Δεν ξέρω πιά τι θέλω ή τι μπορώ να θέλω". 

Σ' αυτό το ατομικό "δεν ξέρω" μπορούμε να δούμε ν' αποθέτει την αγωνία της μια ολόκληρη εποχή.

Η ομοιότητα είναι πιο ζόρικη, προϋποθέτει την συνειδητοποίηση. Αν τα "μαγικά" λόγια διατρέξουν σύσσωμη την ύπαρξή του, τότε ανοίγεται ένας κόσμος,  πέρα από το ανθρωπίνως μπορώ και το λογικώς θέλω. Ανοίγεται η περιοχή του πραγματικού θησαυρού, του όντως Οντος, της ύπαρξης, εντός της οποίας βρίσκεται το είναι κάθε ανθρώπου και κάθε εποχής. 

Αν τους συναντήσετε θα το καταλάβετε... είναι συντριμμένοι και χαρούμενοι.