[ παράκοσμος_ ]

1.         γράφει η Εύα Μπολιουδάκη       2. Η ένταξη του κοινωνικού ρόλου της θρησκείας στον εθνικισμό: το ελληνικό παράδειγμα.    Στο σημείο αυτό αξίζει να εξετάσουμε την θέση που κατέλαβε η θρησκεία στα πλαίσια της εθνικιστικής ιδεολογίας, ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας. Για τους σκοπούς αυτούς θα παρακολουθήσουμε τις σχετικές σκέψεις του Παντελή Λέκκα..Ο τρόπος με τον οποίο ο εθνικισμός χρησιμοποιεί την θρησκεία ως κριτήριο πολιτισμικής διαφοροποίησης απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Πολλές εθνικιστικές δυτικοευρωπαϊκές ιδεολογίες από τα τέλη του 18 ου αι. και εξής δεν αποδίδουν θρησκευτικό περιεχόμενο στην εθνική ταυτότητα, είτε γιατί αδιαφορούν για τη θρησκεία είτε γιατί την αποστρέφονται συνειδητά. Παρ’ όλα αυτά, η παρουσία της θρησκείας στο λόγο ορισμένων εθνικιστικών ιδεολογιών, κυρίως των βαλκανικών, όχι μόνο δεν μπορεί να αγνοηθεί, αλλά οφείλει να εξεταστεί ως παράγοντας πρωταρχικής σημασίας. Εκ πρώτης ό...

Δεν πήραμε λουλούδια από κάποιο ανθοπωλείο... Είχε βρέξει και όλα ήταν καθαρά και αγιασμένα και ήσυχα εκείνο το απόγευμα του Μάρτη Σάββατο των Ψυχών Η φωτογραφία σου δεν κοίταζε μπροστά όπως αυτές  των διαβατηρίων, ή εκείνες που δίνουν στην δημοσιότητα για τους εξαφανισμένους. Ήταν μια οριζόντια φωτογραφία που σε έδειχνε γυρισμένη στο πλάι πρέπει να καθόσουν - ναι σίγουρα καθόσουν- σε κάποια καρέκλα φορούσες ένα κίτρινο μακό μπλουζάκι- από κείνα τα ρηχτά, τα φτηνά που ψώνιζες στη λαϊκή, δεν πάω εγώ στα μαγαζιά με τις βιτρίνες, μου έλεγες- οι ώμοι σου ήταν ανασηκωμένοι σαν ξαφνιασμένοι το στόμα σου μισάνοιχτο λες και συνέχιζες μια κουβέντα που είχαμε ήδη πιάσει και τίποτα δεν μπορούσε να την διακόψει. Και μεις δεν παίρναμε τα μάτια μας από πάνω σου Ίσως να ήθελες αυτό να μην πάρουμε τα μάτια μας από πάνω σου να μην πάρουμε την σκέψη μας από πάνω σου και μείνεις ολομόναχη Ο Γιάννης άνοιξε την χούφτα του και έβγαλε δύο μικρά κοντοκομμένα άνθη ευτελή, ένα κρινάκι λε...

Κάποτε θα σε κουράσουν όλα Οι συζητήσεις που ως θέμα τους έχουν το πόσο κακός είναι ο κόσμος και ανάποδος και ότι θα πρέπει να τον αλλάξουμε. Οι χαρούμενες παρέες που γλεντοκοπούν ασύστολα τα βράδια Τα συνέδρια με τα παραφορτωμένα προγράμματά τους και τους ομιλητές με κείνες τις εισηγήσεις που έχουν τους αρμόζοντες τίτλους. Κάποτε θα σε κουράσουν όλα. Οι αναμορφωτές, οι γλεντοκόποι, οι ρήτορες.... όλοι οι θόρυβοι θα αποσυρθούν στο βάθος που τελειώνει η μέρα. Ρίχνω το κόκκινο σάλι στην πλάτη μου, γύρω από τα πλευρά μου με συνοδεύουν οι νότες ενός σαξοφώνου... Πηγαίνω μόνο σε μέρη γυμνά. Σε συνεδρίες, που ραγίζουν οι φωνές των ανθρώπων Σε εκκλησίες, φτωχών και ανοήτων και κοιμητήρια, να χαιρετήσω τους φίλους μου.

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Β’  Μέρος 1         1.      Εθνικισμός, η μεταφορά στην εγκοσμιότητα       Η επιτυχία της εθνικιστικής ιδεολογίας ως ένα βαθμό έγκειται στο γεγονός ότι είναι,   ίσως  η μόνη, σύγχρονη ιδεολογία η οποία μ’ ένα αρκετά ικανοποιητικό τρόπο είναι σε θέση να δώσει απαντήσεις στις ανθρώπινες υπαρξιακές ανησυχίες, στα ηθικά διλήμματα  καθώς και στους φόβους που σχετίζονται με τα χτυπήματα της μοίρας και το θάνατο. Σε αντίθεση με άλλες σύγχρονες ιδεολογίες (πχ. σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός κλπ) στις οποίες κυριαρχούν οι έννοιες της ρήξης, της ασυνέχειας και της επανάστασης, η εθνικιστική, λόγω της πλαστικότητας του χαρακτήρα της καθώς και της ιδιαίτερης σχέσης που έχει με τον ιστορικό χρόνο είναι στην πλέον καταλληλότερη θέση  να προσδώσει μία αίσθηση συνέχειας ανάμεσα στο παρελθόν, στο παρόν και το μέλλον. Τα θέματα αυτά αποτελούσαν τα διαχρονικά προνομιακά πεδία...

Στην μεγάλη εικόνα  περιέχονται ετερόκλιτα στοιχεία, στοιχεία που δύσκολα θα τα συσχέτιζε κανείς... είναι όμως -ας μην το ξεχνάμε αυτό- η μεγάλη εικόνα και το πνεύμα που την διακατέχει είναι αυτό που θα μας κάνει να καταλάβουμε τι συμβαίνει....και όχι τα εκ πρώτης όψεως ασύνδετα επιμέρους στιγμιότυπα.... Η μεγάλη, λοιπόν, εικόνα μας λέει ότι περνάμε στην Εποχή των Μπράβων...  Οι μπράβοι είναι το ανθρωπο-πρότυπο του μέλλοντός μας ...... Οι πρακτικές, το στυλ, το ήθος τους κυκλοφορούν ευρέως και καλύπτουν όλα τα γούστα.αφήνοντας άθικτο τον πυρήνα της "μπραβοσύνης" τους... Ενσαρκώνονται π.χ. στον Ιβάν Σαββίδη, όταν μπαίνει ασυγκράτητος στο γήπεδο-αρένα να καθαρίσει την κατάσταση, οπλοφορώντας, αλλά κι όταν, λίγες μέρες μετά, σε μια κίνηση εθνικής ευαισθησίας στέλνει μια πολύ περιποιημένη, αυτοκρατορικού γλωσσικού ιδιώματος,  επιστολή στον επανεκλεγέντα "τσάρο" της Ρωσίας Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Πούτιν για να του ζητήσει να μεσολαβήσει ως "μπράβος" που ...

1.    γράφει η Εύα Μπολιουδάκη              Η ιστορικότητα του φαινομένου Όλοι ανεξαιρέτως οι εθνικισμοί εγκλείουν στον πυρήνα τους τον προσδιορισμό της μοναδικότητας του έθνους στο οποίο απευθύνονται. Η μοναδικότητα του έθνους συνίσταται ακριβώς στο ότι αποτελεί τον μοναδικό φορέα και εκφραστή ενός ξεχωριστού, διακριτού πολιτισμού που το διαφοροποιεί από άλλα ομοιοτρόπως αυτοοριζόμενα, αλλά πάντα αντιθετικά, έθνη. Πολιτισμικά κριτήρια όπως η γλώσσα, η κοινή καταγωγή, κλπ. χρησιμοποιούνται ευκαιριακά με σκοπό την επίτευξη ενός είδους απαραίτητης εκλογίκευσης, προκειμένου να νομιμοποιηθούν αιτήματα ανεξαρτησίας,  δηλαδή «της απόλυτης κυριαρχίας πάνω σε ορισμένη εδαφική περιοχή με γνήσια αυτόνομους και αυτόχθονες πολιτικούς θεσμούς» [1] , τα οποία παγιώθηκαν στον χρόνο. Η ευκαιριακή και επιλεκτική χρήση, ανάλογα με τις συνθήκες, τέτοιων κριτηρίων, προσδίδει στον εθνικισμό την χαρακτηριστική πλαστικότητά του. Θα μπορ...

ἐπὶ Σταυροῦ Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μιὰ γλυκύτητα στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια. ( Νίκος Καροῦζος,  Διάλογος πρῶτος – 1961) Εἶν’ ἕνας θάνατος νὰ βγεῖς ἀπ’ τὸ ἐγώ σου κύριε μὰ ὅμως σὲ σώζει ἀπ’ τὸν θάνατο. ( Νίκος Καροῦζος,   Ἐδῶ δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀντίρρηση - 1981) δὲν ἔχει ὅρια ἡ εὐφράδεια τῆς Σταύρωσης ( Νίκος Καροῦζος ,  Νεολιθικὴ νυχτωδία στὴν Κρονστάνδη - 1987) Αναδημοσίευση από  αδράχτι

Μιλώντας σε ή για κάποιον άλλο... μιλάμε σε και για τον εαυτό μας... γι' αυτό τον λόγο ο άλλος δεν μας ακούει...  ή αν μας ακούει αυτό είναι αποτέλεσμα της χειραγώγησης που του ασκήσαμε. Συμβαίνει, λοιπόν, το εξής παράξενο: μόνο όταν φτάσουμε να μιλάμε στον άλλον γι' αυτόν τον ίδιο, έχουμε έναν εαυτό... και μόνο τότε η συνομιλία γίνεται εν πνεύματι ελευθερίας. 

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη Α’ ΜΕΡΟΣ 1 . Στοιχεία ιδεολογίας στον Εθνικισμό Το φαινόμενο του εθνικισμού σημαδεύει την ιστορία του 19ου και του 20ου αιώνα και η πορεία του είναι στενά συνυφασμένη με την ανάδυση των εθνικών κρατών στον ευρωπαϊκό χώρο. Η εμβέλειά του όμως γρήγορα αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις, καθώς η νεωτερικότητα προχωράει επιβάλλοντας τις ιδιαίτερες οικονομικές και κοινωνικές της συνθήκες. Η καθολική επικράτηση του φαινομένου αναγκάζει τον παρατηρητή να δεχθεί τον «αντικειμενικό» χαρακτήρα της ύπαρξης των εθνών όπως αυτά εμφανίζονται στην σύγχρονη πραγματικότητα. Εξάλλου ο εθνικισμός χρησιμοποιεί για τον αυτοπροσδιορισμό του την έννοια του έθνους ως «προαιώνια αρχή κοινωνικής οργάνωσης» [1] , επιμένοντας στο κύρος που υπονοεί μια τέτοια αντικειμενικότητα, ως ένα πάγιο γνώρισμα της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτός ο δηλωμένος υπερ-ιστορικός χαρακτήρας του εθνικισμού μας επιτρέπει, να εντάξουμε το φαινόμενο στον χώρο των ιδεολογικών κατασκευών ο...

Ο,τιδήποτε εισέρχεται στον κόσμο του εμπορευματοποιημένου θεάματος, διαστρέφεται ριζικά. Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι ιεράρχες και άλλοι που θέλουν ή θα θελήσουν στο μέλλον να αντιπαρατεθούν μαζί του. Και τούτο διότι ο "κόσμος" αυτός στερείται οποιουδήποτε περιεχομένου αφ' εαυτού . Είναι ο κόσμος των σκιών, των ειδώλων και των εντυπώσεων, ο κόσμος του φευγαλέου και της μη ύπαρξης. Είναι ένας κόσμος  που για να συντηρηθεί έχει απόλυτη ανάγκη από χρηστικό υλικό... οποιοδήποτε υλικό: ιδέες, ανθρώπους, ζωές, ιστορίες, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως καύσιμη ύλη και ως πυροτέχνημα αυτοδικαίωσής του.... Το λέω αυτό για να καταλάβουν όσοι επιμένουν να θέλουν να αρθρώσουν έναν λόγο αληθείας: ότι ο λόγος είναι ήδη υπονομευμένος και η   αλήθεια καταστρέφεται μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, επειδή είναι αυτοκαταστροφικός ο ίδιος.    Οι συντελεστές της παράστασης Jesus Christ Super Star -μπορεί και άθελά τους, μη μπορώντας να αντισταθούν στους κανόνες του παιχνιδιού...