Η μαζική κατάθεση των 106 πανομοιότυπων φοιτητικών εργασιών σε ένα τμήμα του Πανεπιστήμιου της Πάτρας, πήρε το μερίδιο της δημοσιότητας που αναλογεί σε κάθε σκάνδαλο κι έγινε αφορμή αντεγκλήσεων στο επίπεδο της πολιτικής επικαιρότητας. Σε λίγες μέρες όμως, το γεγονός θα ξεχαστεί κι όλα θα συνεχίσουν... πανομοιότυπα, δηλαδή άθλια...
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το αν θα έπρεπε να επιβληθεί από τις πρυτανικές αρχές η ποινή του αποκλεισμού από τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στους 106 παραβάτες φοιτητές ή κάποια ελαφρύτερη...Είχαμε έτσι την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το ελεεινό παζάρι ("συνδικαλισμό" το λέμε) που επέβαλε η πολιτική νεολαία της ΝΔ στο Πανεπιστήμιο, προς υπεράσπιση των συμφερόντων της εκλογικής της πελατείας, το οποίο παζάρι με την σειρά του δημιουργεί την πελατεία. Όλοι, εθισμένοι καθώς είναι στο να τους εκπροσωπούν, όταν κάποτε τους δίνεται ο λόγος με την μορφή ενός μικροφώνου που χώνεται στα μούτρα τους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του δελτίου των 9.00, λένε όσα τους έχουν επιβληθεί να πουν.... σκέφτονται έως εκεί που τους έχουν πει ότι σταματάει η σκέψη... και δεν θέτουν ποτέ τα δικά τους ερωτήματα... ερωτήματα που επειδή κάποιοι θα βιάζονταν να τα ονομάσουν "αστεία" είναι καλύτερα να μην τίθενται ποτέ.
Το πρόβλημα λοιπόν με τα 106 πανομοιότυπα γραπτά δεν ήταν ότι παραβιάστηκε η ακαδημαϊκή τάξη και ορθοφροσύνη.... ούτε αν η ποινή θα ήταν αυτή που επιβλήθηκε ή κάποια άλλη.
Ποιό ήταν το πρόβλημα;
Το πρόβλημα ήταν και είναι και θα είναι στο "πανομοιότυπο"....
Πάνω σ' αυτό θα άξιζε να αναλώσουν την σκέψη τους οι ακαδημαϊκοί, όσοι θέλουν να ασκούν πολιτική αλλά και όλοι εμείς.... θα ήταν γονιμότερο τόσο για την πολιτική όσο και την εκπαιδευτική αυτογνωσία μας.
Στο "πανομοιότυπο" είναι το πρόβλημα... διότι αν κάτι ήθελαν να προστατεύσουν τα νομο-κανονιστικά πλαίσια που διέπουν την ακαδημαϊκή εργασία αυτό δεν είναι άλλο από τη νεωτερική ιδέα της πρωτοτυπίας η οποία με τον καλύτερο τρόπο, υποτίθεται ότι θα θεραπευόταν μέσα στον πανεπιστημιακό θεσμό. Οπότε κάθε τέτοιο "σκάνδαλο", δεν μας "σκανδαλίζει" ως παράβαση των τύπων και των κανόνων, αλλά ως άλλη μια αμφισβήτηση των θεμελίων του νεωτερικού οικοδομήματος... σημαίνει την άρνηση του εαυτού πάνω στον οποίο τόσα πολλά επενδύθηκαν... Το θέμα είναι, πώς και για ποιό λόγο φτάνει κανείς σε αυτή την άρνηση;
Αλλά παύω πιά να αναλύω τα θέματα της επικαιρότητας, καθώς έχω πειστεί ότι καμία ανάλυση δεν είναι αρκετή για να σταματήσει αυτή την ορμή της "αιγυπτιοποίησης" που έχουν πάρει τα πράγματα.
Ας σκεφτεί ο καθένας με τις δυνάμεις του... ίσως αυτό να είναι πιο ωφέλιμο και να απαντάει τελικά καλύτερα στο πρόβλημα του "πανομοιότυπου"....
Η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από το αν θα έπρεπε να επιβληθεί από τις πρυτανικές αρχές η ποινή του αποκλεισμού από τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου στους 106 παραβάτες φοιτητές ή κάποια ελαφρύτερη...Είχαμε έτσι την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το ελεεινό παζάρι ("συνδικαλισμό" το λέμε) που επέβαλε η πολιτική νεολαία της ΝΔ στο Πανεπιστήμιο, προς υπεράσπιση των συμφερόντων της εκλογικής της πελατείας, το οποίο παζάρι με την σειρά του δημιουργεί την πελατεία. Όλοι, εθισμένοι καθώς είναι στο να τους εκπροσωπούν, όταν κάποτε τους δίνεται ο λόγος με την μορφή ενός μικροφώνου που χώνεται στα μούτρα τους για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του δελτίου των 9.00, λένε όσα τους έχουν επιβληθεί να πουν.... σκέφτονται έως εκεί που τους έχουν πει ότι σταματάει η σκέψη... και δεν θέτουν ποτέ τα δικά τους ερωτήματα... ερωτήματα που επειδή κάποιοι θα βιάζονταν να τα ονομάσουν "αστεία" είναι καλύτερα να μην τίθενται ποτέ.
Το πρόβλημα λοιπόν με τα 106 πανομοιότυπα γραπτά δεν ήταν ότι παραβιάστηκε η ακαδημαϊκή τάξη και ορθοφροσύνη.... ούτε αν η ποινή θα ήταν αυτή που επιβλήθηκε ή κάποια άλλη.
Ποιό ήταν το πρόβλημα;
Το πρόβλημα ήταν και είναι και θα είναι στο "πανομοιότυπο"....
Πάνω σ' αυτό θα άξιζε να αναλώσουν την σκέψη τους οι ακαδημαϊκοί, όσοι θέλουν να ασκούν πολιτική αλλά και όλοι εμείς.... θα ήταν γονιμότερο τόσο για την πολιτική όσο και την εκπαιδευτική αυτογνωσία μας.
Στο "πανομοιότυπο" είναι το πρόβλημα... διότι αν κάτι ήθελαν να προστατεύσουν τα νομο-κανονιστικά πλαίσια που διέπουν την ακαδημαϊκή εργασία αυτό δεν είναι άλλο από τη νεωτερική ιδέα της πρωτοτυπίας η οποία με τον καλύτερο τρόπο, υποτίθεται ότι θα θεραπευόταν μέσα στον πανεπιστημιακό θεσμό. Οπότε κάθε τέτοιο "σκάνδαλο", δεν μας "σκανδαλίζει" ως παράβαση των τύπων και των κανόνων, αλλά ως άλλη μια αμφισβήτηση των θεμελίων του νεωτερικού οικοδομήματος... σημαίνει την άρνηση του εαυτού πάνω στον οποίο τόσα πολλά επενδύθηκαν... Το θέμα είναι, πώς και για ποιό λόγο φτάνει κανείς σε αυτή την άρνηση;
Αλλά παύω πιά να αναλύω τα θέματα της επικαιρότητας, καθώς έχω πειστεί ότι καμία ανάλυση δεν είναι αρκετή για να σταματήσει αυτή την ορμή της "αιγυπτιοποίησης" που έχουν πάρει τα πράγματα.
Ας σκεφτεί ο καθένας με τις δυνάμεις του... ίσως αυτό να είναι πιο ωφέλιμο και να απαντάει τελικά καλύτερα στο πρόβλημα του "πανομοιότυπου"....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου