(Amalgamation Choir, live in library, η ξενιτιά του έρωτα)
Έχουμε άραγε κάτι να αντιτάξουμε στο πολιτισμό
Του SURVIVAL και των παρόμοιων τηλεθεαμάτων;
Κάτι ζωντανό πέρα από την κριτική μας
Κάτι όμορφο και απέραντα θηλυκό
Που να είναι εμείς ως χορωδιακός χορός
Κι όχι ως άφυλη φυλή;
Που να τοποθετεί τον εαυτό του σεβαστικά
Μέσα στον ανθρώπινο πολιτισμό
Σε μια βιβλιοθήκη
Κι όχι σε ένα απομονωμένο νησί στον ωκεανό;
Που να αναγνωρίζει πρόσωπα και όχι παίχτες;
Ικανό να συν-κινείται και να συν-χρονίζεται
Στην διαχρονικότητα ενός ερωτικού τραγουδιού
Κι όχι για το έπαθλο ενός πιάτου προτηγανισμένων πατατών;
Που να μεταπλάθει την παράδοση στο σήμερα
Κι όχι να αναπαράγει τον πρωτογωνισμό
Της ανταγωνιστικότητας των Αγορών;
Κάτι που να διακρίνει ανθρώπινες μορφές
Κι όχι μούσκουλα και κοιλιακούς;
Κάτι της αρμονίας των φωνών
Κι όχι των ιαχών;
Κάτι που να μην το διακόπτουν οι διαφημίσεις
Και η τεράστια δύναμη του σπόνσορα;
Έχουμε
Ένα Αμάλγαμα
Ικανό να μας κάνει να δούμε
Την επιβίωση ως δωρεά του Κόσμου και του Άλλου
κι όχι ως τρόπαιο του εγωιστικού μας γονιδίου
και να πάμε παρακάτω;
Ίσως και νάχουμε
Ποτέ όμως ως κανόνα
Αλλά μόνο ως εξαίρεση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου