Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Η μεγαλοσύνη της φτώχειας





Άντρας : Γιατί κλαίς;
Γυναίκα: Επειδή είμαστε φτωχοί
Α : Και γιατί σε πειράζει;
Γ : Γιατί τα όνειρα είναι ακριβά
Α : Δεν έχεις ανάγκη από όνειρα
Γ : Γιατί; Οι άλλοι δεν έχουν;
Α : Όσοι έχουν μείνει με αυτά. Τα όνειρα τα έφτιαξε η κοινωνία και τα δίνει για να μην ζητάμε τίποτα.
Γ : Μα δεν ζητώ τίποτα
Α : Αυτό είναι το πρόβλημα
Γ : Η ελεημοσύνη;
Α : Όχι πρέπει να διεκδικείς
Γ : Τι πράγμα;
Α : Τα δικαιώματά σου.
Γ : Μα δεν είχα ποτέ.
Α : Τώρα είμαι εδώ
Γ : Θα μου δώσεις δικαιώματα;
Α : Όχι
Γ : Ε, τότε;
Α : Θα σε βοηθήσω να τα πάρεις
Γ : Και ποιό πρέπει να πάρω;
Α : Το δικαίωμα της ζωής
Γ : Μα το έχω αυτό
Α : Όχι ακόμα
Γ : Γιατί;
Α : Δεν μπορούν να σου επιβάλλουν μια άθλια ζωή.
Γ : Κι όμως, δεν έχω άλλη
Α : Τώρα μαζί μου θα έχεις άλλη.
Γ : Είσαι πλούσιος;
Α : Όχι
Γ : Και τότε πώς θα με βοηθήσεις;
Α : Και οι άθλιοι βοηθούν
Γ : Πώς είναι δυνατόν;
Α : Λόγω της ανθρώπινης αξιοπρέπειας
Γ : Αφού δεν έχουν τίποτα.
Α : Δεν έχουν τίποτα απ' αυτά που αγοράζονται. Έχουν όμως τ' άλλα.
Γ :  Και θα μου τα πουλήσουν ;
Α : Όχι  Θα τα μοιραστούν μαζί σου
Γ : Έτσι θα κάνεις κι εσύ ;
Α : Ναι.
Γ : Θα μου δώσεις κι από το ψωμί σου; Θα το μοιραστούμε;
Α : Όχι. Αυτό είναι όλο για σένα
Γ : Κι εσύ;
Α : Εγώ;
Γ : Ναι, εσύ
Α : Εγώ έχω εσένα
Γ : Πώς μ' έχεις;
Α : Είμαι υπεύθυνος για σένα
Γ : Κι εγώ;
Α : Είσαι ελεύθερη.
Γ : Είμαι ελεύθερη μόνο μαζί σου
Α : Τότε θα είμαι πάντα κοντά σου.
Γ : Αλλά θέλω να τρως κι εσύ μαζί μου.

Νίκος Λυγερός

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,